Σχόλια: 
 Αν νομίζατε ότι τα έχετε δει όλα από κακές ταινίες, τότε πρέπει να το ξανασκεφτείτε αν δεν έχετε δει ακόμα το άψογα τιτλοφορημένο R.O.T.O.R. που έρχεται κατευθείαν από την χρυσή εποχή του VHS. Μιλάμε για μια ταινία που θέτει νέα αξεπέραστα στάνταρντς στο κακό σινεμά, τόσο που κάνει παρόμοιες κλασσικές ταινίες όπως ROBOWAR και ROBO VAMPIRE να μοιάζουν με λουσάτα χολυγουντιανά blockbusters υποψήφια για βραβεία κριτικών.
 Μπορεί να ακούγομαι υπερβολικός, ιδίως σε αυτούς που έχουν δει τις προαναφερόμενες ιστορικές στιγμές κάκιστου σινεμά, αλλά η εμπειρία της συνεχόμενης και χωρίς διαλείματα προβολής του R.O.T.O.R. θα κάνει και τον πιο δύσπιστο σκουπιδόφιλο να μετανοήσει και να υποκλιθεί σε αυτήν την χωρίς προηγούμενο προσπάθεια. Και πιστέψτε με, δεν είναι καθόλου εύκολο για κάποιον να κατορθώσει να παρακολουθήσει ολόκληρη την ταινία χωρίς παύσεις μιας και ο μόνο κατ’ ευφημισμό σκηνοθέτης Cullen Blaine φαίνεται είχε βάλει στοίχημα με τον εαυτό του να πάρει όλα όσα δίδαξαν τόσα χρόνια οι μεγάλοι του κακού σινεμά όπως ο Fred Olen Ray και ο Godfrey Ho και να τα φτάσει σε νέα απύθμενα βάθη.
 Από όποια πλευρά και να το δει κανείς, το R.O.T.O.R. είναι ένα από εκείνα τα αξιοπερίεργα στο χώρο του σινεμά που κανείς αναρωτιέται πώς κατάφεραν και έγιναν εξ αρχής. Ξεκάθαρα οι ιθύνοντες είχαν τόση σχέση με το σινεμά όσο εγώ με την πυρηνική φυσική, παρ’ όλα αυτά η ταινία έγινε και όχι μόνο αυτό, αλλά σήμερα θεωρείται cult classic και συλλεκτικό κομμάτι για τους περισσότερους trash-άδες και περιέργως είναι αρκετά διασκεδαστική μέσα στο γενικό ναυάγιό της.
 Η υπόθεση διαδραμματίζεται σε ένα βίαιο μέλλον όπου ένας επιστήμονας της αστυνομίας έχει σχεδιάσει το R.O.T.O.R. (Robotic Officer Tactical Operations Research), ένα άτρωτο ανδρειδές- μπάτσο για την καταπολέμηση του εγκλήματος. ΄Ενώ ο αρχικός προγραμματισμός ήθελε το R.O.T.O.R. να βρίσκεται στην κατάψυξη για 20 ακόμα χρόνια, αφού η κοινωνία ακόμα δεν είναι έτοιμη για κάτι τέτοιο, ένας θυρωρός της εγκατάστασης το ελευθερώνει άθελά του και αυτό βγαίνει στους δρόμους για να επιβάλει την τάξη, με πρώτη του ενέργεια την εν ψυχρώ δολοφονία ενός αυτοκινητιστή. Η γυναίκα του τελευταίου καταφέρνει να το σκάσει και μαζί με τον κ. καθηγητή και μια ανδρογυναίκα συνάδελφό του προσπαθούν να σταματήσουν το ανεξέλεγκτο R.O.T.O.R.
 Δεν έχει βραβείο για όποιους καταλάβουν από πού προέρχονται οι επιρροές του R.O.T.O.R., αλλά επίσης δεν έχει και καμία σημασία, καθώς η υπόθεση μένει μόνο στα χαρτιά, αφού ο Cullen Blaine καταφέρνει να γυρίσει μια ταινία δράσης χωρίς δράση! Σωστά διαβάσατε, η συντριπτική πλειοψηφία της ταινίας ασχολείται με πλάνα πέρα από κάθε λογική, όπως ένα απόγευμα ιππασίας του πρωταγωνιστή στη συνέχεια του οποίου ανατινάζει ένα δέντρο χωρίς κανένα λόγο, ένα γεύμα με την φιλενάδα του υπό τους ήχους 80s synth pop και πολλούς παντελώς αδιάφορους διαλόγους ψευδοεπιστημονικού και γενικότερης φύσης μπλα- μπλα.
