Ένας επιστήμονας θέλει να δημιουργήσει έναν νέο οργανισμό από φυτικά και ζωικά στοιχεία χρησιμοποιώντας τους φοιτητές του ως πειραματόζωα τα οποία εξασφαλίζει ο φρικτά παραμορφωμένος αρχηγός ενός περιοδεύοντα θιάσου φρικιών.

Ο Donald Pleasence είναι ο τρελός επιστήμονας καθηγητής Nolter και αυτό από μόνο του φτάνει για να προϊδεάσει θετικά για το THE FREAKMAKER οποιοδήποτε φίλο του αφανή ήρωα της horror σκηνής. Πρόκειται για μια θαρραλέα Βρετανική b-movie από την άποψη ότι το θέμα της είναι αρκετά αμφιλεγόμενο ακόμα και για τα σημερινά στάνταρντς, παίρνοντας αρκετά στοιχεία από την κλασική ταινία του Tod Browning, FREAKS και μπλέκοντάς τα στη λογική τυπικού slasher και ταινίας διαστρεβλωμένης επιστήμης. Το THE FREAKMAKER επιτυγχάνει εν μέρη και δεν απογοητεύει το κοινό που απευθύνεται, το οποίο είναι ξεκάθαρα το exploitation κοινό των 70s.

O απομονωμένος στον πύργο του καθηγητής Nolter πειραματίζεται με ζώα και φυτά προσπαθώντας να δημιουργήσει τον τέλειο (κατά την προσωπική του άποψη) οργανισμό που θα περιέχει στοιχεία τόσο από φυτά όσο και ζωικά. Ήδη ο καλός γιατρός έχει πετύχει αρκετές μεταλλάξεις και φρονεί ότι ήρθε η ώρα να επεκτείνει τα πειράματά του σε ανθρώπους. Πειραματόζωα γίνονται οι διάφοροι φοιτητές του από τη σχολή στην οποία διδάσκει και για να τους... πείσει να δωρίσουν τα σώματά τους χρησιμοποιεί τις υπηρεσίες του φρικτά παραμορφωμένου Lynch (Tom Baker), αρχηγού του τοπικού θιάσου φρικιών που βρίσκεται στην πόλη.

Όμως τα υπόλοιπα μέλη του θιάσου δεν βλέπουν τα πειράματα του ημίτρελου καθηγητή με καλό μάτι, ούτε και τον συνεχή αυταρχισμό του Lynch που έχει αρχίσει να τους κακομεταχειρίζεται σε εγκληματικό σημείο για να εξασφαλίσει τις πρώτες ύλες για τα πειράματα του καθηγητή. Εντωμεταξύ, οι συνεχείς εξαφανίσεις φοιτητών προβληματίζουν την τοπική κοινωνία αλλά και την αστυνομία που αρχίζει να υποπτεύεται τόσο τον καλό γιατρό όσο και τον παρακείμενο θίασο φρικιών, κάτι που κάνει τα μέλη του να θελήσουν να αποστασιοποιηθούν τόσο από τη δράση του Lynch όσο και αυτή του καθηγητή Nolter.

Από τα εναρκτήρια πλάνα ντοκιμαντέρ σχετικά με τη ζωή των φυτών μέχρι την εμφάνιση των πρώτων φρικιών, οι φίλοι του παλιού καλού exploitation σινεμά αντιλαμβάνονται ότι το THE FREAKMAKER είναι μια πρώτης ποιότητας exploit-ιά που μόνο στα 70s θα μπορούσε να είχε γυριστεί. Όσο προχωράει η προβολή, η ταινία γίνεται δυσκολότερη στην παρακολούθηση και τόσο γκροτέσκ όσο θα μπορούσε να την κάνει ο γνωστός Jack Cardiff στην προτελευταία σκηνοθετική δουλειά του, δίνοντας τους συνεχείς φόρους τιμής του στο FREAKS αλλά και σε κλασικές ταινίες διαστρεβλωμένης επιστήμης όπως το EYES WITHOUT A FACE.

