Η Rose Elliot μαθαίνει το μυστικό των 3 Μητέρων όταν αγοράζει ένα απαγορευμένο βιβλίο από ένα μαγαζί με αντίκες, και ανακαλύπτει ότι το κτίριο στο ποίο μένει είναι το άντρο της Μητέρας του Σκοταδιού, Mater Tenebrarum. Γεμάτη ανησυχία γράφει στον αδελφό της στην Ιταλία παρακαλώντας τον να έρθει στη Αμερική να τη βοηθήσει.
Σχόλια:
Το INFERNO είναι κατά κάποιο τρόπο μια ανεπίσημη συνέχεια (ή remake;) του κλασσικού και παγκοσμίως αναγνωρισμένου "SUSPIRIA" του μαιτρ του Ιταλικού τρόμου. Με το INFERNO ο Dario Argento δείχνει ότι η Elena Marcos, η μάγισσα που πρωταγωνίστησε στο "SUSPIRIA" δεν είναι παρά ένα μέλος μιας σατανικής «αγίας τριάδας», αποτελούμενη από τις 3 Μητέρες Suspiriorum, Lachrimarum και Tenebrarum (Στεναγμών, Δακρύων και Σκοταδιού αντίστοιχα).
Αυτή τη φορά, η δράση είναι λίγο περισσότερο μπερδεμένη, με την Rose Elliot να αντιλαμβάνεται την ύπαρξη μυστηριωδών δυνάμεων στο κτίριο που μένει, και ζητάει επειγόντως βοήθεια από τον αδελφό της (Leigh McCloskey). Ο τελευταίος, αφού έχει ανησυχήσει σχετικά με την ψυχική κατάσταση της αδελφής του σπεύδει στη Αμερική για να τη βρει, αφού πρώτα η φιλενάδα του Sara (Eleonora Giorgi) βρήκε στην κατοχή της μια κόπια του μυστηριώδους απαγορευμένου βιβλίου "The Three Mothers", και στη συνέχεια δολοφονήθηκε από μια εξίσου μυστηριώδη σκοτεινή μορφή. Μέχρι να φτάσει ο Mark στο διαμέρισμα της αδελφής του αυτή έχει ήδη πεθάνει από την ίδια σκοτεινή φιγούρα. Ο Mark αρρωσταίνει και ουσιαστικά παγιδεύεται μέσα στο κτίριο και στις ορέξεις των κατοίκων του, μέχρι που ανακαλύπτει μέσω κάποιων μυστικών περασμάτων και διαδρόμων του κτιρίου τον συγγραφέα του βιβλίου "The Three Mothers", και αμέσως μετά την Μητέρα του Σκοταδιού Tenebrarum.
Πραγματικά προσπάθησα να μην αναφερθώ στη πλοκή για να μην το χαλάσω σε όσους δεν το έχουν δει, αλλά μετά από ώριμη σκέψη αποφάσισα ότι το λιγότερο σημαντικό στοιχείο μιάς δημιουργίας σαν το INFERNO είναι μάλλον το σενάριο. Και αυτό φαίνεται αμέσως με τα πρώτα λεπτά της ταινίας, όπου ο Dario Argento μας μεταφέρει εν ολίγοις στον κόσμο του. Έναν κόσμο οπτικά εντυπωσιακό, έναν κόσμο σουρεαλιστικό και ενίοτε τρομακτικό. Η ονειρική- παραισθησιακή ποιότητα είναι ξεκάθαρη σε όλη τη διάρκεια του INFERNO. Μία λάθος στροφή στη βιβλιοθήκη μεταφέρει τη Sara στο εργαστήριο ενός μεσαιωνικού αλχημιστή, μια εξέλιξη της πλοκής χωρίς καμία φαινομενική λογική. Όμως ο Argento, ο οποίος απεχθάνεται να χαρακτηρίζονται τα έργα του ως «τρόμου», δεν έχει στο μυαλό του μια ξεκάθαρη γραμμική αφήγηση σε συγκεκριμένη σειρά γεγονότων, όσο θέλει να ασχολείται με τις σουρεαλιστικές πτυχές των ταινιών του.
