Ένας μπάτσος και μια ανθρωπολόγος προσπαθούν να σταματήσουν ένα φονικό πλάσμα που έχει παγιδεύσει μια ομάδα ανθρώπων μέσα στο τοπικό μουσείο κατά τη διάρκεια των εγκαινίων.
Σχόλια:
Μια ακόμα monster movie από ΗΠΑ σε μια περίοδο που κυρίως λόγω της επιτυχίας του SPECIES έβγαιναν ακόμα αρκετές σε αυτό το είδος και έχει την ίδια περίπου συνταγή σε όλα τα επίπεδα με την κάπως υπερτιμημένη ταινία του Roger Donaldson. Ικανοποιητικό budget, γνωστά ονόματα στα credits τόσο πίσω όσο και μπροστά από την κάμερα, και βέβαια αναγκαία κλισαρισμένο σενάριο το οποίο διασκευάστηκε από το ομώνυμο βιβλίο των Douglas Preston και Lincoln Child, χωρίς αυτό να είναι κάτι κακό στην συγκεκριμένη περίπτωση.
Το relic του τίτλου είναι αυτή τη φορά ένα ακαθόριστο βιολογικό υλικό προερχόμενο από τα βάθη της Βραζιλίας που καταλήγει στο μουσείο φυσικής ιστορίας του Σικάγο προσκολλημένο πάνω σε φύλα, τα οποία ήταν και το βασικό περιεχόμενο μιας μεγάλης κούτας που εστάλη στο μουσείο από έναν εξαφανισμένο πλέον επιστήμονα. Το προσωπικό του μουσείου στην αρχή νομίζει ότι η κούτα είναι άδεια και τα φύλα είναι απλώς παραγέμισμα, μέχρι που η επικεφαλής βιολόγος (Penelope Ann Miller) εξετάζει την παράξενη κοκκινωπή ουσία και βρίσκει ότι είναι ακαθόριστου προέλευσης και αξίζει περαιτέρω μελέτης.
Σχεδόν ταυτόχρονα αρχίζουν οι αιματηροί φόνοι με πρώτο έναν ηλικιωμένο υπάλληλο του μουσείου, κάτι που φέρνει στο προσκήνιο τον σκληροτράχηλο αστυνομικό ντεντέκτιβ της γειτονιάς, που ερμηνεύει ο πανταχού παρών σε πολλές παραγωγές της εποχής, Tom Sizemore. Με τη βοήθεια της βιολόγου αρχίζει να ξετυλίγει το μυστήριο των φόνων και τη σχέση τους με την παράξενη ουσία και όλα καταλήγουν σε ένα φρικαλέο τέρας που τους πολιορκεί μαζί με τους καλεσμένους κατά τη διάρκεια εκδήλωσης και ενώ το μουσείο έχει αποκλειστεί από τον έξω κόσμο.
Από υπόθεση και μόνο μιλάμε για τυπικά και προβλέψιμα πράγματα, που όμως στην πράξη είναι αρκετά διασκεδαστικά αφενός λόγω του μυστηρίου που ξεδιπλώνεται με μαεστρία και αφετέρου από την νευρώδη σκηνοθεσία του έμπειρου Peter Hyams. Προς αυτήν την κατεύθυνση και οι πολύ καλές αν όχι λιγάκι υπερβολικές ερμηνείες όλων σχεδόν των γνωστών πρωταγωνιστών, που παίρνουν αρκετά σοβαρά τους ρόλους τους και παραδίδουν τα αγαθά αν και ίσως είναι λίγο πιο σοβαροί απ’ όσο χειαζόταν.
Από εκεί και πέρα στα υπόλοιπα θετικά έχουμε πολύ καλή και σκοτεινή ατμόσφαιρα, ιδίως από τα μέσα της ταινίας και μετά όπου το τέρας κάνει την εμφάνιση του και η δράση είναι σχεδόν ασταμάτητη, κλειστοφοβικό κλίμα που μέχρι ενός σημείο φέρνει το θεατή στη θέση των πρωταγωνιστών και υψηλού επιπέδου ειδικά εφέ αντάξια του μεσαίου προϋπολογισμού της ταινίας.
Το πλάσμα που επιμελήθηκε ο θρυλικός Stan Winston είναι αμφιλεγόμενο, αν και προσωπικά το θεωρώ πιο επιτυχημένο από τα περισσότερα αντίστοιχα του μεταίχμιου της εποχής των ψηφιακών εφέ, το gore υπάρχει χωρίς να γίνεται αυτοσκοπός και γενικά υπάρχει αρκετός χαβαλές χωρίς ιδιαίτερες σεναριακές ή σκηνοθετικές κακοτοπιές και με απουσία του βεβιασμένου χιούμορ το οποίο ήταν κανόνας σε αντίστοιχες παραγωγές της εποχής, αλλά στο THE RELIC σίγουρα θα ήταν αταίριαστο.
Στα λίγα ομολογουμένως αρνητικά προσωπικά βρήκα κάποιους κλισαρισμένους χαρακτήρες- για να μην πω τους περισσότερους- και κάποιους εξυπνακίστικους διαλόγους που θα μπορούσαν να λείπουν και που σίγουρα δεν πετυχαίνουν τον στόχο τους που υποθέτω είναι να ελαφρύνουν κάπως την κλειστοφοβική ατμόσφαιρα.