Προς αυτή την κατεύθυνση έχουμε αρκετούς γουστόζικους ημι-παρανοϊκούς μονολόγους από έναν γλυκομίλητο και πάντα σε φαινομενική ηρεμία Donald Pleasence, καλοφτιαγμένα ειδικά εφέ της παλιάς σχολής για τα διάφορα πλάσματα- τερατογενέσεις του καλού γιατρού, απαγωγές και δράση στο χειρουργικό τραπέζι, γυμνό που κάνει την εμφάνισή του σε ανύποπτο χρόνο, ενώ υπάρχουν και κάποιες αναφορές στην λογική των slasher, πριν αυτά αρχίζουν να γίνονται ο κανόνας στο σινεμά τρόμου. Όλα υποστηρίζονται από καταπληκτική πειραματική μουσική από την αρχή ως το τέλος, ενώ δεν λείπουν και οι επιβεβλημένες για την εποχή που γυρίστηκε η ταινία αναφορές στην κουλτούρα των ναρκωτικών και συγκεκριμένα του LSD που δίνει μια πιο σουρεαλιστική και ψυχεδελική υπόσταση στο όλο θέαμα.

Όμως το μεγαλύτερο ενδιαφέρον στο THE FREAKMAKER ξεκάθαρα έχουν οι σκηνές των φρικιών, τα οποία υποδύονται πραγματικά φρικιά ακριβώς όπως στο FREAKS. Κάθε καρυδιάς καρύδι βρίσκεται στον εφιαλτικό αυτό θίασο, που είναι να απορεί κανείς με την ευκολία εκμετάλλευσης ανθρώπων εκείνες τις εποχές όσο και με τα στάνταρντς των υποτιθέμενων «φυσιολογικών» ανθρώπων για το τι ορίζεται ως αποδεκτό ψυχαγωγικό θέαμα.

Υπάρχουν άνθρωποι με κάθε είδους σωματική παραμόρφωση, η μουσάτη κυρία, ένας εκπληκτικός χαρακτήρας ονόματι Popeye που κάνει ακριβώς αυτό που λέει το όνομά του και βέβαια αρκετοί νάνοι, με πιο αξιοσημείωτο τον Michael Dunn που είχε κλέψει την παράσταση την ίδια χρονιά με τον ρόλο του στο πέρα από κάθε λογική εξήγηση FRANKENSTEIN’S CASTLE OF FREAKS. Η λογική των carnival freak shows, η ζωή μέσα σ’ αυτά και οι σχέσεις μεταξύ των μελών τους εξετάζονται εξονυχιστικά αλλά από καθαρή exploitation οπτική γωνία, όπως και ολόκληρη η ταινία που βάζει σε δεύτερη μοίρα το όποιο κοινωνικό σχόλιο.

Στο τέλος της προβολής έχουμε μια καθ’ όλα ευχάριστη και άξια αναφοράς exploit-ιά από την χρυσή εποχή του είδους που παίζει σε πολλά θεματικά ταμπλό και με άνεση συγκρίνεται με αντίστοιχες παραγωγές της περιόδου όπως το προαναφερόμενο FRANKENSTEIN’S CASTLE OF FREAKS και το κάπως ξεχασμένο CARNIVAL OF BLOOD και που δύσκολα δεν θα ικανοποιήσει τους fans του συγκεκριμένου υποείδους.

Η παρουσία ενός κεφάτου Donald Pleasence άλλωστε πάντα αποτελούσε εγγύηση για την ποιότητα των ταινιών του, και το THE FREAKMAKER δεν αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα, ενώ ο γνωστός από τον ρόλο του στο DR. WHO, Tom Baker, είναι επίσης πολύ καλός σε ένα ρόλο- έκπληξη για τα στάνταρντς του.

Κι αν κανείς ψάχνει περισσότερο βάθος, το σενάριο των Edward Mann και Robert D. Weinbach προσφέρει αρκετή τροφή για σκέψη σχετικά με τη ζωή των φρικιών του θιάσου και τον τρόπο με τον οποίο τους αντιμετώπιζαν (και ίσως ακόμα αντιμετωπίζουν) οι «πολιτισμένες» δυτικές κοινωνίες. Αρκεί βέβαια κανείς να διαβάσει πίσω από τις γραμμές που τονίζουν το exploitation στοιχείο περισσότερο απ’ όλα, αλλά όπως γνωρίζουν όλοι που διαβάζουν το συγκεκριμένο web site, αυτό κάθε άλλο παρά κακό είναι.

Δεν υπάρχουν κυκλοφορίες στη χώρα μας.

R1 Αμερική (Subversive Cinema)
R2 Γερμανία (Maritim Pictures / Al!ve)

Όλες οι έκδοσεις είναι χωρίς περικοπές και με αναμορφική μεταφορά. Η Αμερικάνικη έχει μια επιπλέον επιλογή ήχου αλλά κατά τ’ άλλα οι δυο εκδόσεις είναι γενικά ισάξιες.