Διαφορετικό από τα συνηθισμένα slasher από τον Καναδά που προέρχεται από μια αναμφισβήτητα καλή εποχή για το είδος από τον πολύπειρο στο σινεμά τρόμου Βρετανό John Hough (THE VAMPIRE LOVERS, THE LEGEND OF HELL HOUSE). Μια ιστορία που αντλεί τις επιρροές της κατ' αρχάς από το ομώνυμο βιβλίο του Ray Russell που βγήκε το 1976 και ασχολείται με τον κλασικό για ταινίες τρόμου μύθου του δαίμονα Incubus, μιας αρσενικής δαιμονικής οντότητας που οι παραδόσεις θέλουν να συνουσιάζεται με γυναίκες την ώρα που κοιμούνται προκαλώντας μέχρι και το θάνατό τους.

Σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, ο γιατρός Δρ. Sam Cordell (John Cassavetes) και ο τοπικός σερίφης Hank Walden (John Ireland) βρίσκονται αντιμέτωποι με μια σειρά βιασμών και φόνων από άγνωστο δράστη. Πρώτο θύμα μια νεαρή ντόπια και ο φίλος της που δολοφονήθηκε βιαίως και δεύτερη η υπάλληλος της τοπικής βιβλιοθήκης. Και τα δύο θύματα βρίσκονται χωρίς ίχνη σπέρματος, ενώ η βαρβαρότητα των εγκλημάτων δείχνει κάποιον με μεγάλη σωματική δύναμη. Ο καλός γιατρός, νεοφερμένος στην πόλη μαζί με την κόρη του, Jenny (Erin Noble), μαζί με τον σερίφη, την δαιμόνια δημοσιογράφο Laura (Kerrie Keane) με την οποία αρχίσει να αναπτύσσει ειδύλλιο και τον επισκέπτη υπαστυνόμο Drivas (Harry Ditson), προσπαθούν να βρουν στοιχεία για τους βιασμούς.

Αλλού, ο γκόμενος της Jenny, Tim (Duncan McIntosh), είχε δει εφιάλτες αμέσως πριν από τα εγκλήματα που πιστεύει ότι σχετίζονται και ότι κατά έναν υπερφυσικό τρόπο αυτός είναι ο δράστης, όμως η γιαγιά του (Helen Hughes) με την οποία μένει τον προτρέπει να τους αγνοήσει. Όμως τα θύματα αυξάνονται με ακόμα πιο παράξενους τρόπους και η Laura, που εντωμεταξύ έχει ερευνήσει εξονυχιστικά την υπόθεση πιστεύει ότι η λύση βρίσκεται στο πεδίο του μεταφυσικού, ενώ η Jenny, που λίγο πριν είχε συναντήσει τον σε κατάσταση αμόκ Tim, λέει τους προβληματισμούς της στον πατέρα της.

Η ταινία ξεκινάει με ένα παράξενο στιλ κινηματογράφησης από τον John Hough, που μοιάζει αρκετά διαφορετικό από τις κλασικές του ταινίες, με αρκετή παραισθησιακή και ονειρική διάθεση και ήρεμο, ουδέτερο ρυθμό που αφηγείται την ιστορία από τις οπτικές γωνίες των θυμάτων, ενώ παράλληλα ρίχνει εμβόλιμα πλάνα των πρωταγωνιστών και της ιστορίας τους όσο μπορεί. Αυτός ο εξεζητημένος τρόπος παρουσίασης δίνει έναν αρκετά γρήγορο ρυθμό στην εξέλιξη της πλοκής που διατηρείται στην περισσότερη διάρκεια της ταινίας και σε συνδυασμό με την όμορφη ατμόσφαιρα που προκύπτει δίνει μια αίσθηση αβεβαιότητας και μυστηρίου που προσθέτει ακόμα περισσότερο.

Οι σκηνές βιασμών δεν είναι ιδιαίτερα σκληρές ή λεπτομερειακές, όμως υπάρχουν τουλάχιστον δύο εντυπωσιακές σκηνές φόνων που αποζημιώνουν, ενώ το φινάλε αν και είναι κάπως προβλέψιμο τουλάχιστον για τους πιο σκληρούς horror-άδες, είναι 100% ταιριαστό και έρχεται σαν γροθιά στο στομάχι. Εκεί έχουμε και την πρώτη και μοναδική εμφάνιση του δαιμόνιου του τίτλου που μέχρι τότε ήταν επιμελώς κρυμμένο όπως και η σχέση του με τους διάφορους πρωταγωνιστές. Μέχρι να έρθει πάντως έχουμε αρκετές προσπάθειες αποπροσανατολισμού των θεατών από το σενάριο που προσπαθεί φιλότιμα να κάνει την αφήγηση όσο πολύπλοκη όσο χρειάζεται για να μην κουράζει και παράλληλα να κρατάει το ενδιαφέρον τους αμείωτο, αν και σε κάποιες στιγμές είναι αρκετά τραβηγμένο προσπαθώντας να χωρέσει πολλά κάτω από τη μασχάλη.

