Σχόλια: Δε χρειάζεται να είναι κανείς σπάνια μεγαλοφυΐα για να αντιληφθεί ότι πρόκειται για μια απομίμηση του THE EXORCIST από την παραγωγικότατη Ιταλική βιομηχανία της εποχής, που όπως σχεδόν με κάθε μεγάλη ταινία του Αμερικάνικου σινεμά, προσπάθησε να εκμεταλλευτεί την πρωτοφανή εμπορική επιτυχία του έπους του Friedkin.
Τη συγκεκριμένη ταινία τη θυμάμαι πολύ καλά από τα παιδικά μου χρόνια, όταν και είχα καταφέρει να τη νοικιάσω σε VHS από το βίντεο κλαμπ μου, χωρίς να κινήσω τις υποψίες του βιντεοκλαμπά μου, που γενικά απέφευγε να μου δίνει ταινίες τρόμου επειδή φοβόταν ότι δεν θα τις άντεχα λόγω ηλικίας.
Αν και πάνε τόσα χρόνια από την τελευταία φορά που το είδα, πολλές από τις εικόνες του THE ANTICHRIST έμειναν χαραγμένες στη μνήμη μου και με χαρά διαπιστώνω ότι ακόμα και σήμερα η δύναμή τους παραμένει αναλλοίωτη.
Η ιστορία ακολουθεί την Hipolita (Carla Gravina), μια νέα και όμορφη γυναίκα με τηλεπαθητικές ικανότητες που είναι καθηλωμένη σε αναπηρικό καροτσάκι, μετά από ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα κατά το οποίο έχασε τη μητέρα της όταν ήταν μικρή. Έχοντας δοκιμάσει τα πάντα, δεν αργεί να καταφύγει στη θρησκεία, σε μια αρχική σεκάνς που εμένα προσωπικά με έκανε να ανατριχιάσω με το ρεαλισμό και την παρακμιακή της ατμόσφαιρα. Στην εν λόγω σκηνή, το ζευγάρι Carla Gravina- Mel Ferrer γίνονται μάρτυρες μιας αντίστοιχης τελετής με αυτή που συναντάμε στη χώρα μας το Δεκαπενταύγουστο στην Τήνο, όπου κάθε λογής κατατρεγμένοι και προβληματικοί άνθρωποι σπεύδουν στην Παναγία της Τήνου σε αναζήτηση ενός θαύματος που θα τους δώσει μια φυσιολογική ζωή.
Όμως, η Hipolita φαίνεται ότι έχει αρχίσει να χάνει την πίστη της, ιδίως όταν ανακαλύπτει ότι ο πατέρας της «χαριεντίζεται» με την όμορφη Irene (Alida Valli), ενώ αυτή απλά παρακολουθεί ανήμπορη να αντιδράσει. Έτσι, καθώς περνάει ο χρόνος, η συμπεριφορά της γίνεται όλο και πιο δυσάρεστη και επιθετική προς τους γύρω της.
Αυτό το στοιχείο πείθει τον πατέρα της, μετά και από την συμβουλή του ιερέα θείου της (Arthur Kennedy – LET SLEEPING CORPSES LIE), να αναζητήσει τη βοήθεια ενός υπνωτιστή ψυχιάτρου, που θεωρεί ότι μπορεί να λύσει το πρόβλημά της με λίγες επισκέψεις στην παρελθοντική της ζωή.
Προς μεγάλη τους έκπληξη, ανακαλύπτουν ότι η Hipolita υπήρξε μάγισσα καταδικασμένη σε θάνατο από την Ιερά Εξέταση στην προηγούμενη ζωή της, χωρίς όμως να υποπτευτούν ότι ο…κύριος με τα κέρατα και τις οπλές τράγου βρισκόταν κρυμμένος στο υποσυνείδητό της και η ύπνωση τον έφερε στην επιφάνεια.
Δαιμονισμένη πλέον, η Hipolita ναι μεν μπορεί να ξαναπερπατήσει, αλλά πλέον το κάνει κυρίως για να σαγηνεύει νεαρούς και όχι μόνο άνδρες, τους οποίους και ξεφορτώνεται μετά το σεξ.
Όταν, δε, αρχίζει να μιλάει άγνωστες γι αυτήν γλώσσες, και να βρίζει χυδαία τους πάντες εκτοξεύοντας πράσινα υγρά από το στόμα, οι δικοί της κρίνουν ότι μόνο ένας εξορκισμός μπορεί να τη βοηθήσει.