 Ο ρυθμός είναι όσο πιο αργός όσο θα μπορούσε, δεν υπάρχει κανενός είδους ατμόσφαιρα ούτε σασπένς, ενώ τα πλάνα «δράσης» είναι τόσο κακοφτιαγμένα και αργοκίνητα που κάποιος πρέπει να τα δει για να τα πιστέψει. Τουλάχιστον ακόμα και στις πιο κακές ταινίες του Godfrey Ho υπήρχε ένας στοιχειώδης ρυθμός, ενώ η δράση αν και αφελής συνήθως ήταν ασταμάτητη. Όχι όμως στο R.O.T.O.R., που φαίνεται ότι είχε ακόμα πιο πενιχρό budget από τις προαναφερόμενες cut- paste δουλειές του Godfrey Ho.
 Αυτοκίνητα, μοτοσυκλέτες, περιπολικά και ελικόπτερα υπάρχουν στην ταινία, αλλά ο ρόλος τους είναι καθαρά διακοσμητικός. Ούτε κυνηγητά έχουμε, ούτε εκρήξεις, ούτε πιστολίδι, ούτε τίποτα εκτός από κάποιες μοναδικής έμπευσης σκηνές, που δίνουν και την όποια προστιθέμενη αξία για τους σκουπιδόφιλους που κατάφεραν να μείνουν ξύπνιοι κατά τη διάρκεια της προβολής.
 Πρώτη και καλύτερη είναι μια μαγική σκηνή όπου ο εξωσκελετός του R.O.T.O.R. κάνει… επίδειξη στις ικανότητες του στις πολεμικές τέχνες, σκηνή που αν δεν κάνει και τους πιο χοντρόπετσους θεατές έστω να χαμογελάσουν αμήχανα, τότε δεν ξέρω τι θα χρειαστεί! Κατά πόδας ακολουθεί και η πέρα από κάθε λογική εξήγηση ικανότητα του R.O.T.O.R., την οποία οι σεναριογράφοι ονομάζουν «Sensor Recall», την οποία δεν θέλω να spoilerάρω για αυτούς που είμαι βέβαιος ότι θα ψάξουν την ταινία. Συν όλα τα’ άλλα, υπάρχει και ένα εκνευριστικό ρομπότ που... φοράει καπέλο μπάτσου, ενώ η ασύλληπτη κώμμωση της πρωταγωνίστριας Margaret Trigg είναι ένα ακόμα highlight, όσο και η ερμηνεία της, ενώ η ίδια μοιάζει σαν να βγήκε κατευθείαν από ταινία του Godfrey Ho.
 Από εκεί και πέρα έχουμε ξεκαρδιστικά κακές ερμηνείες και διαλόγους από όλους ανεξαιρέτως τους συμμετέχοντες, ερασιτεχνισμό σε όλα τα μέτωπα και πολλά άλλα. Όμως η μεγαλύτερη στιγμή της ταινίας είναι αναμφισβήτητα το R.O.T.O.R. καθαυτό, το οποίο εν ολίγοις είναι ένας γενικά ακίνδυνος τύπος με στολή μπάτσου, κομπλέ με αργό βηματισμό, μουστάκι πορνοσταρ και γυαλί α λα POLICE ACADEMY. Για το πόσο απειλητικό εμφανίζεται αυτό το «άφθαρτο ανδροειδές» αρκεί να πω ότι η παρατεταμένη… κόρνα αυτοκινήτου μπορεί να τον κάνει καλά, κάτι που βλέπουμε μεταξύ άλλων στο φινάλε σε ακόμα μια μαγική στιγμή μιας μαγικής ταινίας που απορώ πώς ακόμα δεν έχει βγει σε remastered έκδοση.
 Ποιο PLAN 9 FROM OUTER SPACE και MANOS: THE HANDS OF FATE; Το R.O.T.O.R. κερδίζει με κάτω τα χέρια σε γενική ανικανότητα οποιαδήποτε τέτοια ταινία και κατακτάει δικαιωματικά ψηλή θέση στη λίστα των χειρότερων ταινιών που έγιναν ποτέ. Προσωπικά πιστεύω ότι αποτελεί αναγκαία προσθήκη για κάθε συλλογή επιστημονικής φαντασίας και μάλλον θα έπρεπε να διδάσκεται στις σχολές κινηματογράφου σαν ένα κινηματογραφικό αξιοπερίεργο, μια ταινία προϊόν μοναδικής έμπνευσης των συντελεστών της που ξεκάθαρα πρέπει να δουν όλοι οι σκληραγωγημένοι trashάδες, ιδίως αν μέχρι τώρα νομίζουν ότι ένα rip- off του ROBOCOP δεν μπορεί να πάει πιο κάτω από το επιπεδο του ROBO VAMPIRE. Όμως, ο Cullen Blaine τους διαψεύδει πανηγυρικά σε κάθε ευκαιρία και αυτό από μόνο του αξίζει πολλά μπράβο!
|
