Ξεχασμένη παραγωγή από τον γνωστό Βρετανό σκηνοθέτη Robert Hartford-Davis που μας χάρισε μερικές κλασικές ταινίες όπως τα CORRUPTION και THE BLACK TORMENT κυρίως τη δεκαετία του 60. Πρόκειται για μια παράξενη ταινία που είναι δύσκολο να κατατάξει κανείς σε κάποιο είδος. Σίγουρα δεν είναι τρόμου, αν και συνήθως σε αυτό το είδος κατατάσσεται επίσημα, έχει κάποια στοιχεία θρίλερ αλλά το κυρίως πιάτο φαίνεται να είναι το δραματικό στοιχείο το οποίο παίρνει τα ηνία όσο περνάει ο χρόνος της προβολής. Γενικά είναι σαν σενάριο και σκηνοθέτης να μην είχαν αποφασίσει προς τα πού ήθελαν να κατευθυνθεί το BEWARE MY BRETHREN και απλώς προσέθεταν πράγματα όσο προχωρούσαν τα γυρίσματα.

Η διαβητική Birdy Wemys (Ann Todd) μένει μαζί με τον γιο της, Kenny (Tony Beckley), όταν οι δυο τους δεν βρίσκονται στο παρεκκλήσι μιας θρησκευτικής Αίρεσης με όνομα The Brethren (Τα Αδέλφια) υπό τον πωρωμένο Αρχιερέα Patrick Magee. Η φυγή του συζύγου της με άλλη γυναίκα και η προσπάθεια να πάρει μαζί του τον Kenny έκαναν την Birdy να στραφεί ψυχή τε και σώματι στη θρησκεία και στην εν λόγω αίρεση, που με τα λόγια της ίδιας "είναι ο λόγος που ο Kenny είναι ακόμη μαζί της αντί με τον πατέρα του". Η Birdy που παραχώρησε το σπίτι ως παρεκκλήσι στην Αίρεση σπανίως βγαίνει έξω και όταν το κάνει είναι συνήθως για τις ανάγκες της Αίρεσης, όπως εξομολογήθηκε στη νέα νοσοκόμα της Brigitte Lynch (Madeleine Hinde), με τον Αρχιερέα και την ίδια να μεγαλώνουν τον Kenny με τον τρόπο που ορίζει η πίστη τους.

Όμως ο σεκιουριτάς και δάσκαλος κολύμβησης στο επάγγελμα Kenny είναι ψυχοπαθής και στον ελεύθερο χρόνο του επιδίδεται σε κατ' εξακολούθηση φόνους γυναικών της περιοχής που θεωρεί ότι χρειάζονται τη σωτηρία του Θεού, τους οποίους μάλιστα ηχογραφεί. Η νοσοκόμα Brigitte, πεπεισμένη ότι μάνα και γιος είναι για δέσιμο όπως και ο Αρχιερέας που τους αρμέγει την περιουσία, στρέφεται στην δημοσιογράφο αδελφή της, Paddy (Suzanna Leigh), η οποία αποφασίζει να διερευνήσει το θέμα πηγαίνοντας ινκόγκνιτο υποτίθεται για να προσυλητιστεί.

Από τα πρώτα δευτερόλεπτα της προβολής οι πιο έμπειροι θεατές λογικά ξεχωρίζουν το παράξενο σπιντάτο στιλ με την αεικίνητη κάμερα να κάνει ένα γρήγορο πέρασμα από τις δύο βασικές θεματικές που υπάρχουν στην ταινία, την δράση της Αίρεσης και του Αρχιερέα και την φονική δράση του Kenny. Ενδιάμεσα τα πράγματα εμπλουτίζονται ακόμα πιο πολύ με αρκετούς συμπληρωματικούς χαρακτήρες που κάνουν την εμφάνισή τους, οι οποίοι επίσης έχουν την ιστορία τους, όπως για παράδειγμα η μητέρα του Kenny και το παρελθόν της οικογένειας.

Η υπόθεση εξελίσσεται με τον σκηνοθέτη να τη συνοδεύει με γενικά καλή ατμόσφαιρα που πάντως διακόπτεται σε τακτά χρονικά διαστήματα από τα διάφορα εξτραδάκια που αποφάσισε να συμπεριλάβει η παραγωγή σε μια προσπάθεια να εμπλουτίσει λιγάκι το θέαμα, που παίζει κυρίως σαν πρώιμο slasher. Έτσι, έχουμε τουλάχιστον 3 θρησκευτικά τραγουδάκια που παρουσιάζονται στην ολότητά τους (το ένα στους τίτλους τέλους) να δίνουν άλλο χρώμα στα δρώμενα, ενώ εμβόλιμα ο Robert Hartford-Davis συμπεριλαμβάνει στρατηγικά τοποθετημένα πλάνα γυμνού από τις καλλίγραμμες πρωταγωνίστριες όπου και όποτε μπορεί.