Η αλήθεια είναι ότι ίσως θα μπορούσε και η διάρκεια να ήταν κάπως πιο μαζεμένη καθώς αίσθηση μου είναι ότι 110 λεπτά είναι λίγο υπερβολικά για μια τέτοιου είδους ταινία, αλλά δεν μπορεί κανείς να τα έχει όλα. Προσωπικά στο τέλος της προβολής έμεινα ευχαριστημένος από μια ταινία που σίγουρα δεν είναι σούπερ, αλλά που δεν μπορεί κανείς να βρει και κάτι κραυγαλέο εναντίον της και λογικά θα αφήσει ικανοποιημένους τους fans αυτού του είδους, στους οποίους και ξεκάθαρα απευθύνεται.
Blu Ray Αμερικής (Lion’s Gate) Blu Ray Γερμανίας (Concorde Home Entertainment) Blu Ray Μ. Βρετανίας (Fabulous Films)
Όλες οι εκδόσεις είναι χωρίς περικοπές. Καλύτερη φαίνεται η Αμερικάνικη σε Blu Ray λόγω ανώτερου ήχου, αλλά και το Γερμανικό Blu Ray έχει extras που δεν υπάρχουν στις υπόλοιπες εκδόσεις.
Μια ακόμα monster movie από ΗΠΑ σε μια περίοδο που κυρίως λόγω της επιτυχίας του SPECIES έβγαιναν ακόμα αρκετές σε αυτό το είδος και έχει την ίδια περίπου συνταγή σε όλα τα επίπεδα με την κάπως υπερτιμημένη ταινία του Roger Donaldson. Ικανοποιητικό budget, γνωστά ονόματα στα credits τόσο πίσω όσο και μπροστά από την κάμερα, και βέβαια αναγκαία κλισαρισμένο σενάριο το οποίο διασκευάστηκε από το ομώνυμο βιβλίο των Douglas Preston και Lincoln Child, χωρίς αυτό να είναι κάτι κακό στην συγκεκριμένη περίπτωση.
Το relic του τίτλου είναι αυτή τη φορά ένα ακαθόριστο βιολογικό υλικό προερχόμενο από τα βάθη της Βραζιλίας που καταλήγει στο μουσείο φυσικής ιστορίας του Σικάγο προσκολλημένο πάνω σε φύλα, τα οποία ήταν και το βασικό περιεχόμενο μιας μεγάλης κούτας που εστάλη στο μουσείο από έναν εξαφανισμένο πλέον επιστήμονα. Το προσωπικό του μουσείου στην αρχή νομίζει ότι η κούτα είναι άδεια και τα φύλα είναι απλώς παραγέμισμα, μέχρι που η επικεφαλής βιολόγος (
Σχεδόν ταυτόχρονα αρχίζουν οι αιματηροί φόνοι με πρώτο έναν ηλικιωμένο υπάλληλο του μουσείου, κάτι που φέρνει στο προσκήνιο τον σκληροτράχηλο αστυνομικό ντεντέκτιβ της γειτονιάς, που ερμηνεύει ο πανταχού παρών σε πολλές παραγωγές της εποχής, 
Από υπόθεση και μόνο μιλάμε για τυπικά και προβλέψιμα πράγματα, που όμως στην πράξη είναι αρκετά διασκεδαστικά αφενός λόγω του μυστηρίου που ξεδιπλώνεται με μαεστρία και αφετέρου από την νευρώδη σκηνοθεσία του έμπειρου 
Από εκεί και πέρα στα υπόλοιπα θετικά έχουμε πολύ καλή και σκοτεινή ατμόσφαιρα, ιδίως από τα μέσα της ταινίας και μετά όπου το τέρας κάνει την εμφάνιση του και η δράση είναι σχεδόν ασταμάτητη, κλειστοφοβικό κλίμα που μέχρι ενός σημείο φέρνει το θεατή στη θέση των πρωταγωνιστών και υψηλού επιπέδου ειδικά εφέ αντάξια του μεσαίου προϋπολογισμού της ταινίας. 
Το πλάσμα που επιμελήθηκε ο θρυλικός 
Στα λίγα ομολογουμένως αρνητικά προσωπικά βρήκα κάποιους κλισαρισμένους χαρακτήρες- για να μην πω τους περισσότερους- και κάποιους εξυπνακίστικους διαλόγους που θα μπορούσαν να λείπουν και που σίγουρα δεν πετυχαίνουν τον στόχο τους που υποθέτω είναι να ελαφρύνουν κάπως την κλειστοφοβική ατμόσφαιρα. 
Η αλήθεια είναι ότι ίσως θα μπορούσε και η διάρκεια να ήταν κάπως πιο μαζεμένη καθώς αίσθηση μου είναι ότι 110 λεπτά είναι λίγο υπερβολικά για μια τέτοιου είδους ταινία, αλλά δεν μπορεί κανείς να τα έχει όλα. Προσωπικά στο τέλος της προβολής έμεινα ευχαριστημένος από μια ταινία που σίγουρα δεν είναι σούπερ, αλλά που δεν μπορεί κανείς να βρει και κάτι κραυγαλέο εναντίον της και λογικά θα αφήσει ικανοποιημένους τους fans αυτού του είδους, στους οποίους και ξεκάθαρα απευθύνεται.
