Ένας νεαρός ταριχευτής ζώων μη μπορώντας να αντιμετωπίσει τον αιφνίδιο θάνατο της γυναίκας του, αποφασίζει να ξεθάψει και να φέρει το πτώμα της σπίτι, και με τη βοήθεια της τέχνης του και της οικονόμου του σπιτιού να την διατηρήσει στην αρχική του κατάσταση

Όσο και να κατηγορήσει κανείς τον Joe D’Amato για σκηνοθετική ανικανότητα και για έλλειψη γούστου και ποιότητας στην πλειοψηφία των ταινιών του, πρέπει να του αναγνωρίσει τη μοναδική ικανότητα να προκαλεί το θεατή και να εκμεταλλεύεται στο έπακρο την νοσηρή θεματολογία του.

Δεν είναι τυχαίο ότι σχεδόν όλες οι ταινίες τρόμου του D’Amato σήμερα θεωρούνται κλασσικές στο χώρο του exploitation, οι περισσότερες είναι δυσεύρετες ενώ πάντα βρίσκονται πρώτες στη λίστα για απόκτηση από συλλέκτες. Σιγά σιγά, όλο και περισσότερες αρχίζουν και βρίσκουν τα ράφια των DVDάδικων, κάτι το οποίο είναι φυσικά πολύ καλό για τους απανταχού b-μουβάδες, συμπεριλαμβανομένων και των Ρωμιών, που αυτή τη στιγμή μπορούν να απολαύσουν μεγάλη γκάμα από κυρίως ερωτικές ταινίες του D’Amato.

Ο D’Amato ασχολήθηκε κατά τη διάρκεια της παραγωγικότατης καριέρας του με τα δύο πιο εμπορικά είδη του τότε σε άνθιση Ιταλικού σινεμά. Το sex και τον τρόμο, που ο ίδιος έχει κατ’ επανάληψη χαρακτηρίσει ως «τη ραχοκοκαλιά της Ιταλικής κινηματογραφικής βιομηχανίας». Ενώ οι πολυάριθμες ερωτικές του δουλειές είναι κατά κανόνα αδιάφορες και συμβατικές και κινούνται από το χώρο του αισθησιακού μέχρι το hardcore πορνό, οι προσπάθειές του στο χώρο του τρόμου είναι αυτές που ουσιαστικά του έδωσαν το cult status που απολαμβάνει μέχρι σήμερα, λίγα χρόνια μετά το θάνατό του.

Ταινίες όπως τα ANTROPOPHAGUS και ABSURD παραθέτουν ξεκάθαρα τα ταλέντα του παραγωγικότατου Ιταλού σκηνοθέτη, ταλέντα που όμως δεν αναγνωρίστηκαν από τους αναλυτές, ορισμένοι από τους οποίους μάλιστα έσπευσαν να χαρακτηρίσουν τον D’ Amato ως το «χειρότερο σκηνοθέτη στον κόσμο». Πολλοί θα συμφωνήσουν με αυτό το χαρακτηρισμό, ιδίως κρίνοντας από δουλειές του τύπου PORNO HOLOCAUST και "EROTIC NIGHTS OF THE LIVING DEAD" που εκτός του ότι είναι χαοτικές και χωρίς ρυθμό, είναι επίσης πολύ βαρετές.

«Βαρετό» είναι ίσως ο μόνος χαρακτηρισμός που δεν ταιριάζει στο BEYOND THE DARKNESS, κατά τη γνώμη μου την καλύτερη ταινία του D’Amato. Στο παρελθόν, σκηνοθέτες όπως ο Sam Raimi και ο Peter Jackson έδειξαν με τη δουλειά τους ότι ακόμα και το πιο δυσάρεστο και μακάβριο θέμα μπορεί να δοθεί με «ελαφριά» διάθεση και χιούμορ. Όχι, όμως και ο Joe D’Amato, που με το BEYOND THE DARKNESS φτιάχνει μία υπερβολικά μοχθηρή ταινία, χωρίς ίχνος χιούμορ, αλλά με πολύ μεγάλη σοκαριστική αξία, που περιέργως δεν είχε ανάλογη προσοχή από τις λογοκριτικές αρχές των χωρών που προβλήθηκε όσο π.χ. το ANTROPOPHAGUS.

Αντλώντας μερικώς έμπνευση από τα πιο μακάβρια στοιχεία του θρύλου του Norman Bates, ο D’Amato μας δίνει μία ιστορία αγάπης και πάθους μεταξύ του αριστοκράτη ψυχοπαθή Frank (Kieran Canter) και της πρώην Miss Ιταλία Cinzia Monreale που ερμηνεύει την- νεκρή στη συντριπτική πλειοψηφία της ταινίας- γυναίκα του, Anna. Μετά από την βάναυση τιμωρία (με τρόπο που δεν θα πιστεύετε στα μάτια σας) μίας ενοχλητικής γυναίκας που έκανε ώτο στοπ, ο Frank προχωράει στην ταρίχευση του σώματος της γυναίκας του, σε μία σκηνή που σοκάρει με τον ρεαλισμό και την ωμότητά της. Η πάντα πρόθυμη οικονόμος/ ερωμένη του Iris (Franca Stoppi), τον βοηθάει να την τοποθετήσει στο κρεβάτι, όπου και παραμένει σχεδόν σε όλη τη διάρκεια της ταινίας. Στο μεταξύ, ο Frank όταν δεν παραληρεί στην αγκαλιά της Iris, απολαμβάνει τις… «χειρωνακτικές» ερωτικές της υπηρεσίες θαυμάζοντας το άψυχο κορμί της Anna ακριβώς στο διπλανό κρεβάτι!

