Σχόλια:  Ο Michele Soavi επιστρέφει με την πιο φιλόδοξη ταινία του μετά τα THE SECT και STAGE FRIGHT, που μάλιστα δεν έχει καμία ανάμιξη για πρώτη φορά ο Dario Argento, δάσκαλος και μέντορας του Soavi. Από τεχνικής πλευράς, το DELLAMORTE DELLAMORE είναι με διαφορά η πιο άρτια και εμπνευσμένη ταινία του Soavi και μια από τις πιο καλοφτιαγμένες Ιταλικές παραγωγές τρόμου όλων των εποχών. Τρόμου είπα; Αυτό είναι ένα θέμα προς συζήτηση.
 Η πλοκή είναι βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Τiziano Sclavi, και παρουσιάζεται με τη συνοδεία αφήγησης του Rupert Everett που υποδύεται τον κεντρικό χαρακτήρα και αφορά την ιστορία του προβληματικού Francisco Dellamorte, του συντηρητή του τοπικού νεκροταφείου. Λόγω του επαγγέλματος του αλλά και λόγω φημών περί της σεξουαλικής του ανεπάρκειας, ο Dellamorte είναι ο περίγελος της πόλης με συνεχή πειράγματα από τους συμπολίτες του. Όμως οι τελευταίοι δεν ξέρουν ότι ο Dellamorte έχει επωμισθεί μαζί με το μουγκό βοηθό του Gnaghi την ευθύνη να ξεφορτώνεται τους.... κατοίκους του νεκροταφείου, που λόγω μιας ανεξήγητης ασθένειας γυρνούν στη ζωή συνήθως 7 μέρες μετά το θάνατό τους.
Ο Dellamorte έχει ανάγκη από αλλαγή στο αισθηματικό κομμάτι της ζωής του, και μια μέρα τη βρίσκει στο πανέμορφο πρόσωπο της Anna Falchi, που συναντάει στο νεκροταφείο κατά τη διάρκεια της κηδείας του υπερήλικα άντρα της. Ο Dellamorte την ερωτεύεται κεραυνοβόλλα («η πιο όμορφη ζωντανή γυναίκα που είδα ποτέ») και τη γνωρίζει τελικά σε μια από τις επόμενες επισκέψεις της στο νεκροταφείο.
 Με τα πολλά, και αφού της έκανε… ρομαντική ξενάγηση στις ανήλιαγες κατακόμβες του νεκροταφείου, καταλήγουν να ερωτοτροπούν πάνω στον τάφο του άντρα της με συνοδεία από μεγάλες πυγολαμπίδες που κατέκλυσαν τον ουρανό!
Έλα, όμως που φτάνει η στιγμή να ξαναζωντανέψει ο άνδρας της, ο οποίος δεν εκτιμάει και πολύ τη στάση στην οποία βρίσκει τους δυο τους και χωρίς να χάνει χρόνο σκοτώνει τη πρώην γυναίκα του, πριν ο Dellamorte σκοτώσει τον ίδιο καρφώνοντάς του στο κεφάλι το σταυρό από ένα γειτονικό μνήμα. Αυτό είναι το πρώτο μεγάλο χτύπημα στον Dellamorte, που αρχίζει πλέον να το χάνει.
Μέχρι εδώ όλα καλά, αλλά από εδώ και πέρα το DELLAMORTE DELLAMORE αρχίζει να παίρνει μια διαφορετική τροπή, που μπερδεύει πολύ τη διήγηση. Ο Soavi αρχίζει να χωρίζει κατά κάποιο τρόπο την ταινία σε μικρά, φαινομενικά ασύνδετα σκετσάκια, όπως την περιπέτεια του Gnaghi όταν κατά τη διάρκεια μιας επιδρομής ζόμπι ο Dellamorte του πυροβολεί την τηλεόραση με αποτέλεσμα ο τελευταίος να πάρει την πιο λυπημένη έκφραση που έχουμε δει.
 Στη συνέχεια έχουμε τη γνωριμία του Gnaghi με την κόρη του δημάρχου, και τελικά το θάνατό της από ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Ο Gnaghi όμως παίρνει το ξαναζωντανεμένο κεφάλι της και το τοποθετεί μέσα στην σπασμένη τηλεόραση! Τρομερά σκηνικά, χωρίς αμφιβολία.
