Σχόλια:  Ο David Cronenberg επιστρέφει με την τρίτη και για πολλούς πιο ολοκληρωμένη του ταινία μέχρι την επόμενη, με το τυπικό θέμα της επαναστατικής ιατρικής, αυτή τη φορά με το όνομα «ψυχοπλαστική», μια νέα επαναστατική μέθοδος που συνδυάζει την κλασσική ψυχοθεραπεία με παρεμβάσεις στην ανθρώπινη φυσιολογία.
Όπως και στα SHIVERS και RABID, ο χαβαλές ξεκινάει από τους χώρους μιας ιατρικής εγκατάστασης όπου ο ψυχίατρος Δρ Hal Raglan (Oliver Reed) προσπαθεί με τη μέθοδο αυτή και κάποιες άλλες τεχνικές να εισχωρήσει βαθύτερα στην προσωπικότητα των ασθενών του με το να τους κάνει να μεταφέρουν τα διανοητικά τους προβλήματα στο σώμα τους.
 Η αγαπημένη του ασθενής είναι η Nola Carveth (Samantha Eggar), πρώην γυναίκα του Frank (Art Hindle), με περισσότερα ψυχολογικά προβλήματα από τα συνηθισμένα, που ξεκινούν από την κακοποίηση που είχε μικρή από τους γονείς της και ιδίως τη μητέρα της. Η Nola έχει τόση πολλή οργή συγκεντρωμένη μέσα της, που όταν μια μέρα ο Frank παρατηρεί σημάδια σαν από χτυπήματα στο σώμα της μικρής τους κορούλας, αμέσως βγάζει το συμπέρασμα ότι ευθύνεται η Nola. Ανήσυχος πηγαίνει στην κλινική και εξηγεί στον Δρ Raglan τις σκέψεις του. Ο τελευταίος, μην μπορώντας να πιστέψει ότι η ασθενής του άσκησε βία πάνω στην ίδια της την κόρη, προσπαθεί να ανακαλύψει την πηγή του κακού.
 Εντωμεταξύ, η μητέρα της Nola δολοφονείται βάναυσα υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες, με τη μικρή Candice να είναι παρούσα όταν έγινε ο φόνος, αλλά να ισχυρίζεται ότι δεν θυμάται τίποτα απ’ ότι έγινε. Ο αφύσικος ύπνος της, όμως, προβληματίζει τόσο τον πατέρα της όσο και τους γιατρούς, που του συστήνουν να την βοηθήσει να θυμηθεί και να αποβάλει αυτό που συνέβη, προς αποφυγή χειρότερων εξελίξεων στο μέλλον.
Η επίσκεψη του πατέρα της Nola στην πόλη για την κηδεία της πρώην γυναίκας του κάνει τον Frank να ασχοληθεί ακόμα περισσότερο με τον Δρ Raglan και τη θεραπεία του. Μάλιστα όταν ο πατέρας της Nola δολοφονείται κάτω από παρόμοιες συνθήκες, ο Frank ανακαλύπτει το σώμα ενός ανθρωπόμορφου πλάσματος, σαν παραμορφωμένου παιδιού και με τη σύμφωνη γνώμη της αστυνομίας, καταλήγουν ότι ο γκροτέσκ νάνος είναι ο δολοφόνος, που ήταν τόσα χρόνια φυλακισμένος μέσα στο σπίτι. Ο Frank όμως δεν πείθεται και μετά από τις πληροφορίες ενός ασθενή του Δρ Raglan για την ύπαρξη μιας καλύβας με παραμορφωμένα παιδιά, αρχίζει να υποψιάζεται τόσο τον Δρ Raglan όσο και τη γυναίκα του.
 Αυτό το κεντρικό θέμα της επανάστασης του σώματος απέναντι στο μυαλό είναι το πιο συνηθισμένο στη φιλμογραφία του Cronenberg. Αυτή τη φορά εισάγει το θέμα του με ευθύτητα, μέσω μιας ψιλοτραβηγμένης ιστορίας, που όμως βγάζει αρκετό νόημα αρκεί να έχει κανείς την απαραίτητη φαντασία και δεκτικότητα στις ιδέες του μεγάλου Καναδού σκηνοθέτη.
Με ένα κάπως αργό ξεκίνημα, το THE BROOD αρχίζει να εμφανίζει σιγά σιγά τα χαρτιά του, με τη βοήθεια της πολύ υποβλητικής και νοσηρής ατμόσφαιρας που σπάνια λείπει από τις δουλειές του Cronenberg, μέχρι το απίστευτης έντασης φινάλε. Οι αποκαλύψεις έρχονται η μία μετά την άλλη, ενώ όλα αυτά παρουσιάζονται με τη βοήθεια της αρχοντικής ερμηνείας τόσο της Samantha Eggar που είναι ανατριχιαστική, όσο και του Oliver Reed στο ρόλο του ψυχιάτρου που δεν μπορεί να συμβιβαστεί με την αποτυχία.
 Όπως στις περισσότερες ταινίες του Καναδού δημιουργού, το gore είναι παρών και αρκετά εντυπωσιακό, ενώ η επίδειξη της Samantha Eggar στο τέλος θα σας αφήσει με ανοιχτό το στόμα, σε μια σκηνή ανθολογίας για τη παγκόσμια φιλμογραφία του τρόμου, την οποία καλό θα είναι να δείτε στην ολότητά της στην Unrated έκδοση.
Σύμφωνα με διάφορες πηγές, ο David Cronenberg άντλησε την έμπνευσή του για το THE BROOD από προσωπικές του υποθέσεις και συγκεκριμένα το διαζύγιό του που έγινε εκείνη την εποχή, οπότε από πολλούς το THE BROOD θεωρείται από τις πιο προσωπικές του ταινίες. Εγώ θα συμφωνήσω μ’ αυτό, αν και κατά τη γνώμη μου όλες σχεδόν οι ταινίες του είναι όσο προσωπικές όσο γίνεται, με αποκορύφωμα το NAKED LUNCH. Αυτό όμως που έχει σημασία είναι ότι ο Cronenberg εμφανίζεται σε full φόρμα, ίσως για πρώτη φορά από την αρχή της καριέρας του, μια φόρμα που θα διατηρήσει και στις δύο επόμενες δημιουργίες του, στο SCANNERS και το αριστούργημα της σκηνής του τρόμου VIDEODROME.
Πρωτότυπο, εμπνευσμένο και ολοκληρωμένο, το THE BROOD είναι must για τους φίλους του Cronenberg και του τρόμου.
|