Αυτή η απουσία συμβατικής αφήγησης αναγκάζει τον οποιονδήποτε θέλει να αξιολογήσει το INFERNO να κάνει κάτι τέτοιο αξιολογώντας τα επί μέρους κομμάτια του, και συγκεκριμένα τις μεμονωμένες σκηνές που φαινομενικά δεν κολλάνε στο σύνολο του INFERNO. Πέρα από την συγκαλυμμένη giallo διαμόρφωσή του, το INFERNO μοιάζει ένα έργο που αποτελείται από διαφορετικά κομμάτια. Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί το μεγαλείο και την μυστηριώδη ποίηση που προκαλεί η αξέχαστη σκηνή με την Rose Elliot να βουτάει σε ένα βυθισμένο υπόγειο ψάχνοντας για το μπρελόκ με τα κλειδιά που της έπεσε, και όσο είναι εκεί μάχεται με ένα βυθισμένο πτώμα, μια σκηνή που φημολογείται ότι επέβλεψε ο μεγάλος Mario Bava. Όμως κανείς δεν μπορεί επίσης να παραβλέψει την έντονη αίσθηση ασυνέχειας και έλλειψης λογικής που κάνει το INFERNO μια εμπειρία πανέμορφη μεν, ακατανόητη δε.
Γενικά υπάρχουν πολλές τέτοιες στιγμές στο INFERNO, που δείχνουν το βάθος του καλλιτεχνικού οράματος του Argento, στιγμές λυρισμού και ταυτόχρονα αγωνίας και μυστηρίου, με αποκορύφωμα το φινάλε με την εμφάνιση της Μητέρας του Σκοταδιού, που αποκαλύπτει την ιδιότητά της στον Mark. Εκεί αποκαλύπτεται και ο στόχος του Argento με το INFERNO. Είναι να μεταδώσει ένα μήνυμα σαν ηθικό δίδαγμα, το οποίο όμως επιδέχεται πολλές ερμηνείες. Μην ψάχνετε τη δικιά μου, γιατί έχει την ίδια ακριβώς αξία με τη δική σας.
Αυτό που έχει σίγουρα αξία είναι ότι το INFERNO είναι το πιο εσωτερικό και προσωπικό ταξίδι του Dario Argento σε έναν κόσμο που εγκαινίασε ο ίδιος με το "SUSPIRIA", που μπορεί να μην βγάζει και ιδιαίτερο νόημα για εμάς τους οπαδούς του τρόμου, αλλά έχει όλα τα στοιχεία που μας έκαναν να αγαπάμε τον Dario Argento και την δουλειά του όλα αυτά τα χρόνια. Πανέμορφη φωτογραφία, πλάνα δοσμένα με λυρισμό, το απαραίτητο gore αλλά χωρίς να γίνεται αυτοσκοπός, και επιβλητική μουσική επένδυση με το Nabucco του Βέρντι, το INFERNO είναι μια έντονη κινηματογραφική εμπειρία που ξεφεύγει κατά πολύ από τα στενά πλαίσια και παραδοχές του σινεμά τρόμου η οποία αξίζει την προσοχή σας και αποζητάει την ερμηνεία σας.
Σημειώνεται εδώ ότι η τριλογία που ξεκίνησε με τα "SUSPIRIA" και INFERNO ακόμα δεν έχει συμπληρωθεί, μιας και το "TENEBRAE" αν και προδιαθέτει με τον τίτλο του για το 3ο μέρος, στην πραγματικότητα δεν έχει καμία σχέση με τα δύο αυτά κλασσικά αριστουργήματα του αδιαφιλονίκητου ηγέτη του Ιταλικού σινεμά του φανταστικού.
DVD Notes:
To INFERNO δεν έχει κυκλοφορήσει σε DVD στην Ελλάδα.
Οι δύο εκδόσεις είναι πανομοιότυπες και χωρίς περικοπές, με αναμορφική 1,85:1 widescreen μεταφορά, και από extras περιέχουν μια μικρή εισαγωγή στην ταινία από τον Dario Argento, συνέντευξη του Dario Argento και Lamberto Bava, συλλεκτικό τετρασέλιδο βιβλιαράκι με συνέντευξη με τον πρωταγωνιστή Leigh McCloskey, trailer, picture galleries και βιογραφίες των πρωταγωνιστών. Η έκδοση της Anchor Bay είναι out of print