Η τρέλα συνεχίζεται με τη γνωριμία του Dellamorte με την γραμματέα του Δημάρχου (πάλι η Anna Falchi), η οποία έχει μια παράξενη... φοβία με τους σεξουαλικά ικανούς άνδρες, και φυσιολογικά ενθουσιάζεται όταν ο Dellamorte της δηλώνει ότι έχει πρόβλημα απ’ αυτήν την άποψη, σε σημείο να του ζητήσει να την παντρευτεί! Ο τελευταίος φεύγει τρέχοντας για τον πλησιέστερο γιατρό με σκοπό να.. ευνουχιστεί, αλλά ο σπλαχνικός γιατρός τον πείθει να κάνει μια ένεση που φέρνει τα ίδια αποτελέσματα, αλλά με προσωρινό χαρακτήρα. Όμως όλα πάνε στράφι όταν ο Δήμαρχος βιάζει τη γυναίκα, με αποτέλεσμα να γιατρέψει τη φοβία της και να την κάνει να νιώθει υποχρεωμένη να τον παντρευτεί!! Πάρ’ τον κάτω τον Dellamorte, που για άλλη μια φορά χάνει μέσα από τα χέρια του τον μεγάλο του έρωτα, πάρε κάτω και τους θεατές που τρίβουν τα μάτια τους με αυτό το μοναδικά υπέροχο θέατρο του παραλόγου.
 Εδώ είναι που ο δικός μας αρχίζει να τα χάνει πραγματικά, και μετατρέπεται σε σχιζοφρενή δολοφόνο που καθαρίζει όποιον βλέπει μπροστά του. Αυτό το σημείο είναι επιτηδευμένα μπερδεμένο, λες και ο Soavi δεν θέλει το κοινό να καταλάβει αν αυτά τα γεγονότα συμβαίνουν στην πραγματικότητα ή μόνο στο μυαλό του Dellamorte. Η αστυνομία αν και ακόμα και ένα καθυστερημένο 10χρονο θα καταλάβαινε ότι ο Dellamorte βρίσκεται πίσω από τους φόνους, κάνει τα στραβά μάτια και αντίθετα υποψιάζεται τον βοηθό του, που εντωμεταξύ είναι απασχολημένος να κουβεντιάζει και να χαριεντίζεται με το κεφάλι της κόρης του Δημάρχου. Όλη αυτή η υποπλοκή, όμως, αποδεικνύεται χωρίς ουσία γιατί μάλλον ήταν ένα από τα πολλά ηθελημένα αστεία του Soavi, που γυρίζει σε πολύ σουρεαλιστικά μονοπάτια το υπόλοιπο του DELLAMORTE DELLAMORE.
 Η τρίτη γυναίκα που ερωτεύεται ο Dellamorte (ξανά η Anna Falchi) αποδεικνύεται πόρνη κάτι που κάνει τον Dellamorte να βγεί από τα ρούχα του και την ταινία να φτάσει στο γλυκόπικρο φινάλε της, με τον Dellamorte και τον Gnaghi να προσπαθούν να φύγουν από την πόλη, μόνο και μόνο για να ανακαλύψουν ότι ο δρόμος δεν οδηγεί πουθενά.
Κακά τα ψέματα, τρομακτικά ζόμπι είναι πολύ δύσκολα πλέον, οπότε οι λάτρεις των ζωντανών νεκρών πρέπει να ανακαλύπτουν διάφορα τεχνάσματα για να δώσουν την απαιτούμενη πρωτοτυπία. Το DAWN OF THE DEAD (2004) για παράδειγμα, έκανε τα ζόμπι να τρέχουν το κατοστάρι σε κάτω από 10 δευτερόλεπτα. Το DELLAMORTE DELLAMORE διαλέγει μια πολύ περίεργη προσέγγιση που μπορεί να αρέσει στους art house-άδες, αλλά για τους κυνηγούς gore είναι ένα είδος σκωτσέζικου ντους. Ναι μεν τα περισσότερα στοιχεία ενός σπλάτερ με ζόμπι είναι εκεί, δηλαδή gore και γυμνό, αλλά αυτά είναι μόνο το στόλισμα του DELLAMORTE DELLAMORE. Η ουσία είναι πολύ βαθύτερη, και δεν γίνεται αντιληπτή εύκολα.
 Ποια είναι η ουσία; Δύσκολο ερώτημα, αναμφίβολα, αλλά κάποιος θα μπορούσε να πει ότι όλα είναι σχετικά με το μικρόκοσμο του Francesco Dellamorte, έναν κόσμο στον οποίο δεν υπάρχουν αλλαγές, δεν υπάρχουν συγκινήσεις, και όλα επαναλαμβάνονται. Οι νεκροί ξαναγυρνούν, μέχρι και η αγάπη του Dellamorte επιστρέφει ξανά με το ίδιο πρόσωπο και πολλές φορές με τα ίδια συναισθήματα για τον Dellamorte, αν και είναι ένα διαφορετικό πρόσωπο. Αυτό γίνεται ακόμα πιο αντιληπτό στο φινάλε, όπου βλέπουμε ότι δεν υπάρχει διαφυγή απ’ τον κόσμο αυτό.
