Ένας επιστήμονας δοκιμάζει στον εαυτό του έναν ορό κατά του γήρατος ο οποίος τον μεταμορφώνει σε φονικό τέρας.
Σχόλια:
Η παρακμή του Ιταλικού σινεμά τρόμου ουσιαστικά είχε αρχίσει από το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 80, όταν οι κραταιοί μέχρι τότε σκηνοθέτες όπως Umberto Lenzi, Lucio Fulci, Ruggero Deodato είχαν αρχίσει να χάνουν τη φρεσκάδα και την έμπνευση τους, φτιάχνοντας κατά κανόνα κατώτερες παραγωγές από εκείνες που τους έκαναν παγκοσμίως γνωστούς στις αρχές της δεκαετίας.
Εξαιρέσεις στον κανόνα ήταν μάλλον ο Dario Argento και ο μαθητής του Michele Soavi που με ταινίες όπως OPERA, PHENOMENA, STAGE FRIGHT, THE SECT και άλλες κατάφεραν να κρατήσουν την Ιταλική σκηνή στην επικαιρότητα. Αυτό ίσως να φανερώνει κάτι που διάφοροι κριτικοί υποστήριζαν ακόμα και τα χρόνια άνθισης του Ιταλικού σινεμά τρόμου, ότι δηλαδή ουσιαστικά υπήρχε φανερή έλλειψη ταλέντου ακόμα και στους πιο γνωστούς δημιουργούς της γειτονικής χώρας.
Προσωπικά δεν θα έφτανα μέχρι το σημείο να γενικεύσω μια τέτοια παρατήρηση, αλλά η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα του αγαπημένου κυρίως σαν ηθοποιού και σεναριογράφου George Eastman (ABSURD, ANTROPOPHAGUS) δείχνει καθαρά ότι η Ιταλική σκηνή είχε παρακμάσει χωρίς επιστροφή στις αρχές της δεκαετίας του 90. Τι κι αν στην παραγωγή ήταν η έμπειρη Donatella Donati (ABSURD, STAGE FRIGHT), τι κι αν τα ειδικά εφέ έκανε ο θρύλος της σκηνής Maurizio Trani (ZOMBIE 2, HOUSE BY THE CEMETERY), τι κι αν ο George Eastman έγραψε ο ίδιος το σενάριο μετά το STAGE FRIGHT στο οποίο είχε ξεπεράσει τον εαυτό του; Το METAMORPHOSIS δεν καταφέρνει να λειτουργήσει σωστά σχεδόν σε κανένα επίπεδο.
Το σενάριο είναι αυτό που θα έλεγε κανείς «τυπικούρα», με έναν ιδιοφυή γενετιστή επιστήμονα (Gene LeBrock) που βρίσκεται υπό την πίεση της διεύθυνσης του πανεπιστημίου να σταματήσει την έρευνα του αφού δεν είχε δώσει αποτελέσματα. Έτσι αποφασίζει να χρησιμοποιήσει τον εαυτό του σαν πειραματόζωο για να δοκιμάσει έναν επαναστατικό ορό που δημιούργησε και που στόχο είχε να γιατρέψει όλες τις ασθένειες και να σταματήσει το γήρας. Στην αρχή το πείραμα φαίνεται να πηγαίνει καλά, προς έκπληξη των αντίπαλων συντηρητικών συναδέλφων του στο εργαστήριο, αλλά προβλέψιμα στην πορεία αρχίζουν οι παρενέργειες και ο δικός μας σιγά- σιγά μεταμορφώνεται σε φονικό τέρας.