Οι horror fans λογικά θα είδαν με απορία το όνομα του 3 φορές υποψήφιου για Όσκαρ John Cassavetes στον πρωταγωνιστικό ρόλο, ο οποίος παρά το επιβλητικό παρουσιαστικό και την βαθιά μπάσα φωνή του μάλλον δεν ήταν η πιο επιτυχημένη επιλογή του cast, τουλάχιστον κατά την προσωπική γνώμη του γράφοντα. Στην αρχή μοιάζει λίγο βαριεστημένος λες και κάνει αγγαρεία, ενώ η ερμηνεία του έχει μια όλο και αυξανόμενη θεατρικότητα όσο περνάει ο χρόνος, προφανώς σε μια προσπάθεια του ίδιου να δώσει λίγη περισσότερη ποιότητα. Προσωπικά ένιωσα το ίδιο και με την Kerrie Keane, που ναι μεν είναι κουκλάρα αλλά η ερμηνεία της μοιάζει εξίσου υπερβολική με του Cassavetes. Θα έλεγα ότι οι κορυφαίες ερμηνείες στο THE INCUBUS έρχονται από τον Duncan McIntosh στο ρόλο του Tim, την Helen Hughes στο ρόλο της γιαγιάς του αλλά και την νεαρή τότε Erin Noble στο ρόλο της κόρης του καλού γιατρού.

Ένα από τα λίγα γενικά προβλήματα που εντόπισα είναι οι περισσότεροι χαρακτήρες απ' ότι χρειαζόταν, με ορισμένους να είναι καθαρά διακοσμητικοί, όπως για παράδειγμα ο Harry Ditson στο ρόλο του Drivas αλλά και άλλοι παρατρεχάμενοι κυρίως από τους χώρους της αστυνομίας, νοσοκομείου κλπ που και να μην υπήρχαν καθόλου στο σενάριο δύσκολα θα άλλαζε κάτι. Όλοι αυτοί κάνουν την ταινία λίγο πιο "ομιλητική" απ' ότι έπρεπε και χαλάνε την ωραία ατμόσφαιρα που φτάνει στο απόγειό της στο τελευταίο 20λεπτο, όπου και παρουσιάζεται η- εντελώς ευκαιριακή- λύση στο μυστήριο. Αυτή η υπερσυγκέντρωση συμπληρωματικών χαρακτήρων παραπέμπει περισσότερο σε λογική Giallo, αλλά η αστυνομική έρευνα του THE INCUBUS είναι μάλλον βασική και δεν πλησιάζει ούτε σε ποιότητα ούτε σε πολυπλοκότητα αντίστοιχες που συναντάμε στα πιο καλά από τα Ιταλικά "ξαδελφάκια" της ταινίας.

Από εκεί και πέρα έχουμε όμορφη και συγκρατημένη μουσική που προσθέτει ακόμα περισσότερο στην ατμόσφαιρα από τον συνθέτη της μουσικής του THE DEER HUNTER και άλλων κλασικών ταινιών, Stanley Myers, που διακόπτεται από 3 δυνατές ροκιές του συγκροτήματος FM και ενός... βίντεο κλιπ του κομματιού 'Vice Versa' των γνωστών ροκάδων Samson που παίζει κατά τη διάρκεια της 4ης επίθεσης του THE INCUBUS, με έναν νεαρό Bruce Dickinson να είναι πρώτη μούρη, σε μια από τις σκηνές που σίγουρα ξεχωρίζουν κυρίως για την απρόβλεπτη ποιότητά της.

Μερικές ακόμα σκηνές φόνων αλλά και ονειρικές σεκάνς ξεχωρίζουν και μένουν στο μυαλό μετά το τέλος της προβολής μιας καθ' όλα επιτυχημένης ταινίας τρόμου που ναι μεν δεν είναι η επιτομή των πολλών υπερφυσικών slasher που κυκλοφόρησαν εκείνη την εποχή, αλλά είναι μια καλογυρισμένη και με αρκετό "φαΐ" εκδοχή μιας αγαπημένης θεματολογίας του σινεμά τρόμου.