Είμαστε βαθιά στη χρυσή εποχή του giallo και του σινεμά τρόμου στην Ιταλία που ξεκίνησε στα μέσα τη δεκαετίας του 60 με τις ταινίες των Mario Bava, Riccardo Freda και των άλλων παιδιών και συνεχίστηκε τη δεκαετία του 70 με τις ταινιάρες του Dario Argento και δεκάδων άλλων. Εκείνη την περίοδο δύσκολα να πετύχαινε κανείς ταινία που να μην είχε έστω κάποια λίγα καλά πράγματα για του φίλους του σινεμά τρόμου, με τις αντιγραφές του THE EXORCIST να δίνουν και να παίρνουν παγκοσμίως προσπαθώντας να πάρουν λίγο από το μερίδιο αγοράς του smash hit του William Friedkin που άλλαξε το σινεμά τρόμου για πάντα.

Δυστυχώς, η συγκεκριμένη παραγωγή του γνωστού για επιτυχημένα crimi, spaghetti γουέστερν και του κλασικού πια giallo WHAT HAVE YOU DONE TO SOLANGE?, Massimo Dallamano, δεν είναι από αυτές, με μικρό γενικά σεναριακό ενδιαφέρον και λίγα πράγματα από το μέτωπο του horror. Ο Ιταλός σκηνοθέτης προσπάθησε να συνδυάσει στοιχεία από ταινίες δαιμονισμού με ολίγο από μυστήριο και γοτθικό τρόμο στην παράδοση του Mario Bava, αλλά το τελικό αποτέλεσμα είναι κάπου στη μέση, μην μπορώντας να αποφασίσει αν θέλει να είναι μια καθαρή ταινία δαιμονισμού στο στιλ του BEYOND THE DOOR ή να δώσει περισσότερη βαρύτητα στην πλοκή και την γοτθική ατμόσφαιρα και λογική.

Η μικρή Emily (Nicoletta Elmi) έχει εφιάλτες με τον θάνατο της μητέρας που κάηκε σε ατύχημα και έτσι ο πατέρας της Michael (Richard Johnson) μετά από τη συμβουλή του γιατρού τους την παίρνει μαζί με την γκουβερνάντα της στην Ιταλία για να αλλάξει παραστάσεις και να ξαναβρεί τον εαυτό της. Όμως πριν φύγουν η μικρή βρήκε στα ρούχα της μητέρας της ένα μενταγιόν που φόραγε όταν ζούσε το οποίο και κράτησε. Στην Ιταλία, ο πατέρας της που έχει εντωμεταξύ πάει εκεί για να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ σχετικά με έναν μυστηριώδη πίνακα, επικοινωνεί με την κοντέσα Cappelli (Lila Kedrova). Αυτή πιστεύει ότι ο πίνακας θα του φέρει μεγάλη ατυχία και ρίχνει και το υπονοούμενο ότι είχε υπερφυσική προέλευση.

Προβλέψιμα, ο Michael την αγνοεί, όμως σχεδόν με την άφιξή τους η μικρή αρχίζει να βλέπει σε οράματα τον εαυτό της να κυνηγιέται από αγνώστους ντυμένους με μεσαιωνικά ρούχα όπως ακριβώς στον πίνακα, ενώ αρχίζει να έχει παράξενη συμπεριφορά. Ο μυστηριώδης θάνατος της γκουβερνάντας φαινομενικά από ατύχημα κατά τη διάρκεια επίσκεψης της οικογένειας στην ύπαιθρο περιπλέκει τα πράγματα, αλλά ο πατέρας που εντωμεταξύ έχει αρχίσει ένα ειδύλλιο με την όμορφη συνάδελφο Joanna (Joanna Cassidy) την οποία δεν πολυσυμπαθεί η Emily, είναι αποφασισμένος να γυρίσει το ντοκιμαντέρ, παρόλο που όλο και περισσότερο βλέπει ότι ο πίνακας, το μενταγιόν της Emily, o θάνατος της μητέρας και της γκουβερνάντας της μπορεί να σχετίζονται με ένα αρχαίο και σατανικό μυστικό.

