Σχόλια:  Έξι ολόκληρα χρόνια μετά την επιτυχία του BASKET CASE (1982), ο σκηνοθέτης Frank Henenlotter επιστρέφει δριμύτερος με την δεύτερη και καλύτερη, κατά τη γνώμη μου, σκηνοθετική δουλειά του, που περιέργως δεν γνώρισε αντίστοιχη εμπορική επιτυχία με αυτή του BASKET CASE και ακόμα και σήμερα δεν έχει αναγνωριστεί όσο του αξίζει ακόμα και από cult κύκλους. Ο Henenlotter θέλησε να κάνει κάτι που να καταφέρνει να αναπαραστήσει την ατμόσφαιρα και τη δύναμη του κλασσικού BASKET CASE, δείχνοντας όμως παράλληλα την ωρίμανση του ίδιου ως σκηνοθέτη, και κατά τη γνώμη μου το πετυχαίνει πολύ καλά, φτιάχνοντας μια πολύ ξεχωριστή κωμωδία τρόμου με κοινωνικά μηνύματα κατά των ναρκωτικών, και φυσικά με μηδαμινό budget.
Αν και το BRAIN DAMAGE μοιάζει σε αρκετά σημεία με το BASKET CASE, σίγουρα έχει έναν πιο ελαφρύ τόνο από το τελευταίο, από την άποψη ότι δεν χρησιμοποιεί τόσο τα καταθλιπτικά σκοτεινά Νεοϋορκέζικα τοπία, που τόση αίσθηση έκαναν στο BASKET CASE. Επίσης λείπει ο βαθύς (για τα standards του είδους πάντα) προβληματισμός πάνω στη φύση της σχέσης των 2 πρωταγωνιστών. Στο BRAIN DAMAGE η σχέση είναι καθαρά σχέση εξάρτησης.
Ο Brian (Rick Hearst) χρειάζεται οπωσδήποτε τον Aylmer (προφέρεται Έλμερ) και το ναρκωτικό που ο τελευταίος του προσφέρει, όσο και ο Aylmer χρειάζεται τον Brian για να τον...βγάζει βόλτες στη γειτονιά σε αναζήτηση φαγητού. Ο Aylmer είναι ένα πλάσμα που μοιάζει περισσότερο με μια μεγάλη μωβ ακαθαρσία παρά με σκουλήκι (αν και ο Henenlotter στο παρελθόν είχε δηλώσει πώς παρομοιάζει το ανθρώπινο πέος, που είναι τόσο εθιστική η ικανοποίηση που μπορεί να προσφέρει, όσο και επικίνδυνη), με πονηρά μάτια και βαθιά φωνή, αλλά ακόμα πιο βαθύ λαρύγγι με πολλά και κοφτερά δόντια, στυλ ALIEN. Είναι τόσο αποκρουστικός σε εμφάνιση όσο είναι κυνικός και ανελέητος σε συμπεριφορά, στοιχεία που τον κάνουν εξαιρετικά συμπαθητικό σε όλους τους απανταχού σπλατεράδες και b-μουβάδες.
Το ναρκωτικό του Aylmer είναι τόσο εθιστικό που δεν υπάρχει μέθοδος αποτοξίνωσης. Σε μία απελπισμένη προσπάθεια του Brian για κάτι τέτοιο, μια σκηνή η οποία κατά τη γνώμη μου θυμίζει την εβδομάδα αποτοξίνωσης στο TRAINSPOTTING, αλλά με πολύ χειρότερες παραισθήσεις, καταλαβαίνει ότι δεν είναι δυνατό να απαγκιστρωθεί από το πανίσχυρο παραισθησιογόνο.
Οπότε κάπως έτσι κυλάει το BRAIN DAMAGE. Μην περιμένετε ανάλυση χαρακτήρων εδώ. Ο Henenlotter δεν μας προσφέρει σχεδόν καμία πληροφορία σχετικά με τους ήρωες του, με μοναδική εξαίρεση τον Aylmer που προς το τέλος της ταινίας μας προσφέρεται μια διόλου ευκαταφρόνητη εξήγηση για την προέλευσή του, που χρονολογείται από την 4η Σταυροφορία. Ό τι όμως λείπει από πλευράς συμβατικών κινηματογραφικών χαρακτηριστικών (όπως πλοκή, ανάλυση χαρακτήρων κλπ), ο Henenlotter φροντίζει να το αντικαταστήσει με άφθονο και ακραίο gore και διεστραμμένο μαύρο χιούμορ. Το αίμα ρέει άφθονο, όσο και τα ανθρώπινα μυαλά, με ειδικά εφέ αρκετά καλά, στην παράδοση του BASKET CASE.
Επίσης, το BRAIN DAMAGE περιέχει και μία αηδιαστική όσο και ξεκαρδιστική σκηνή που κατά τη γνώμη μου είναι από τις κορυφαίες στα χρονικά του cult σινεμά, και έχει να κάνει με τον πιο extreme στοματικό έρωτα που αποτυπώθηκε ποτέ σε φίλμ. Πιστέψτε με, δεν έχει ξαναγίνει!
Το φινάλε είναι σίγουρα αντάξιο του τίτλου του, ενώ ειδική μνεία πρέπει σίγουρα να δοθεί στην καταπληκτική (πάντα τηρουμένων των αναλογιών) ερμηνεία του Rick Hearst, που είναι απολαυστικός στο ρόλο του απρόθυμου πρεζονιού. Πιστεύω ότι σπάνια συναντάμε σε τέτοιου είδους ταινίες τόσο έντονες και συγκεντρωμένες ερμηνείες, σαν αυτή του Hearst, που είναι φανερό ότι είναι «δοσμένος» ψυχή τε και σώματι στο ρόλο του.
Τέλος, αξίζει να αναφέρουμε και το πανέξυπνο εσωτερικό αστείο του Henenlotter. Στη σκηνή όπου ο Brian είναι μέσα στο βαγόνι του τραίνου και μιλάει με την πρώην κοπέλα του, απέναντί του κάθεται ένας περίεργος τύπος που κρατάει στην αγκαλιά του ένα μεγάλο ψάθινο καλάθι κλειδωμένο με λουκέτο. Ναι, σωστά το μαντέψατε, είναι ο Kevin Van Hentenryck, πρωταγωνιστής του BASKET CASE!!
Σαν επίλογο, το BRAIN DAMAGE είναι ένα cult διαμάντι και συστήνεται ανεπιφύλακτα για όλους τους θαυμαστές του χωρίς φραγμούς, εκκεντρικού και υπέροχου σινεμά.
|