Τυπική ιστορία δαιμονισμού, με άλλα λόγια, στα πρότυπα του EXORCIST, με περισσότερη όμως έμφαση στις φρικιαστικές και προκλητικές σκηνές, παρά στην ψυχοσύνθεση των ηρώων. Πάντως ο De Martino καταφέρνει να κάνει το THE ANTICHRIST ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό, με αρκετή βοήθεια προς αυτή την κατεύθυνση να έρχεται από την σκοτεινή και πολύ επιβλητική μουσική των Ennio Morricone- Bruno Nicolai, που πραγματικά εντυπωσιάζει και ανεβάζει την ταινία μια κλάση.
Οι εικόνες που χρησιμοποιεί ο σκηνοθέτης είναι έντονες, με αποκορύφωμα την διαβόητη σκηνή του σατανικού οργίου που ξαναζεί η Hipolita κατά τη διάρκεια του υπνωτισμού, που περιγράφει με λεπτομέρεια την κοροϊδευτική και διαστρεβλωμένη τελετή μύησής της στο Σατανά. Αρκεί, πιστεύω να αναφέρω ότι τη θέση του αντίδωρου παίρνει το φρεσκοκομμένο κεφάλι ενός βατράχου, ενώ στην ανίερη τελετή εμπλέκεται και μια κατσίκα σε μια σκηνή που σίγουρα θα απωθήσει και θα προσβάλει ακόμα και τους πιο σκληραγωγημένους σπλατεράδες με την ωμότητα και την κακογουστιά της.
Εδώ καλύτερα να επιστήσω την προσοχή σε τυχόν θρήσκους φίλους και φίλες που διαβάζουν αυτά τα σχόλια, ότι η συγκεκριμένη σκηνή είναι εκεί για να προσβάλει και να σοκάρει, κάτι που καταφέρνει απόλυτα, οπότε και να τους συστήσω τη δέουσα προσοχή, μιας και οι βλάσφημες αυτές εικόνες είναι λίγο δύσκολο να «χωνευτούν», ακόμα και 30 και πλέον χρόνια μετά την παραγωγή της ταινίας.
Από εκεί και πέρα, το THE ANTICHRIST κινείται σε γνώριμα μονοπάτια, με τον "δικό μας" Γιώργο Κουλούρη να παίρνει τη σκυτάλη από τον αναποτελεσματικό Arthur Kennedy για τον εξορκισμό της Hipolita.
Σίγουρα καλύτερο από πολλές άλλες αντίστοιχες ταινίες του Ιταλικού σινεμά της περιόδου, όπως π.χ. το σχεδόν ολόιδιο BEYOND THE DOOR που βγήκε την ίδια χρονιά, το κύριο προσόν του THE ANTICHRIST είναι η πολύ καλή ερμηνεία της Carla Gravina, που μοιάζει 100% δοσμένη στο ρόλο της. Ιδίως μετά από τον πλήρη δαιμονισμό της, η Gravina γίνεται ιδιαίτερα τρομακτική και απειλητική, ίσως και περισσότερο απ’ ότι η μικρή Linda Blair στο EXORCIST.
Η τελετή του εξορκισμού έχει κάποια ενδιαφέροντα στοιχεία, αλλά γενικά δεν θα την χαρακτήριζα highlight της ταινίας, έναν τίτλο που δικαιωματικά παίρνει η μουσική και η σκηνή του ανίερου οργίου.
Οι ερμηνείες των Mel Ferrer, Arthur Kennedy και Γιώργου Κουλούρη είναι αρκετά καλές όπως συνήθως, αλλά οι υπόλοιποι χαρακτήρες πάσχουν από τραγελαφικό ντουμπλάρισμα στα Αγγλικά, που τους κάνει να μοιάζουν καρικατούρες και δίνει έναν τόνο ανεπιτήδευτου χιούμορ στο όλο εγχείρημα. Αυτό το στοιχείο για τους περισσότερους λογικά θεωρείται ατυχές, αλλά πιστέψτε με, σε ορισμένα σημεία κάνει την προβολή δύσκολων και αρκετά σοβαρών καταστάσεων κάπως ελαφρύτερη, κάτι που εμένα προσωπικά δε με χάλασε καθόλου.
Οι πιστοί του Ιταλικού τρόμου λογικά ήδη έχουν εξασφαλίσει την κόπια τους, οπότε δε μου μένει παρά να συστήσω στους υπόλοιπους να ρίξουν ένα βλέφαρο στην συγκεκριμένη ταινία, ως ένα από τα καλύτερα δείγματα της Ιταλικής σχολής στο θέμα του δαιμονισμού.
Όσοι, όμως, είναι θρήσκοι και γενικά δεν παίρνουν ελαφρά τέτοια θέματα, καλύτερα να μείνουν μακριά, γιατί το THE ANTICHRIST προκαλεί και προσβάλλει πολύ περισσότερο από το τεχνικά ανώτερο, αλλά αρκετά υπερεκτιμημένο EXORCIST. |
