Ένας νεαρός και ο συνοδός του ναυαγούν σε ένα μυστηριώδες τροπικό νησί και εκεί πρέπει να αντιμετωπίσουν κάθε λογής τέρατα, φυλές κανίβαλων και πολεμοχαρείς πειρατές.

Δευτεροκλασάτη οικογενειακή περιπέτεια από τον σκηνοθέτη του PIECES που κάνει σοβαρό φάουλ καθώς φιγουράρει περήφανα τους Peter Cushing και Terence Stamp στις πρώτες θέσεις των credits, ενώ στην πραγματικότητα οι ρόλοι τους είναι δευτερότριτοι στην καλύτερη. Πρόκειται για Ισπανοαμερικάνικη παραγωγή από τις αρχές των 80s φανερά επηρεασμένη από την επιτυχία των αντίστοιχων ταινιών της συνεργασίας μεταξύ Amicus και American International Pictures της δεκαετίας του 70 τις οποίες σκηνοθέτησε ο Kevin Connor.

Βασισμένη σε βιβλίο του Ιουλίου Βερν, η ταινία περιγράφει τις περιπέτειες του νεαρού Jeff (Ian Sera) και του δάσκαλου σαβουάρ βιβρ του Thomas Artelet (David Hatton) στο Νησί των Τεράτων στο οποίο πηγαίνουν για διακοπές χρηματοδοτούμενες από τον πάμπλουτο θείο του (Peter Cushing) ο οποίος μόλις αγόρασε το νησί σε πλειστηριασμό κερδίζοντάς το από τον βασικό του αντίπαλο Taskinar (Terence Stamp). Όμως εκεί θα αντιμετωπίσουν κάθε είδους κινδύνους, συμπεριλαμβανομένων τεράτων, φυλών κανίβαλων και οπλισμένων μασκοφόρων πειρατών που στοχεύουν στο μυστικό απόθεμα χρυσού που βρίσκεται στα ορυχεία του νησιού.

Η ταινία ξεκινάει ελπιδοφόρα, με έναν κεφάτο Paul Naschy στην μοναδική του φιλμική συνύπαρξη με τον θρυλικό Peter Cushing να διεκπεραιώνει το μικρό ρόλο του με το πάθος και την αυταπάρνηση που μας έχει συνηθίσει, ενώ ο ρυθμός είναι πολύ γρήγορος και μοιάζει ότι ο Juan Piquer Simon θα τον κρατήσει έτσι. Δυστυχώς όμως μόλις η δράση μεταφέρεται στο νησί, τα πράγματα παίρνουν την κάτω βόλτα αρκετά γρήγορα για πολλούς και διάφορους λόγους.

Πρώτα απ’ όλα η επιμονή του σεναρίου στον χαρακτήρα του David Hatton ο οποίος είναι υποτίθεται το comic relief της ιστορίας, αλλά γίνεται γρήγορα κουραστικός και εκνευριστικός με ερμηνεία που μοιάζει να βγήκε από κωμική (;) τηλεοπτική σειρά του Χάρη Ρώμα, εκστομίζοντας συνεχώς κρύα αστεία, άνευρες ατάκες και απλώς ενοχλητικά ουρλιαχτά. Ένα ξεκάθαρο ατόπημα της παραγωγής που ουσιαστικά χαραμίζει έναν πολύ καλό ηθοποιό σε έναν ρόλο τον οποίο ό,τι και να έκανε δεν μπορούσε να τον ανεβάσει παραπάνω από τη μετριότητα.

Δεύτερον, τα συνεχή εφέ τεράτων τα οποία είναι αστεία ακόμα και για τα στάνταρντς low budget παραγωγών της δεκαετίας του 60. Το συναίσθημα απειλής που προσπαθεί να περάσει ο σκηνοθέτης δεν δείχνει σε καμία στιγμή της προβολής, ενώ η προχειρότητα των εφέ δεν αφήνουν ούτε καν περιθώριο για να γελάσει κανείς με την αφέλειά τους, καθώς πιο πιθανό συναίσθημα για τους θεατές είναι μάλλον ο οίκτος.

