Γαλλοβρετανική παραγωγή της αρχής των 90s με τον φρέσκο από την επιτυχία του THE FLY, Jeff Goldblum, να φιγουράρει στα credits τουλάχιστον 10 ταινιών και τηλεοπτικών σειρών που γενικά πέρασαν και δεν ακούμπησαν μέχρι τα DEEP COVER (1992) και φυσικά το JURASSIC PARK (1993) που εκτόξευσαν την καριέρα του Αμερικάνου ηθοποιού. Το MISTER FROST είχε τα φόντα για να γίνει επιτυχία τόσο για τον γενικά άγνωστο σκηνοθέτη Philippe Setbon όσο και να βάλει τον Goldblum ακόμα περισσότερο στις ψηλές θέσεις στο είδος του θρίλερ/ horror, αλλά για κάποιο άγνωστο λόγο όχι μόνο δεν έπιασε αλλά ξεχάστηκε σχεδόν αμέσως μετά την κυκλοφορία του και βρίσκεται στη λησμονιά μέχρι σήμερα.

Πρόκειται για μια πότε εμπνευσμένη και πότε όχι δραματική ιστορία με μεταφυσικό τόνο και μεγάλες ομοιότητες με μια παλιότερη Αγγλογαλλική συμπαραγωγή, το αγαπημένο του γράφοντα THE MEDUSA TOUCH του 1978 που κι αυτό ποτέ δεν βρήκε την αναγνώριση που του άξιζε, αν και πλέον, σε αντίθεση με το MISTER FROST, υπάρχει διαθέσιμο σε περιποιημένες HD κυκλοφορίες ανά τον κόσμο. Μια ιστορία που περιβάλλεται γύρω από τον χαρακτήρα του τίτλου και που μπορεί να τοποθετηθεί σε διάφορα κινηματογραφικά είδη, με το θρίλερ και το δράμα πάντως να είναι ξεκάθαρα τα κύρια και όχι τόσο το είδος του τρόμου στο οποίο προσπάθησε να μαρκετάρει την ταινία η ομάδα παραγωγής.

Ο μυστηριώδης κύριος Frost (Jeff Goldblum) συλλαμβάνεται από τον αστυνόμο Felix Detweiler (Alan Bates) όταν ο τελευταίος ανακαλύπτει τα πτώματα 24 ανδρών, γυναικών και παιδιών θαμμένα στον κήπο του. 2 χρόνια αργότερα κι ενώ ο σκοτεινός φαινομενικά δολοφόνος όλο τον καιρό δεν έχει ανοίξει το στόμα του στέλνοντας αδιάβαστους αστυνομία και ψυχιατρική κοινότητα που δεν μπορούν να βρουν στοιχεία της ταυτότητάς του, ο κύριος Frost μεταφέρεται σε ένα ψυχιατρικό ίδρυμα κάπου στην Ευρώπη και στα πρώτα λεπτά της παρουσίας του εκεί σπάει τη σιωπή του για την ψυχίατρο Δρ. Sarah Day (Kathy Baker). Όμως ο, πλέον πρώην αστυνομικός και γεμάτος ψυχολογικά τραύματα από την προηγούμενη του συνεύρεση με τον κύριο Frost, Detweiler σπεύδει στο ίδρυμα για να τους προειδοποιήσει ότι πιστεύει ότι ο σκοτεινός άνδρας είναι στην πραγματικότητα ο Διάβολος.