Ακόμα και με αυτό το κλισαρισμένο σενάριο, κάποιος θα περίμενε ότι η εμπειρία του George Eastman και του επιτελείου του στο χώρο τουλάχιστον θα εξασφάλιζε μια σχετικά αξιόλογη ταινία. Και ενώ ξεκινάει ελπιδοφόρα, με πρωτόγνωρα καλές για τα δεδομένα Ιταλικού horror ερμηνείες από τους πρωταγωνιστές και αποδεκτά επίπεδα παραγωγής, το μεγαλύτερο μέρος της κυλάει με ασταμάτητη ψευδοεπιστημονική φλυαρία, ελάχιστη δράση και σεναριακές αμηχανίες που κάνουν το θέαμα τουλάχιστον βαρετό, αν όχι ανυπόφορο.
Όταν αρχίζει η αιματηρή δράση, τα πράγματα διορθώνονται κάπως, αλλά η έλλειψη ατμόσφαιρας και ο ρετρό τρόπος σκηνοθεσίας του Eastman δεν καταφέρνουν να ανεβάσουν το επίπεδο σημαντικά. Επίσης η επιλογή της συμπρωταγωνίστριας του καθ’ όλα φιλότιμου Gene LeBrock, Catherine Baranov- σερβιτόρας στο Μπαρ όπου σύχναζε το επιτελείο της ταινίας- ήταν μάλλον ατυχής όσο και η έμπνευση του σεναρίου να συμπεριλάβει μια εντελώς αδιάφορη υποπλοκή της σχέσης του πρωταγωνιστή με τη συγκεκριμένη και τον εκνευριστικό γιο της. Ατυχής ήταν επίσης και η εμφάνιση για ελάχιστο χρόνο της θρυλικής Laura Gemser, η οποία μάλλον περνάει απαρατήρητη όπως μοιραία και ολόκληρη η ταινία.
Έτσι, το μόνο που μένει είναι το τελευταίο εικοσάλεπτο που περιέχει λίγη δράση, την γενικά ανεπαρκή μεταμόρφωση του τίτλου και λίγες σκηνές gore που ξεχωρίζουν, αλλά σε καμία περίπτωση δεν φτάνουν τα επίπεδα παρελθοντικών δουλειών του Maurizio Trani. Με το τέλος της προβολής προσωπικά ένιωσα μια βαθιά αίσθηση νοσταλγίας των μεγάλων στιγμών του Ιταλικού τρόμου των τελών της δεκατίας του 70 και αρχών δεκαετίας του 80 που είναι μάλλον ξεκάθαρο ότι δεν θα επιστρέψουν ποτέ και ακριβώς γι αυτές τις στιγμές δίνω τόσο υψηλή βαθμολογία στο METAMORPHOSIS, που μάλλον άξιζε πολύ χαμηλότερη. For old times sake, που λένε και οι Άγγλοι.
Η παρακμή του Ιταλικού σινεμά τρόμου ουσιαστικά είχε αρχίσει από το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 80, όταν οι κραταιοί μέχρι τότε σκηνοθέτες όπως 
Εξαιρέσεις στον κανόνα ήταν μάλλον ο 
Προσωπικά δεν θα έφτανα μέχρι το σημείο να γενικεύσω μια τέτοια παρατήρηση, αλλά η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα του αγαπημένου κυρίως σαν ηθοποιού και σεναριογράφου 
Το σενάριο είναι αυτό που θα έλεγε κανείς «τυπικούρα», με έναν ιδιοφυή γενετιστή επιστήμονα (
Ακόμα και με αυτό το κλισαρισμένο σενάριο, κάποιος θα περίμενε ότι η εμπειρία του 
Όταν αρχίζει η αιματηρή δράση, τα πράγματα διορθώνονται κάπως, αλλά η έλλειψη ατμόσφαιρας και ο ρετρό τρόπος σκηνοθεσίας του 
Έτσι, το μόνο που μένει είναι το τελευταίο εικοσάλεπτο που περιέχει λίγη δράση, την γενικά ανεπαρκή μεταμόρφωση του τίτλου και λίγες σκηνές gore που ξεχωρίζουν, αλλά σε καμία περίπτωση δεν φτάνουν τα επίπεδα παρελθοντικών δουλειών του 