Παρόμοια, οι σκηνές φόνων δεν είναι λεπτομερειακές αλλά είναι καλογυρισμένες και ορισμένες είναι αρκετά δυνατές, αλλά σίγουρα δεν είναι το βασικό ενδιαφέρον του BEWARE MY BRETHREN. Αυτό φαίνεται να είναι το δραματικό στοιχείο που συγκεντρώνεται στους χαρακτήρες των βασικών πρωταγωνιστών, αλλά και το "μήνυμα" της ταινίας, που φαίνεται να είναι ένα γενικό κατηγορώ για τις θρησκείες και τον λανθάνων τρόπο σκέψης στον οποίο βάζουν τους πιστούς άπληστοι εκμεταλλευτές όπως ό χαρακτήρας που υποδύεται ο Patrick Magee, με καθαρό στόχο το προσωπικό όφελος.

Ο τελευταίος παραδίδει άλλη μια φρενήρη ερμηνεία- σήμα κατατεθέν του που παίρνει το πιο παρανοϊκό ύφος που μπορεί και σε συνδυασμό με τις τρομερές ατάκες και τις τυπικές γκριμάτσες του προσώπου του δίνει σάρκα και οστά σε έναν διαταραγμένο και υπολογιστικό χαρακτήρα, σε έναν από τους λίγους αληθινά πρωταγωνιστικούς ρόλους της μεγάλης καριέρας του. Όμως ο γενικά άγνωστος Tony Beckley στο ρόλο του Kenny κερδίζει την άτυπη μονομαχία των δυο ψυχοπαθών, που με μια παθιασμένη ερμηνεία, φτιάχνει ίσως τον πιο περίπλοκο χαρακτήρα της ταινίας. Άξια δίπλα του στέκεται η Ann Todd που στο τέλος γίνεται η τραγική φιγούρα της υπόθεσης και κλέβει με άνεση την παράσταση από πλευράς υποκριτικής ικανότητας από όλους τους υπόλοιπους και δείχνει ότι το σενάριο μπορούσε να την είχε πιο μπροστά εξαρχής.

Οι ερμηνείες όλων των υπολοίπων είναι εντός κλίματος, με την κουκλάρα Suzanna Leigh να ξεχωρίζει ενώ οι περισσότεροι άλλοι είναι απλώς υποστηρικτικοί χαρακτήρες, χωρίς κάτι ιδιαίτερο και φαίνεται σαν να συμπεριλήφθηκαν για λόγους ευκολίας εξέλιξης της πλοκής. Η ταινία γίνεται αρκετά ψυχοπλακωτική προς το φινάλε, αλλάζει άρδην ύφος και μοιάζει να το χάνει λιγο με τον Αρχιερέα να παίρνει τη σκυτάλη ως ο κακός ενώ ο Kenny να έχει την ύστατη έκλαμψη καλού, αλλά είναι δύσκολο για τους θεατές να ταυτιστούν μαζί του λόγω αυτών που προηγήθηκαν. Παρόμοια θεματάκια συνοχής είχε και το CORRUPTION αλλά σε αρκετά μικρότερο βαθμό, δείχνοντας ότι με το πέρασμα των χρόνων ο Robert Hartford-Davis δεν βελτιώθηκε ιδιαίτερα σε αυτόν τον τομέα.

Σε γενικές γραμμές, το εκτός των άλλων παράξενα τιτλοφορημένο BEWARE MY BRETHREN είναι μια ενδιαφέρουσα προσπάθεια πέρα από τα συνηθισμένα από μια περίοδο ασταμάτητων πειραματισμών από όλους σχεδόν τους low budget δημιουργούς. Η ταινία έχει καλό ρυθμό και βλέπεται με ενδιαφέρον, πιο πολύ εξαιτίας των χαρακτήρων των πρωταγωνιστών παρά της χωρίς κάτι το ιδιαίτερο εξέλιξης της υπόθεσης, αλλά προσωπικά θεωρώ ότι έχει τα θεματάκια της και απέχει αρκετά από το να είναι μια ολοκληρωμένη παραγωγή, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι δεν αξίζει μια προβολή.