Σχόλια: 
 Ο τίτλος και μόνο δίνει τον τόνο για την συγκεκριμένη ταινία από τα μαγικά 70’s. Ένας γιατρός (Stewart Moss) δαγκώνεται από νυχτερίδα κατά τη διάρκεια διακοπών σε βουνό και από τότε αρχίζει να έχει διαλείψεις και νεκρά σημεία στη μνήμη του. Νοσηλεύεται σε νοσοκομείο αλλά οι διαλείψεις συνεχίζονται παρά τη θεραπεία και μάλιστα εντείνονται. Παράλληλα, μια σειρά φόνων αρχίζει στην περιοχή που προκαλεί το ενδιαφέρον του τοπικού σερίφη (Michael Pataki), ιδίως όταν ανακαλύπτει προσωπικά αντικείμενα του ασθενή στις τοποθεσίες των φόνων. Φυσιολογικά αρχίζει να κολλάει στον υπό νοσηλεία γιατρό, ο οποίος όμως φαίνεται να μην γνωρίζει τίποτα για τις επιθέσεις και τους φόνους.
 Αυτό αλλάζει όταν μια μέρα βλέπει σαν μέσα από όνειρο τον εαυτό του να μεταμορφώνεται σε φρικτό τέρας και να δολοφονεί με μανία κάποιον άτυχο. Ο καλός γιατρός αρχίζει να προβληματίζεται, κάτι που γίνεται ακόμα πιο έντονο με την αυξανόμενη πίεση και παρενόχληση του σερίφη προς το πρόσωπο του. Ο τελευταίος, χωρίς να έχει χειροπιαστά στοιχεία, είναι πεπεισμένος ότι ο δικός μας είναι ο δολοφόνος, παρόλο που βρίσκεται κρεβατωμένος στο νοσοκομείο από τότε που άρχισε η παράξενη αυτή περιπέτεια του και προσπαθεί να ξετρυπώσει την αλήθεια από την καταρακωμένη σύζυγο του γιατρού (Marianne McAndrew) που φαίνεται να τα έχει χαμένα από τις ξαφνικές αλλαγές στη συμπεριφορά του άντρα της.
 B-μουβιά ολκής όπως και να τη δει κανείς, το THE BAT PEOPLE είναι μια ταινία που είναι πολύ δύσκολο να μην συμπαθήσουν έστω και λίγο οι fans του cult horror κυρίως λόγω της ατμόσφαιρας και της γενικής τιμιότητας της. Η ομάδα παραγωγής φαίνεται να ξέρει ακριβώς τις δυνατότητες και τους περιορισμούς της και αποφεύγει υπερβολές και υπερ- αισιόδοξες αλλαγές στο ύφος και την πλοκή. Παράλληλα, αίσθηση μου είναι ότι με το υλικό που είχαν στα χέρια τους, θα ήταν πολύ δύσκολο να φτιάξουν κάτι σημαντικά καλύτερο από αυτό.
 Από πλευράς υπόθεσης δεν υπάρχουν εκπλήξεις, καθώς η ταινία κινείται στα γνώριμα πλαίσια που ξέρουμε από τις ταινίες του Paul Naschy ως Waldemar Daninsky, από ταινίες όπως το THE INCREDIBLE MELTING MAN και το THE BEAST WITHIN και γενικότερα από τις περισσότερες ταινίες παρόμοιας θεματολογίας. Κάτι χτυπητό που να κάνει το THE BAT PEOPLE να ξεχωρίζει από το σωρό δεν κατάφερα να εντοπίσω, οπότε προσωπικά τοποθετώ την συγκεκριμένη ταινία ως μια από τις γενικά αποδεκτές και διασκεδαστικές σ’ αυτό το γενικά κουρασμένο υποείδος του σινεμά τρόμου.
 Η ιστορία αν και γενικά αρκετά προβλέψιμη αφηγείται σωστά παρόλο που επικεντρώνεται κυρίως αστυνομική έρευνα παρά στις επιθέσεις του πλάσματος, κάτι που προσωπικά αναγνώρισα ως πρόβλημα. Σε κάποια φάση το σενάριο μοιάζει ότι θα κάνει χρήση του κρυφού χαρτιού «μεταμορφώνεται όντως ή είναι στην φαντασία του» αλλά για κάποιο λόγο ο σκηνοθέτης τελικά δεν το έκανε. Έτσι, το THE BAT PEOPLE παραμένει σε όλη την διάρκεια του σε ένα αποδεκτό επίπεδο που όμως διαφοροποιείται ελάχιστα από τη συντριπτική πλειοψηφία παρόμοιων θεματολογικά ταινιών.
 Σ’ αυτή την κατεύθυνση, το ελάχιστο ως και αμελητέο gore δεν βοηθάει πολύ, ενώ το μακιγιάζ του τελικού πλάσματος μοιάζει περισσότερο με τον λυκάνθρωπο του αείμνηστου Paul Naschy παρά με τους ανθρώπους νυχτερίδα του τίτλου και σίγουρα δεν εντυπωσιάζει παρόλο που το βαρύ όνομα του μάγου Stan Winston βρίσκεται πρώτο στα credits των ειδικών εφέ. Η ατμόσφαιρα είναι επίσης αρκετά επίπεδη, με πιθανή εξαίρεση τα τελευταία 20 λεπτά της ταινίας που υπάρχει και το σχετικό σασπένς.
 Αυτό που ξεχωρίζει περισσότερο από την ταινία είναι οι αρκετά καλές ερμηνείες των πρωταγωνιστών, ιδίως του πρωταγωνιστικού ζευγαριού, οι οποίες μοιάζουν συχνά- πυκνά παράταιρες με την ξεκάθαρη b-movie αισθητική του όλου εγχειρήματος. Ο πάντα αξιόπιστος βετεράνος της σκηνής Michael Pataki στον κλισαρισμένο ρόλο του σερίφη δεν παίρνει βοήθειες από το σενάριο, αλλά ακόμα κι έτσι κρατάει σχετικά ψηλά τον πήχη. Αυτό είναι σίγουρα στα συν της ταινίας και ενίοτε καλύπτει τις αναγκαίες τρύπες στο σενάριο και τις όχι σπάνιες κακοτοπιές και νεκρά σημεία.
 Γενικά, μια συμπαθητική monster movie των 70’s που θα διασκεδάσει για 90 λεπτά τους fans του είδους, αλλά απολύτως τίποτα πέρα από αυτό.
|