Όπως φαίνεται από την υπόθεση, ο σκηνοθέτης προσπάθησε να δώσει προτεραιότητα στο μυστήριο και την εξέλιξη της υπόθεσης αναμιγνύοντας ετερόκλητα στοιχεία από παρόμοιες θεματικά παραγωγές με εκείνα της έρευνας που συναντάμε στα gialli, όμως με μερική επιτυχία. Στα θετικά είναι η φοβερή ατμόσφαιρα που είναι παρούσα από την αρχή ως το τέλος και είναι ένα από τα λίγα ολοκληρωμένα στοιχεία του THE NIGHT CHILD, υποστηριζόμενη από την εντυπωσιακή σκοτεινή φωτογραφία του πάλιουρα και με μπόλικα credits σε γνωστές ταινίες, Franco Delli Colli. Κατά διαστήματα, κάποιες σκηνές καταφέρνουν να μεταδώσουν το κλίμα μυστηρίου και αβεβαιότητας με αρκετή επιτυχία, ιδίως οι σκηνές γυρισμένες στα επιβλητικά αρχαία κτίρια που επέλεξε η παραγωγή, που από μόνα τους μοιάζουν σαν ταξίδι στον χρόνο σε μια Ιταλία παλιά και γεμάτη αρχαία σκοτεινά μυστήρια.

Προσωπικά θεωρώ ότι αν το υπερφυσικό στοιχείο της υπόθεσης ήταν λίγο πιο προσεγμένο σεναριακά, τα πράγματα θα ήταν αλλιώς για την ταινία, που μπορεί να είχε φτάσει σε μια πιο ικανοποιητική κορύφωση. Όμως σεναριακά τα πράγματα κινούνται χωρίς ιδιαίτερες φιλοδοξίες, κάνοντας την ροή να μοιάζει προβληματική και χωρίς κατεύθυνση. Πάντως μικροαποκαλύψεις υπάρχουν καθ' όλη τη διάρκεια, αλλά σίγουρα όχι κάτι ιδιαίτερο και ακόμα πιο σίγουρα όχι κάτι που δεν θα μάντευε και ο πιο περιστασιακός horror fan, εκτός από το φινάλε που είναι σκοτεινό και απαισιόδοξο και ήταν η μοναδική πραγματική έκπληξη σε ολόκληρη την προβολή, τουλάχιστον για τον γράφοντα. Πέρα από αυτό, η ταινία τσιγκουνεύεται στο να παραδώσει τα horror αγαθά που θα περίμενε κανείς και τελικά καταλήγει σε ένα σχετικά ακίνδυνο PG θέαμα, προδίδοντας μέχρι ενός σημείου την καταπληκτική ατμόσφαιρα που κατάφερε να φτιάξει ο Massimo Dallamano.

Όσον αφορά τους πρωταγωνιστές, είναι πάντα ευχάριστο να βλέπει κανείς τη μικρή Nicoletta Elmi, ένα από τα κλασικά αντιπαθητικά παιδάκια του Ιταλικού τρόμου της εποχής, σε πρωταγωνιστικό ρόλο, αλλά προβλέψιμα η ερμηνεία της χωρίς να είναι κακή είναι ότι θα περίμενε κανείς από ένα μικρό κορίτσι. Ο γνωστός από το ZOMBIE 2, Richard Johnson, είναι ψιλοκομπάρσος και παίζει στο 30% των δυνατοτήτων του έναν εντελώς κλισαρισμένο και αδιάφορο χαρακτήρα, ενώ η κούκλα Joanna Cassidy είναι καλή χωρίς κάτι το τρομερό. Την παράσταση εκτός από την Nicoletta Elmi μάλλον "κλέβει" η Lila Kedrova στο ρόλο της κοντέσας και αυτή και η μικρή είναι οι δύο αληθινοί πρωταγωνιστές της ταινίας, αν και δεν τις βοηθάει καθόλου το όπως συνήθως στις Ιταλικές παραγωγές κάκιστο ντουμπλάρισμα, ενώ υπάρχουν εμφανίσεις πασίγνωστων ονομάτων του Ιταλικού σινεμά της εποχής σε μικρούς ρόλους, όπως της Ida Galli και του Edmund Purdom.

Σε γενικές γραμμές πρόκειται για μια άνιση προσπάθεια από τον Massimo Dallamano, ο οποίος πέθανε στη μικρή ηλικία των 59 ετών και δεν πρόλαβε να δείξει το ξεκάθαρο ταλέντο του σαν σκηνοθέτης στην ολότητά του, μιας και τα περισσότερα του credits είναι ως διευθυντής φωτογραφίας. Πάντως γύρισε κλασικές παραγωγές της γειτονικής χώρας που αξίζουν την προσοχή των φίλων του Ιταλικού σινεμά, όπως τελικά είναι και το THE NIGHT CHILD που ναι μεν είναι μια μέτρια ταινία αλλά σίγουρα αξίζει μια προβολή από τους fans του σκηνοθέτη και του είδους.