Μια ομάδα διάσωσης αναλαμβάνει να ερευνήσει τα αίτια εξαφάνισης μιας διαστημικής αποστολής στον πλανήτη ’ρη, αλλά βρίσκονται να πολιορκούνται από ένα αγνώστου προέλευσης εξωγήινο τέρας.
Σχόλια:
Καιρό είχα να δω κάποιο αξιόλογο rip- off του "ALEN" και έτσι η προβολή του STAR CRYSTAL γινόταν όλο και πιο ενδιαφέρουσα, τουλάχιστον πριν ξεκινήσει. Η ξεχασμένη αυτή ταινία από τα μέσα των 80s βρήκε πρόσφατη remastered κυκλοφορία που την θύμισε ξανά στο ευρύ exploitation κοινό, αλλά δυστυχώς η πρώτη σκηνοθετική προσπάθεια του Lance Lindsay δεν παρέδωσε τα αγαθά όπως θα περίμενε κανείς παραμένοντας γενικά αδιάφορη παρ όλη την διάθεση του σεναρίου να διαφοροποιηθεί από την πλειοψηφία παρόμοιων θεματικά ταινιών της εποχής.
Η ταινία διαδραματίζεται στο κοντινό 2032 όπου το πλήρωμα ενός διαστημοπλοίου εξερευνώντας τον πλανήτη ’ρη φέρνουν διάφορα αντικείμενα επιστημονικού ενδιαφέροντος. Με τα πολλά, το πλήρωμα της αποστολής σκοτώνεται ανεξήγητα και έτσι μια καινούργια αποστολή στέλνεται για να ερευνήσει τι είχε συμβεί. Όμως μέσα στο διαστημόπλοιο ένα από τα εξωγήινα αντικείμενα μεταλλάσσεται σε αιμοβόρο τέρας που αρχίζει να καθαρίζει το ένα μετά το άλλο τα μέλη του πληρώματος, που εντωμεταξύ έχουν παγιδευτεί μέσα στο διαστημόπλοιο χωρίς να γνωρίζουν την φύση του εισβολέα.
Τυπική υπόθεση μιας ακόμα διαστημικής monster movie που προσωπικά μου θύμισε αρκετά σε ύφος μια αντίστοιχη ταινία της εποχής, το αδικημένο CREATURE από την άποψη ότι κι αυτό είναι ανεξάρτητη παραγωγή και η πρώτη σκηνοθετική προσπάθεια του σκηνοθέτη του. Όμως ενώ το CREATURE έχει αρκετά στοιχεία που το ανεβάζουν από την μετριότητα και ισορροπούν τους αργούς ρυθμούς και την ψευδοεπιστημονική φλυαρία με όμορφα ειδικά εφέ του πλάσματος και ασταμάτητο gore, στο STAR CRYSTAL κάτι τέτοιο δεν γίνεται. Αντίθετα, η τάση σκηνοθέτη και σεναρίου να διαφοροποιηθούν από τον κανόνα μάλλον γίνεται με αρνητικό τρόπο.
Για κάποιο λόγο, ο σκηνοθέτης και το σενάριο εμφανίζονται αρκετά συντηρητικοί όσο προχωράει η προβολή, χωρίς ιδιαίτερη τόλμη στα exploitation στοιχεία κάτι που μοιραία επικεντρώνει το ενδιαφέρον της αφήγησης στους διάφορους χαρακτήρες, οι οποίοι γενικά είναι αρκετά αδιάφοροι και από την αρχή δίνουν σήμα ότι μάλλον θα χρησιμεύσουν κυρίως σαν υλικό αιματηρών φόνων από το πλάσμα της ιστορίας.
Μέχρι ενός σημείου, σκηνοθέτης και σενάριο το κάνουν αυτό, αλλά όσο προχωράει η ταινία η ταινία γεμίζει ανέμπνευστους διαλόγους σχετικά με τους τρόπους των πρωταγωνιστών να ξεφύγουν όσο και απόπειρες συναισθηματικής φόρτισης του κοινού, που οι συντελεστές θέλουν πάση θυσία να συμπαθήσουν τους ήρωές τους.
Όμως λίγο η έλλειψη ρυθμού, λίγο οι ξύλινες ερμηνείες των περισσότερων πρωταγωνιστών, λίγο η ατολμία του σεναρίου να δείξει άξια αναφοράς αιματηρή δράση του πλάσματος θάβουν το STAR CRYSTAL καταδικάζοντάς το σε έναν σταθερά ουδέτερο ρυθμό και δράση, τουλάχιστον μέχρι το φινάλε το οποίο είναι ένα κεφάλαιο από μόνο του. Προσωπικά δεν περίμενα την αλλαγή στην πλοκή που επιφύλασσέ το σενάριο, το οποίο αν μη τι άλλο δείχνει μια τάση να προστεθούν στοιχεία από την λογική του STAR TREK: THE NEXT GENERATION με στόχο την διαφοροποίηση της ταινίας από το σωρό.