Εγώ προσωπικά θα διαφωνήσω με τα διάφορα κωμικά σκηνικά του DELLAMORTE DELLAMORE, με την έννοια ότι θα μπορούσαν να λείπουν έτσι ώστε η ταινία να αποκτήσει σε μεγαλύτερο βαθμό την αίσθηση της νοσταλγίας και της αποξένωσης στο πρόσωπο του Dellamorte. Τα κωμικά σκηνικά μου μοιάζουν, απ’ αυτήν την οπτική γωνία, λίγο αταίριαστα με την όλη ατμόσφαιρα.
Από την άλλη μεριά, αταίριαστα μοιάζουν επίσης και τα διάφορα σκηνικά gore και τρόμου, αν και πολλά απ’ αυτά είναι οπτικά εντυπωσιακά, όπως η εμφάνιση της ξαναζωντανεμένης 1ης Falchi και την σούπερ υπερβολική ανάσταση του μοτοσικλετιστή- φίλου της κόρης του Δημάρχου. Οι υποχρεωτικές gory δαγκωματιές από τα ζόμπι και τα εκτοξευμένα μυαλά τους από τους πυροβολισμούς είναι παρόντα, αλλά μοιάζουν χωρίς κατεύθυνση, λες και μπήκαν επειδή έπρεπε να μπουν μιας και μιλάμε για ταινία με ζόμπι.
 Ένα άλλο μειονέκτημα, τουλάχιστον για εμένα, είναι ότι από ένα σημείο και μετά το DELLAMORTE DELLAMORE γίνεται δυσκίνητο και ολίγον τι κουραστικό με τους συνεχείς βομβαρδισμούς από παράξενα σκηνικά και αλλαγές στα δρώμενα, αλλά ακόμα κι αυτό έχει το γούστο του.
Πάντως ο καθένας είναι υποχρεωμένος να βγάλει το καπέλο στο όραμα του Soavi, αλλά και στον τρόπο με τον οποίο το παρουσιάζει. Εκπληκτική σκηνοθεσία, πανέμορφη επιβλητική φωτογραφία, αδιαπέραστα σκοτεινή ατμόσφαιρα και βιρτουόζικες γωνίες λήψης, στοιχεία που δεν βρίσκονται σε πολλές Ιταλικές παραγωγές τρόμου, για να μην πω σε καμία! Η μουσική είναι απόλυτα ταιριαστή με τα δρώμενα, όπως και η ερμηνεία του Rupert Everett σε έναν σπάνιο ρόλο στην καριέρα του. Αυτός όμως που κλέβει την παράσταση είναι ο Francois Hadji-Lazaro στο ρόλο του Gnaghi, που αν και μετά βίας λέει μια πρόταση σε όλη την ταινία, η εκφραστικότητά του είναι όλα τα λεφτά.
Γενικά, το DELLAMORTE DELLAMORE χρειάζεται τουλάχιστον 2 προβολές για να μπορέσει κανείς να μπει στο νόημα αυτών που ήθελε να δείξει ο Soavi. Πολλοί που περίμεναν ένα μοντέρνο ZOMBIE 2 ή SUSPIRIA ίσως να απογοητευτούν από το τελικό αποτέλεσμα, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι το DELLAMORTE DELLAMORE δεν θα αφήσει κανέναν αδιάφορο.
Αυτό, πάντως, που προκαλεί τρομερή εντύπωση είναι ότι ο Soavi εξαφανίστηκε από το προσκήνιο μετά απ’ αυτήν την ταινία, σε αντίθεση με αυτό που θα πίστευαν οι περισσότεροι. Ασχολήθηκε κυρίως με τηλεοπτικές παραγωγές, ενώ επιτέλους ξαναγύρισε πίσω από την κάμερα στην καρέκλα του σκηνοθέτη για το θρίλερ ARRIVEDERCI AMORE, CIAO που κυκλοφόρησε πρόσφατα. Πάντως ότι και να είναι το ARRIVEDERCI AMORE, CIAO σίγουρα ταιριάζει στο αινιγματικότατο προφίλ που έχει καλλιεργήσει ο Soavi από την αρχή της καριέρας του για το πρόσωπό του.
Σε γενικές γραμμές θα μπορούσα να πω ότι το DELLAMORTE DELLAMORE μου έκανε μεγάλη εντύπωση κατ’ αρχάς για την καλλιτεχνική αρτιότητά του, αλλά και για την πρωτοτυπία του, που σίγουρα το κάνει μοναδικό. Απλά ίσως να είναι λίγο πιο «εγκεφαλικό» απ’ ότι θα έπρεπε με αποτέλεσμα να μην ξέρει ακριβώς σε ποιόν να απευθυνθεί. Στον κυνηγό gore και fan των Ζόμπι, ή στον διψασμένο για ψαγμένες ταινίες art house-ά; Η γνώμη μου είναι ότι το DELLAMORTE DELLAMORE έχει κάτι να δώσει σε όλους, μπορεί όχι σε απόλυτα επίπεδα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι ταινία που θα ξεχαστεί εύκολα. |