Παρόλο που ο υπεύθυνος της κλινικής Δρ. Reynhardt (Roland Giraud) δεν τον παίρνει στα σοβαρά, η Δρ. Day τον συναντάει και ο Detweiler αρχίζει να της εξιστορεί τις εμπειρίες του τους μήνες που ακολούθησαν τη σύλληψη του κυρίου Frost, ο οποίος εντωμεταξύ αρχίζει να έχει μια παράξενη επιρροή στην Δρ. Day που όσο και αν δεν πιστεύει τους ισχυρισμούς του ότι είναι ο Διάβολος, δυσκολεύεται να καταλάβει τα κίνητρα του. Την ίδια στιγμή, ο Detweiler αρχίσει να έχει οράματα της νεκρής συζύγου του ενώ ο νεαρός τρόφιμος Christopher (Francois Negret) ανεξήγητα αρχίζει μπαράζ φόνων, ενώ ο Simon (Daniel Gelin) που έχει αισσθήματα για την ψυχίατρο αρχίζει να έχει ανεξήγητα βίαια ξεσπάσματα. Πλέον η Δρ. Day είναι βέβαιη ότι πίσω απ' όλα αυτά κάπως βρίσκεται ο κύριος Frost και αρίζει να παίρνει την ιστορία περί Διαβόλου περισσότερο στα σοβαρά.

Πέρα από τις ομοιότητες με το THE MEDUSA TOUCH που αναφέρθηκαν παραπάνω, η ταινία μοιάζει να έχει αντλήσει αρκετή από την έμπνευσή της και από το εγκληματικά υποτιμημένο τότε THE EXORCIST III που είχε κυκλοφορήσει την ίδια χρονιά αλλά και από το παλιότερο ANGEL HEART που έχει παρόμοια υπόθεση. Και οι 4 ταινίες έχουν περίπου την ίδια λογική κινούμενες γύρω από τους κεντρικούς χαρακτήρες τους μέσω πυκνής ατμόσφαιρα αβεβαιότητας και μυστηρίου. Ο γενικά τηλεοπτικός σκηνοθέτης Philippe Setbon καταφέρνει να φτιάξει τέτοια ατμόσφαιρα σχεδόν άριστα στο πρώτο μισό της ταινίας, βοηθούμενος και από την χαμηλών τόνων αλλά κλασική ερμηνεία του Jeff Goldblum που ξεκάθαρα είναι ο πόλος έλξης της παραγωγής την οποία σηκώνει στους ώμους του στην περισσότερη διάρκεια.

Η ταινία ξεκινάει ατμοσφαιρικά και με μεγάλο ενδιαφέρον ξετυλίγοντας τα σκόρπια στοιχεία του σεναρίου με μαεστρία και δημιουργώντας μια ακαθόριστη ένταση που όλο και μεγαλώνει καθώς εξελίσσεται. Η εισαγωγή στους χαρακτήρες γίνεται με όμορφο τρόπο και το όλο φήλινγκ της παραγωγής δεν χάνεται ούτε από το αρκετά αταίριαστο την περισσότερη ώρα κιθαριστικό 90s μουσικό θέμα. Όμως την ίδια στιγμή, μια σχετική σεναριακή αμηχανία κάνει την εμφάνισή της ενώ μερικοί από τους χαρακτήρες με πρώτους και καλύτερους του Alan Bates και του Jean-Pierre Cassel στον ρόλο του επιθεωρητή μοιάζουν να μην έχουν ιδιαίτερη θέση στα δρώμενα. Καθώς η ταινία πλησιάζει προς την κορύφωση και η ένταση έχει φτάσει στο απόγειό της, κάτι στραβώνει ακαθόριστα και το MISTER FROST μοιάζει να χάνει το ρυθμό και την κατεύθυνσή του, ενώ οι εμφανίσεις του Goldblum επίσης μειώνονται όσο περνάει ο χρόνος.

Το φινάλε είναι παράλογο αλλά ταυτόχρονα έρχεται αναπόφευκτο και επιδέχεται πολλές διαφορετικές ερμηνείες από τον θεατή, κάτι που μοιάζει ότι ήταν το πρώτο μέλημα και ενδιαφέρον του σκηνοθέτη. Ο Philippe Setbon φαίνεται να ενδιαφέρεται περισσότερο να βάλει τον θεατή σε θέση αποκωδικοποιητή του τι παίζει παρά να το εξηγήσει ικανοποιητικά ο ίδιος, μια πρακτική που προσωπικά βρήκα κάπως φυγόπονη και μάλλον τυπική της εποχής που βγήκε η ταινία. Σίγουρα λίγο περισσότερο φιλοσοφείν περί Διαβόλου, καλού και κακού, πίστης στο Θεό αλλά και λίγα περισσότερα στοιχεία ταυτότητας και παρελθοντικής δράσης του κυρίου Frost θα ανέβαζαν περισσότερο τα πράγματα, αλλά σκηνοθέτης και σενάριο επιλέγουν μάλλον την εύκολη οδό της ευκαιριακής και χωρίς ιδιαίτερη φαντασία λύσης απλώς πετώντας θεματικά ψίχουλα χωρίς να τα αναλύουν στο βάθος που τελικά χρειαζόταν μιας και επέλεξαν ένα μάλλον πιο σοβαρό ύφος απ' ότι ταίριαζε στην ταινία.