Αυτό επιτυγχάνεται, αλλά μάλλον με αρνητικό τρόπο καθώς εκτός ότι τα εφέ του πλάσματος το οποίο δεν είχαμε δει στην ολότητά του σε καμία στιγμή κατά τη διάρκεια της προβολής είναι ολίγον τι αστεία, κάνοντας το πλάσμα κωμικό και με πολλά κοινά στοιχεία με τον... ET, η φύση του πλάσματος καθαυτή παραπέμπει στα πιο αισιόδοξα επεισόδια του TNG προδίδοντας το ύφος «τρόμου» που είχε προηγηθεί. Γενικά ένα ακατάλληλο φινάλε που προσωπικά θεωρώ ότι έθαψε κάθε ελπίδα του STAR CRYSTAL να ξεχωρίσει με θετικό τρόπο.
Εκτός από το φινάλε και τα προβλήματα που προκύπτουν από τη φύση του πλάσματος, ο σκηνοθέτης φαίνεται να υπολείπεται αρκετά στην δημιουργία ατμόσφαιρας που συνήθως γίνεται μόνη της σε τέτοιου είδους ταινίες όταν υπάρχουν τα κατάλληλα σκηνικά. Τέτοια υπάρχουν στην ταινία, με αρκετά διαστημικά πλάνα που πασχίζουν να καλύψουν τη φτήνια της παραγωγής αλλά και προσπάθειες δημιουργίας κλειστοφοβικής ατμόσφαιρας τύπου ALIEN μέσα το διαστημόπλοιο.
Δυστυχώς, αυτές οι προσπάθειες μένουν ημίμετρες όπως και ολόκληρη η ταινία, που δεν καταφέρνει να βρει ρυθμό για να συντηρεί το ενδιαφέρον και μοιραία γίνεται κουραστική και στις περισσότερες στιγμές βαρετή. Αυτό δεν ισχύει για το φινάλε, το οποίο δυσκολεύομαι να πάρω στα σοβαρά, όπως φαντάζομαι θα ισχύει και για τους περισσότερους θεατές που περίμεναν ένα τυπικό sci- fi αιματοκύλισμα, αλλά τουλάχιστον τα μάτια μου άνοιξαν σε εκείνο το σημείο έστω και για τους λάθος λόγους, ενώ παρέμειναν ανοιχτά με περισσότερη δυσπιστία στις πρώτες νότες του πέρα από κάθε εξήγηση τραγουδιού των τίτλων τέλους αλλά και κατά τη διάρκεια της έναρξης που σημαδεύεται από 80s ηλεκτρονική βιντεομουσική ρουτίνας που επίσης δεν βοηθάει.
Γενικά μια μέτρια αντιγραφή του ALIEN που θα μπορούσε να προσφέρει τα αγαθά με πιο ικανοποιητικό τρόπο, αλλά δεν την άφησαν οι περιορισμένοι πόροι, αλλά και η μπερδεμένη στάση σεναρίου και σκηνοθέτη για το αν τελικά ήθελαν να κάνουν μια αιματηρή monster movie ή μια PG rated διαστημική περιπέτεια για όλη την οικογένεια. Το αποτέλεσμα είναι κάπου στη μέση και απευθύνεται μόνο στους τελειομανείς fans των φτηνών αντιγραφών του ALIEN που τυχόν να θέλουν να προσθέσουν κι αυτό το ταινιάκι στις συλλογές τους.
DVD Notes:
Δεν υπάρχουν εκδόσεις στη χώρα μας.
Διεθνείς DVD εκδόσεις:
R1 Αμερική (Anchor Bay) R2 Γερμανία (MIG / EuroVideo) - Science Fiction Classic Box μαζί με τα R2 Γερμανία (Edel Germany)
Και οι τρεις εκδόσεις είναι χωρίς περικοπές και με αναμορφική widescreen μεταφορά αλλά καμία δεν περιεχει extras ενώ οι Γερμανικές έχουν μόνο το μεταγλωτισμένο στα Γερμανικά κανάλι ήχου.
Καιρό είχα να δω κάποιο αξιόλογο rip- off του "ALEN" και έτσι η προβολή του STAR CRYSTAL γινόταν όλο και πιο ενδιαφέρουσα, τουλάχιστον πριν ξεκινήσει. Η ξεχασμένη αυτή ταινία από τα μέσα των 80s βρήκε πρόσφατη remastered κυκλοφορία που την θύμισε ξανά στο ευρύ exploitation κοινό, αλλά δυστυχώς η πρώτη σκηνοθετική προσπάθεια του 
Η ταινία διαδραματίζεται στο κοντινό 2032 όπου το πλήρωμα ενός διαστημοπλοίου εξερευνώντας τον πλανήτη ’ρη φέρνουν διάφορα αντικείμενα επιστημονικού ενδιαφέροντος. Με τα πολλά, το πλήρωμα της αποστολής σκοτώνεται ανεξήγητα και έτσι μια καινούργια αποστολή στέλνεται για να ερευνήσει τι είχε συμβεί. Όμως μέσα στο διαστημόπλοιο ένα από τα εξωγήινα αντικείμενα μεταλλάσσεται σε αιμοβόρο τέρας που αρχίζει να καθαρίζει το ένα μετά το άλλο τα μέλη του πληρώματος, που εντωμεταξύ έχουν παγιδευτεί μέσα στο διαστημόπλοιο χωρίς να γνωρίζουν την φύση του εισβολέα.
