Σε ένα μεταποκαλυπτικό μέλλον, ο Rex είναι ο πιο σκληρός μονομάχος στο στρατόπεδο συγκέντρωσης, αλλά ο ψυχοπαθής διοικητής τον έχει στο μάτι και θέλει να πνίξει την αρένα στο αίμα του.

Φιλιππινέζικη post apocalyptic τρέλα από αυτές που ζούμε και αναπνέουμε για να βλέπουμε εδώ στο b-movies.gr , κατευθείαν από την χρυσή εποχή της βιντεοκασέτας. Ένα παράξενο κράμμα Godfrey Ho και Cirio H. Santiago που διαφοροποιείται και από τους δύο ηγέτες της φτηνιάρικης δράσης των 80s μιας και είναι πιο προσεγμένη από τα συνηθισμένα cut-paste τερατουργήματα του Godfrey Ho ενώ βγάζει πολύ περισσότερο ανεπιτήδευτο γέλιο από τις συνήθως σοβαροφανείς προσπάθειες του Santiago.

Η ταινία ξεκινάει με ένα τρίλεπτο freeze-frame ακαθόριστης έκρηξης που δίνει τις βάσεις για το τι θα ακολουθήσει. Υποθέτωντας ότι πρόκειται για σε έκπτωση εκδοχή μιας εκ των της πυρηνικών εκρήξεων που κατέστρεψαν τον πλανήτη προχωράμε να συναντήσουμε τους πρωταγωνιστές σε έναν post apocalyptic κόσμο οργάνωμένο σε δύο στρατόπεδα συγκέντρωσης. Στο ένα κυριαρχεί ο σχιζοφρενής μονάρχης ονόματι Malzon που έχει τον πληθυσμό μαντρωμένο βάζοντάς τον έναν να σκοτώνεται με τον άλλο στην αρένα. Ο πιο γενναίος μονομάχος είναι ο Rex που όμως είναι στο μάτι του Malzon αφού ο πατέρας του είχε σκοτώσει αυτόν του Malzon στο παρελθόν. Με τη βοήθεια μιας γυναίκας επιχειρεί μαζί με τον μικρό του γιο απόδραση από το στρατόπεδο και τις συνεχείς μάχες.

Όμως ο μασκοφόρος και φρικτά παραμορρφωμένος από τη ραδιενέργεια Malzon θα τους ανακαλύψει και θα σκοτώσει τον γιο του Rex που θέλει την εκδίκηση όσο ποτέ, αφού αποδεικνύεται ότι ο για δέσιμο Malzon καθάρισε τόσο την γυναίκα του όσο και τον πατέρα του. Ο Rex φυγαδεύεται από την όμορφη πολεμίστρια Rhea που τον κατευθύνει στο απομακρυσμένο στρατόπεδο των «καλών», αλλά η δίψα του Rex για εκδίκηση όσο και η συνεχόμενη μανία του Malzon να τον αιχμαλωτίσει δεν θα τον κρατήσει στη νέα του ζωή, αλλά αντίθετα θα τον κάνει να προετοιμαστεί για την τελική μάχη μέχρι θανάτου.

Όλα αυτά τα γράφω με σχετική επιφύλαξη, μιας και ο τρόπος κινηματογράφησης του σκηνοθέτη είναι όσο χαοτικός όσο θα μπορούσε να τον κάνει, μπλέκοντας ανά πάσα στιγμή δεκάδες χαρακτήρες παρόμοιας εμφάνισης που καταλαμβάνουν χώρο σε άσχετα με τη δράση και την υπόθεση πλάνα. Οι βασικοί χαρακτήρες αρχίζουν να ξεχωρίζουν πάντως αρκετά γρήγορα και από εκεί και πέρα αρχίζει ένα πάρτι μαγικά κακού σινεμά, όπως ακριβώς το θέλουμε και το αγαπάμε.

Όλα ξεκινανε από το αριστουργηματικό ντουμπλάρισμα, που είναι της σχολής φτηνιάρικου κουνγκ- φου της δεκαετίας του 80. Αταίριαστες με τα πρόσωπα φωνές εκστομίζουν τρομερές ατάκες με άψογες Αμερικάνικες προφορές, σε σημείο που κάνει το ντουμπλάρισμα στις πιο κακές παραγωγές του Paul Naschy να μοιάζει Οσκαρικού διαμετρήματος.

Δύσκολα κανείς θα μείνει ασυγκύνητος ακούγοντας την βαθιά μπάσα φωνή που αποδίδεται στον πρωταγωνιστή Rex, η οποία φαίνεται να χρησιμοποιείται και σε τουλάχιστον 2 ακόμα χαρακτήρες, κάτι που κάνει το έτσι κι αλιώς κωμικό μπέρδεμα ακόμα μεγαλύτερο και καλύτερο. Το ντουμπλάρισμα είναι υλικό φαντασιώσεων για τους αμετανόητους b-μουβάδες και βάζω στοίχημα ότι θα προδιαθέσει θετικά τους υποψιασμένους θεατές από τα πρώτα κι όλας λεπτά, ενώ από μόνο του αρκεί να ασχοληθεί κανείς με την ταινία.

Κάθε επι μέρους στοιχείο του MAD WARRIOR αξίζει σχολιασμό. Από τους πέρα από κάθε λογική διαλόγους, τις ξαφνικές μεταστροφές στο κλίμα από δράση σε δράμα και τούμπαλιν, τα συνεχή πλάνα αφελούς δράσης και ατσούμπαλων χορογραφιών πολεμικών τεχνών, το υλικό για τους λάτρεις του κακού σινεμά είναι ανεξάντλητο.

