Μετά από μια αιματοβαμμένη ληστεία στο Λονδίνο, η αστυνομία καταλήγει σε ένα περιοδεύων τσίρκο έχοντας υποπτευθεί ότι κάποιοι από τους καλλιτέχνες του τσίρκου μπορεί να έχουν σχέση με την ληστεία.

Το CIRCUS OF FEAR παρά την παρουσία του αγαπημένου Christopher Lee και παρά το γεγονός ότι ο τίτλος θυμίζει αρκετά το THEATER OF BLOOD του μεγάλου Vincent Price, δεν είναι ταινία τρόμου. Είναι ένα καλογραμμένο αστυνομικό θρίλερ με πολλές και ενίοτε περίπλοκες περιπτύξεις στην, ομολογουμένως ενδιαφέρουσα πλοκή του.

Εκτός από την ενδιαφέρουσα πλοκή, έχει και καλές ερμηνείες από τους πρωταγωνιστές, κυρίως τον Leo Genn, ο οποίος με τη φλεγματικότητα του θυμίζει αρκετά το πρότυπο του συγκεντρωμένου, συντηρητικού και πανέξυπνου Βρετανού μπάτσου, όπως πχ ο ρόλος του Edward Woodward στο αξεπέραστο THE WICKER MAN. Η κύρια διαφορά μεταξύ των δύο είναι ότι στο CIRCUS OF FEAR ο Genn είναι σχεδόν αλάθητος, με τρομερή αυτοπεποίθηση και ηρεμία στις κινήσεις του, ενώ στο THE WICKER MAN έχει χτυπητές αδυναμίες που στο τέλος αποβαίνουν εις βάρος του.

Ο Klaus Kinski έχει επίσης ένα μικρό ρόλο (πολύ μικρό), που όμως μένει χαραγμένος στη μνήμη του θεατή κυρίως εξαιτίας μιας ξεκαρδιστικής στιχομυθίας σε μία συνέντευξη για δουλειά: Σκάει μύτη ο Kinski στο τσίρκο, ντυμένος σαν εκτελεστής της μαφίας, και με σούπερ σκληρό ύφος. Ένας υπάλληλος του τσίρκου τον πλησιάζει, τον ρωτάει τι θέλει και ο Kinski του απαντάει κοφτά ότι ψάχνει για δουλειά. Ο υπάλληλος τον παραπέμπει στο Διευθυντή του τσίρκου, ο οποίος ρωτάει το όνομά του, για να πάρει την άπαιχτη απάντηση από έναν ενοχλημένο Kinski «Αυτό είναι δική μου δουλειά». Ο Διευθυντής απαντάει χωρίς κανενός είδους έκπληξη «Μάλιστα. Έχεις ξαναδουλέψει σε τσίρκο;», για να πάρει και δεύτερη αποστομωτική απάντηση από τον Kinski «Μπορεί»!!!! Μπράβο, Klaus! Αυτός είναι ο τρόπος να απαντάς σε συνεντεύξεις για δουλειά! Εσείς θα τον προσλαμβάνατε;

Πέρα απ’ αυτά πάντως, το CIRCUS OF FEAR παρακολουθείται με ενδιαφέρον σχεδόν σε όλη του τη διάρκεια, παρόλο που εμείς σαν έμπειροι b-μουβάδες καταφέραμε να ψυλλιαστούμε το τι θα γίνει στο τέλος. Αν και η έλλειψη σημείων δράσης και η επικέντρωση στους διαλόγους και στο ξεδίπλωμα της υπόθεσης καθιστά ορισμένα σημεία της ταινίας λίγο βαρετά, η ολοένα και πιο μπερδεμένη ιστορία κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή.

Περιττό βέβαια να αναφέρουμε ότι το κύριο μειονέκτημα της ταινίας είναι ότι ο Christopher Lee παίζει στην μεγαλύτερη διάρκειά της φορώντας μια ανεπίτρεπτη μάσκα, πράγμα που δεν τον αφήνει να ξεδιπλώσει τον ταλέντο του και μαζί με αυτό να «ανεβάσει» και την ταινία. Μόνο στα τελευταία 10 με 15 λεπτά τον βλέπουμε χωρίς μάσκα, αλλά δυστυχώς δε φτάνουν!

Ένας άλλος λόγος για να δει κάποιος την ταινία είναι η αναμορφική μεταφορά της σε DVD, που εξαφανίζει την σκόνη και τα σκοτεινά σημεία της (πράγματα που ενοχλούσαν στις VHS εκδόσεις), χαρίζοντάς μας εκπληκτική ποιότητα εικόνας και ήχου, και μόλις και μετά βίας καταφέρνει κάποιος να ξεχωρίζει ότι μιλάμε για χαμηλού προϋπολογισμού παραγωγή του ’67.

Υπάρχει bootleg από την Silver Media.

R0 Αμερική (Alpha Video)
R0 Αμερική (Blue Underground)
R1 Αμερική (Brentwood)
R4 Αυστραλία (Universal Pictures)
R2 Μ. Βρετανία (Cinema Club)

Η καλύτερη επιλογή είναι με διαφορά η R0 της Blue Underground, με την πλήρη έκδοση της ταινίας σε αναμορφική widescreen μεταφορά και γεμάτη ποιοτικά extras. Οι R0 (Alpha Video), R2 και R4 είναι λογοκριμένες, ενώ η R1 δεν έχει καθόλου extras.