Τυπική υπόθεση μιας ακόμα διαστημικής monster movie που προσωπικά μου θύμισε αρκετά σε ύφος μια αντίστοιχη ταινία της εποχής, το αδικημένο 
Για κάποιο λόγο, ο σκηνοθέτης και το σενάριο εμφανίζονται αρκετά συντηρητικοί όσο προχωράει η προβολή, χωρίς ιδιαίτερη τόλμη στα exploitation στοιχεία κάτι που μοιραία επικεντρώνει το ενδιαφέρον της αφήγησης στους διάφορους χαρακτήρες, οι οποίοι γενικά είναι αρκετά αδιάφοροι και από την αρχή δίνουν σήμα ότι μάλλον θα χρησιμεύσουν κυρίως σαν υλικό αιματηρών φόνων από το πλάσμα της ιστορίας. 
Μέχρι ενός σημείου, σκηνοθέτης και σενάριο το κάνουν αυτό, αλλά όσο προχωράει η ταινία η ταινία γεμίζει ανέμπνευστους διαλόγους σχετικά με τους τρόπους των πρωταγωνιστών να ξεφύγουν όσο και απόπειρες συναισθηματικής φόρτισης του κοινού, που οι συντελεστές θέλουν πάση θυσία να συμπαθήσουν τους ήρωές τους.
Όμως λίγο η έλλειψη ρυθμού, λίγο οι ξύλινες ερμηνείες των περισσότερων πρωταγωνιστών, λίγο η ατολμία του σεναρίου να δείξει άξια αναφοράς αιματηρή δράση του πλάσματος θάβουν το 
Αυτό επιτυγχάνεται, αλλά μάλλον με αρνητικό τρόπο καθώς εκτός ότι τα εφέ του πλάσματος το οποίο δεν είχαμε δει στην ολότητά του σε καμία στιγμή κατά τη διάρκεια της προβολής είναι ολίγον τι αστεία, κάνοντας το πλάσμα κωμικό και με πολλά κοινά στοιχεία με τον... ET, η φύση του πλάσματος καθαυτή παραπέμπει στα πιο αισιόδοξα επεισόδια του TNG προδίδοντας το ύφος «τρόμου» που είχε προηγηθεί. Γενικά ένα ακατάλληλο φινάλε που προσωπικά θεωρώ ότι έθαψε κάθε ελπίδα του 
Εκτός από το φινάλε και τα προβλήματα που προκύπτουν από τη φύση του πλάσματος, ο σκηνοθέτης φαίνεται να υπολείπεται αρκετά στην δημιουργία ατμόσφαιρας που συνήθως γίνεται μόνη της σε τέτοιου είδους ταινίες όταν υπάρχουν τα κατάλληλα σκηνικά. Τέτοια υπάρχουν στην ταινία, με αρκετά διαστημικά πλάνα που πασχίζουν να καλύψουν τη φτήνια της παραγωγής αλλά και προσπάθειες δημιουργίας κλειστοφοβικής ατμόσφαιρας τύπου 
Δυστυχώς, αυτές οι προσπάθειες μένουν ημίμετρες όπως και ολόκληρη η ταινία, που δεν καταφέρνει να βρει ρυθμό για να συντηρεί το ενδιαφέρον και μοιραία γίνεται κουραστική και στις περισσότερες στιγμές βαρετή. Αυτό δεν ισχύει για το φινάλε, το οποίο δυσκολεύομαι να πάρω στα σοβαρά, όπως φαντάζομαι θα ισχύει και για τους περισσότερους θεατές που περίμεναν ένα τυπικό sci- fi αιματοκύλισμα, αλλά τουλάχιστον τα μάτια μου άνοιξαν σε εκείνο το σημείο έστω και για τους λάθος λόγους, ενώ παρέμειναν ανοιχτά με περισσότερη δυσπιστία στις πρώτες νότες του πέρα από κάθε εξήγηση τραγουδιού των τίτλων τέλους αλλά και κατά τη διάρκεια της έναρξης που σημαδεύεται από 80s ηλεκτρονική βιντεομουσική ρουτίνας που επίσης δεν βοηθάει.
Γενικά μια μέτρια αντιγραφή του 