Πάντως το όλο πράγμα έχει τη δική του λογική και αποφεύγει- ευτυχώς- τα εκνευριστικά και εντελώς παράλογα γυρίσματα της πλοκής που θα γίνονταν κανόνας σχεδόν σε όλες τις ταινίες από τα μέσα της δεκαετίας του 90 και μετά, κυρίως λόγω THE USUAL SUSPECTS. Όμως στο τέλος της προβολής, η αίσθηση ότι κάτι πήγε λάθος και δεν άφησε το MISTER FROST να φτάσει εκεί που μπορούσε είναι μάλλον ξεκάθαρη. Ίσως σε αυτό να παίζει ρόλο και ότι ποτέ δεν βγήκε μια "απόλυτη" Director's Cut έκδοση της ταινίας, που με το πέρασμα του χρόνου απέκτησε cult status και οπαδούς που θεωρούν ότι υπήρξε κι άλλο υλικό στην ταινία που ποτέ δεν έφτασε στις εκδόσεις του εμπορίου.

Μπορεί ο Jeff Goldblum και ο κύριος Frost να απέχει από τον επιβλητικό χαρακτήρα του Morlar του Richard Burton στο THE MEDUSA TOUCH, όμως έχει τον απαραίτητο μαγνητισμό, παρουσιαστικό και ερμηνεία που χρειαζόταν ένας τόσο περίπλοκος- τουλάχιστον στα χαρτιά- χαρακτήρας και όπως είπα είναι ο βασικός πόλος έλξης με έναν από τους καλύτερους ρόλους του εκείνης της περιόδου. Άξια συμπαραστάτης η φιλότιμη και με πολύ καλή ερμηνεία Kathy Baker στον ρόλο μάλλον του πιο ενδιαφέροντα χαρακτήρα της ταινίας, ενώ ο Alan Bates επίσης προσπαθεί να δώσει υπόσταση στον χαρακτήρα του χωρίς να τον βοηθάει ιδιαίτερα το σενάριο. Οι υπόλοιποι συμπληρωματικοί χαρακτήρες έχουν το ενδιαφέρον τους όσο τους το επιτρέπει το σενάριο που πάντως προσπαθεί να πιάσει αρκετά θέματα ταυτόχρονα χωρίς όμως να τα καταφέρνει πάντα.

Ακόμα και με τις ατέλειές του, το MISTER FROST ξεκάθαρα είναι μια ποιοτική και εγκεφαλική ταινία και σίγουρα δεν αξίζει τη λησμονιά στην οποία έχει καταδικαστεί με το πέρασμα των χρόνων ούτε τις fullscreen εκδόσεις ποιότητας VHS στις οποίες υπάρχει σήμερα και οι οποίες είναι πλέον αρκετά δυσεύρετες, ενώ μια πραγματικά καλή ειδική έκδοση σήμερα μοιάζει απολύτως επιβεβλημένη. Είναι μια καλή ταινία που σίγουρα είναι must για οπαδούς του Jeff Goldblum και που δύσκολα δεν θα ψυχαγωγήσει ακόμα και τον πιο απαιτητικό θεατή αλλά που τελικά δεν καταφέρνει να φτάσει στο πολύ υψηλό επίπεδο που θα μπορούσε παρά μόνο σε συγκεκριμένες στιγμές.