Όσοι διαβάζουν το συγκεκριμένο website θα γνωρίζουν ότι συνήθως δεν έχω προβλήματα με τέτοια θέματα, αλλά στην περίπτωση του MYSTERY ON MONSTER ISLAND ήταν το μόνο που μου ήρθε φυσιολογικά, εκτός από την οργή όταν ανακάλυψα ότι τόσο ο Cushing και ο Stamp όσο και ο Paul Naschy είναι απλοί κομπάρσοι στην ταινία.

Τρίτο είναι η έλλειψη ποιότητας στο χιούμορ, το οποίο είναι βασικό ζητούμενο σεναρίου και εκτέλεσης. Σίγουρα κάποιες σκηνές και διάλογοι έχουν αρκετό γέλιο, αλλά στην συντριπτική τους πλειοψηφία είναι χωρίς έμπνευση, χωρίς φαντασία και χωρίς εκείνο το κάτι που να τις κάνει να προκαλέσουν straight γέλιο. Αυτό έρχεται πιο αβίαστα με τις σκηνές ανεπιτήδευτου χιούμορ που προέκυψαν κατά λάθος, αλλά και πάλι αυτές είναι περιορισμένες.

Προς το φινάλε και με την εμφάνιση της συμμορίας των πειρατών τα πράγματα κάπως διορθώνονται και σε εκείνο το σημείο συμπυκνώνεται ο κύριος όγκος ενδιαφέρουσας δράσης με πιστολίδια, μάχες σώμα με σώμα και γυρίσματα στην πλοκή, που πάντως δεν πιστεύω ότι θα προκαλέσουν έκπληξη σε κανέναν. Προσθέτω στα θετικά εκείνου του διαστήματος και την προσπάθεια των ηρώων να ξεφύγουν από μια ομάδα περίεργων πλασμάτων που μοιάζουν σαν να βγήκαν από το CONQUEST του Lucio Fulci, όσο και την προσθήκη θηλυκής φινέτσας στο πρόσωπο της Blanca Estrada, αλλά και την επανεμφάνιση των Peter Cushing και Terence Stamp  τους οποίους μέχρι τότε είχα ξεχάσει ότι υπήρχαν στην ταινία.

Πάντως το φινάλε είναι εντελώς κλισαρισμένο και προβλέψιμο, ενώ οι υποτιθέμενες ανατροπές είναι μάλλον γελοίες όπως γενικά ολόκληρο το MYSTERY ON MONSTER ISLAND που προσωπικά το βρήκα ανεπαρκές ακόμα και για απογευματινές προβολές χωρίς μεγάλες απαιτήσεις. Ίσως τα μικρά παιδιά το ευχαριστηθούν περισσότερο, αλλά ακόμα κι αυτά έχουν ανεβασμένα στάνταρντς καθώς οι περισσότερες αντίστοιχες σημερινές ταινίες μπορεί να μην έχουν την ατμόσφαιρα και το feeling του, αλλά είναι σίγουρα πολύ καλύτερες ταινίες από κάθε άποψη.

Αυτό που μένει τελικά είναι η αρκετά καλή μουσική και η στατιστική παρουσία των 3 μεγάλων ονομάτων των credits που ίσως καθιστά την ταινία αντικείμενο ενδιαφέροντος για τους fans τους, αλλά έχω την αίσθηση ότι στο τέλος της προβολής ακόμα κι αυτοί μάλλον θα απογοητευτούν όσο εγώ.  

Δεν υπάρχουν εκδόσεις στη χώρα μας.

R0 Γερμανία (EuroVideo / MiG) – Jules Verne Box
R0 Γερμανία (84 Entertainment)
R1 Αμερική (20^th Century Fox) – Midnite Movies double feature μαζί με το GORILLA AT LARGE

Όλες οι εκδόσεις είναι χωρίς περικοπές και με αναμορφική widescreen μεταφορά.