Παρ’ όλα αυτά, ο Frank δεν μένει πιστός στην Iris, αφού την υποψιάζεται ότι μπορεί να είχε ανάμιξη στο θάνατο της Anna. Αντίθετα, φέρνει νέες θηλυκές παρουσίες στο σπίτι, που τελικά ρίχνει στο κρεβάτι, με φανερό στόχο το ερωτικό τρίγωνο. Όταν αυτές λογικά διστάζουν, η Iris- η οποία στο μεταξύ δεν βλέπει με πολύ καλό μάτι αυτές τις νέες γνωριμίες του Frank- με ενθουσιασμό τον βοηθάει να τις ξεφορτωθεί με διάφορους αιματηρούς αλλά δημιουργικούς τρόπους, όπως διαμελισμό και μπάνιο σε οξύ, και ότι περισσέψει για κάψιμο στο αφάνταστα βολικό κρεματόριο του σπιτιού.

Τέτοια τρομερά σκηνικά λαμβάνουν χώρο στο BEYOND THE DARKNESS, και είναι όλα δοσμένα με φοβερή κακία και ωμότητα που δεν μπορεί κανείς παρά να υποκλιθεί στο νοσηρό αυτό αριστούργημα του D’Amato. Όλα αυτά με τη βοήθεια της εκπληκτικής για άλλη μια φορά μουσικής των Goblin, που γράφτηκε σε πολύ στενή συνεργασία με τον Joe D’Amato, ενώ κομμάτια της επαναχρησιμοποιήθηκαν στο HELL OF THE LIVING DEAD του φοβερού και τρομερού Bruno Mattei.

Η κυκλοφορία του BEYOND THE DARKNESS συνοδεύτηκε από κάτι ανυπόστατες και αστείες (κατά τον D’Amato) φήμες ότι για λόγους ρεαλισμού χρησιμοποιήθηκαν αληθινά πτώματα για τις σκηνές gore. Πάντως η σκηνή της αποτέφρωσης είναι τόσο αποτρόπαια ρεαλιστική που παγώνει το αίμα, και βλέποντας κανείς και τα άλλα αιματηρά highlights του BEYOND THE DARKNESS, δε μπορεί παρά να αναρωτηθεί αν όντως ήταν ειδικά εφέ αυτά που είδε.

Πραγματικά, ακόμα και σήμερα υπάρχουν σεκάνς στο BEYOND THE DARKNESS που δύσκολα ξεχνιούνται, και είναι να απορεί κανείς πως κατάφερε και κυκλοφόρησε σχεδόν χωρίς περικοπές η ταινία στη Βρετανία, όπου ακόμα και αστείες προσπάθειες όπως το HELL OF THE LIVING DEAD του Bruno Mattei είχαν κυριολεκτικά πετσοκοφτεί από τη λογοκρισία. Σε κάθε περίπτωση, το BEYOND THE DARKNESS γνώρισε τεράστια εμπορική επιτυχία στην Ιταλία.

Σε γενικές γραμμές το BEYOND THE DARKNESS είναι ένα καλογυρισμένο για τα συνήθη χαμηλά στάνταρντς του D’Amato μακάβρια επικίνδυνο θέαμα, προορισμένο για μετωπική σύγκρουση με την ηθική και τις αισθήσεις του θεατή. Το BEYOND THE DARKNESS θα σοκάρει, θα προκαλέσει αποστροφή και ίσως θυμό σε όσους δεν το ξέρουν με την αμεσότητα και την μοχθηρία του.

Σερβιρισμένο χωρίς σάλτσες και ηθικολογίες, είναι must για τους φίλους του Ιταλικού τρόμου και δη του μεγάλου αδιαφιλονίκητου Βασιλιά του sleaze Joe D’Amato.

Το απολύτως καλοδεχούμενο bootleg της Darkside είχε κάνει την εμφανισή του όπως πληροφορήθηκα από το φίλο ThanosM. Παντως τα τεχνικά χαρακτηριστικά αυτής της έκδοσης μου είναι άγνωστα καθώς δεν την έχω δει ποτέ "live".

R0 Ολλανδία (Italian Shock DVD Entertainment)
R1 Αμερική (Media Blasters/Shriek Show)
R2 Γερμανία (Astro)
R2 Γερμανία (CMV Laservision)

Οι δύο Γερμανικές εκδόσεις είναι λογοκριμένες.

Οι άλλες δύο εκδόσεις είναι χωρίς περικοπές.

Από πλευράς extras καλύτερη φαίνεται η Αμερικάνικη R1, με αναμορφική μεταφορά 1.85:1, και extras το trailer, συνεντεύξεις με την πρωταγωνίστρια Cinzia Monreale και την καλλιτεχνική διευθύντρια Donatella Donati, συλλεκτικό βιβλιαράκι και slideshows με φωτογραφίες και αφίσες προώθησης.