Δεν είναι άσχημο το
FRAILTY, αν σκεφτεί κανείς ότι απευθύνεται στο ευρύ κοινό. Η ταινία βοηθιέται πολύ από τον άνετο προϋπολογισμό της και από την παρουσία «πιασάρικων» ονομάτων όπως του
Matthew McConaughey και του
Bill Paxton που σκηνοθετεί το όλο εγχείρημα. Η σκηνοθεσία του τελευταίου είναι αρκετά καλή και χειρίζεται πολύ ικανοποιητικά το σενάριο, ενώ η επιβλητική ατμόσφαιρα είναι πανταχού παρούσα, όπως και η μουσική, ενώ οι πρωταγωνιστές δίνουν πρωτοκλασάτες ερμηνείες, όπως συνήθως άλλωστε.
Το
FRAILTY ουσιαστικά είναι η ιστορία μιας οικογένειας που πιστεύει ότι επιφορτίστηκε από τον ίδιο το Θεό την ευθύνη να καθαρίσει τον κόσμο από τους «Δαίμονες». Αυτό υλοποιείται με συνεχή flashbacks στην παιδική ηλικία των πρωταγωνιστών μέσω της διήγησης του 30άρη πλέον McConnahy στον πράκτορα του FBI. Στις διηγήσεις, βλέπουμε τα 2 αδέλφια σε ηλικία γύρω στα 12 να γίνονται μάρτυρες φρικιαστικών δολοφονιών από τον πατέρα (
Bill Paxton) διαφόρων ανθρώπων που κατέληξαν στην «θεόσταλτη» λίστα του Paxton ως δαίμονες. Το πώς και το γιατί κατέληξε ο Paxton και οι 2 του γιοι να κάνουν τις «βρομοδουλειές» του Θεού, δεν μας εξηγείται, και κατά τη γνώμη μου καλώς.
Ο σκηνοθέτης Paxton προτιμάει να αποφύγει την χρήση του ντοματοπελτέ και τις λεπτομερειακά δοσμένες δολοφονίες και προτιμάει να επικεντρώσει το ενδιαφέρον του στην ηθική υπόσταση των πράξεων του πατέρα, με το να διαχωρίζει τη στάση των δύο γιων απέναντι στα δρώμενα. Ο ένας είναι τρομοκρατημένος, σχεδόν σίγουρος ότι ο πατέρας του έχει τρελαθεί τελείως, και προσπαθεί να τον σταματήσει από το αιματηρό έργο του. Ο άλλος, που είναι και ο μεγαλύτερος σε ηλικία, δείχνει μεν φοβισμένος, αλλά φαίνεται να κατανοεί το γιατί ο πατέρας του μεταμορφώθηκε σε τσεκουροφόρο εκδικητή, οπότε και τον βοηθάει πάντα χωρίς να αναρωτιέται για το αν είναι σωστό. Οπότε, από αυτήν την οπτική γωνία ο θεατής γίνεται μάρτυρας στην εσωτερική πάλη του μικρού γιου, που αν και αγαπάει τον πατέρα του, δεν μπορεί να μείνει αμέτοχος στις εγκληματικές του πράξεις.
Αυτή η οπτική γωνία δίνει την δυνατότητα στον Paxton να παίξει καλύτερα το χαρτί που λέγεται «ξαφνικές αλλαγές στην πλοκή», διότι η δράση ξεφεύγει από τα στενά πλαίσια του αστυνομικού θρίλερ και όταν προς το τέλος το γυρίζει προς τα εκεί ξανά, η μετάβαση γίνεται με τρόπο που προκαλεί ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον στο θεατή.
Σίγουρα το
FRAILTY δεν είναι και κανένα αριστούργημα, ιδίως για όσους θέλουν επαρκής εξηγήσεις και τεκμηρίωση του γιατί και πώς συνέβησαν όλα όσα είδε. Το
FRAILTY δεν δίνει μια τέτοια εξήγηση. Αφήνει το θεατή να βγάλει τα συμπεράσματά του, πιστό στο πνεύμα ότι τα ανεξήγητα φαινόμενα παραμένουν ανεξήγητα και η προσπάθεια να τα εξηγήσεις ικανοποιητικά μάλλον θα είναι εις βάρος του τελικού αποτελέσματος.
Εγώ πάντως είμαι σύμφωνος με αυτή τη λογική, και θα ήθελα περισσότερα θρίλερ να την υιοθετούν.