Έχουμε σούπερ- φάτσες των περισσότερων βασικών χαρακτήρων, όπως ο μουστακαλής πατέρας της Rhea που μοιάζει περίπου στην ίδια ηλικία με την πρωταγωνίστρια και φυσιολογικά προκαλεί αβίαστο γέλιο όποτε η ηθοποιός τον αποκαλεί τρυφερά «Oh Daddy»! Και βέβαια, για exploitation σκοπούς δεν λείπουν και κάμποσες «δυτικές» φάτσες στην τιμημένη πρακτική του σινεμά του Godfrey Ho και της Filmark.

Ο πρωταγωνιστής έχει περίπου ίδια φυσιογνωμία με τουλάχιστον 2 ακόμα συμμετέχοντες, με το μπέρδεμα να συνεχίζεται ακάθεκτο και να μεγαλώνει ακόμα περισσότερο αφού οι φωνές τους είναι επίσης σχεδόν ίδιες. Ένας από αυτούς που ξεχωρίζουν είναι ο μασκοφόρος κακός, η συμμετοχή του οποίου στην ταινία περιορίζεται σε ασταμάτητες τρελαμένες ατάκες για το πόσο θέλει να βάψει την αρένα με το αίμα του Rex και γουρλομάτικες γκριμάτσες.

Πάντως ο συγκεκριμένος πρωταγωνιστεί σε μια από τις πιο παλαβές στιγμές όταν κατά τη διάρκεια της πανσελήνου δένεται σε πάσαλο στο κέντρο του στρατοπέδου ουρλιάζοντας ότι μεταμορφώνεται σε λυκάνθρωπο με όλο το στρατόπεδο να τον χλευάζει. Ηθελημένο σχόλιο του σκηνοθέτη για την πνευματική ισορροπία του χαρακτήρα του ή θεϊκής προέλευσης σκηνή ανθολογίας πέρα από κάθε λογική; Ένα κρίσιμο ερώτημα που όπως τα περισσότερα στο MAD WARRIOR μένει αναπάντητο.

Η εποποιία τρέλας συνεχίζεται ακάθεκτη με τα συνεχή εμβόλιμα πλάνα γενικά αστείων χορογραφιών μάχης κομπλέ με ηχητικά εφέ μίξη των σχολών Bud Spencer- Terence Hill και φτηνού κουνγκ φου των 80s, αφελέστατο πιστολίδι και ακόμα πο αφελείς διαλόγους- νομίζω- κοινωνικού περιεχομένου σχετικά με το μέλλον της ανθρωπότητας και τα μελλοντικά σχέδια του πρωταγωνιστή Rex.

Ο τελευταίος, παρά το μονίμως ξύλινο ύφος του, είναι διακαής πόθος των περισσότερων θηλυκών παρουσιών στην ταινία, όμως ρομάντσα και άλλα τέτοια τυπικά τεχνάσματα τα οποία δεν ταιριάζουν στην αχαλίνωτη cult-ίλα του MAD WARRIOR αποφεύγονται από σκηνοθέτη και σενάριο.

Κλου της βραδιάς η καλογυρισμένη τελική μάχη μεταξύ των δύο στρατοπέδων, που κορυφώνεται με την πολυαναμενόμενη μονομαχία μεταξύ Rex και Malzon, με τους δύο μονομάχους να πολεμούν με... φωτόσπαθα και μάλιστα του Rex γαλάζιο και του Malzon κόκκινο α λα Vader Και Obi One στο STAR WARS. Πριν από αυτό έχουμε κάποιες εντυπωσιακές σκηνές συγκέντρωσης πολυάριθμου στρατού κομπάρσων, κάτι που πάντα θαύμαζα στο Φιλιππινέζικο low budget σινεμά της εποχής, ενώ συνοδεία στα φοβερά και τρομερά που λαμβάνουν χώρο είναι η αρκετά ενδιαφέρουσα μουσική.

Ας μην μασάω τα λόγια μου. Το MAD WARRIOR είναι τόσο κακό που κατά διαστήματα γίνεται εκπληκτικό για τους ορκισμένους fans του φτηνού post apocalyptic sci-fi. Δεν υπάρχει βαρετό δευτερόλεπτο στα 73 λεπτά διάρκειας ενώ υπάρχει πολύ περισσότερο υλικό από 10 φτηνές Ιταλικές αντίστοιχες ταινίες της εποχής μαζί. Όλα διέπονται από εκείνο το αλάνθαστο b-movie συναίσθημα και γοητεία που κάνει ένα ξεκάθαρο ναυάγιο να λειτουργεί έστω και για τους λάθος λόγους.

Τώρα που το σκέφτομαι, μεγαλύτερο αρνητικό σημείο στην ταινία ήταν μάλλον όταν τελείωσε. Μια από τις καλύτερες κακές ταινίες όλων των εποχών, μια μοναδική στιγμή έμπνευσης για τους δημιουργούς της που έφτιαξαν ένα υπέρ- διασκεδαστικό όργιο ανεπιτήδευτου χιούμορ και τρέλας το οποίο προσωπικά καταφχαριστήθηκα και χειροκρότησα.

Δεν υπάρχουν εκδόσεις στη χώρα μας.

R2 Γερμανία (Cinepolis/ Infopictures/ Jenzer)

Η μοναδική αυτή γνωστή έκδοση είναι χωρίς περικοπές.