Μισθοφόροι πειρατές έρχονται αντιμέτωποι με γιγάντια υποβρύχια τέρατα στην προσπάθεια να καταλάβουν πολυτελές κρουαζιερόπλοιο.

Άλλη μια συμπαθέστατη ταινιούλα της συνομωταξίας δράσης/ τρόμου/ επιστημονικής φαντασίας όπως αυτή καθιερώθηκε κυρίως στα μέσα των 80’s και συνεχίζεται αδιάκοπα μέχρι και τις μέρες μας, προφανώς λόγω εμπορικότητας και πέρασης που έχουν οι συγκεκριμένες ταινίες στο κοινό στο οποίο απευθύνονται. Το ότι το DEEP RISING διαδραμματίζεται στα ανοιχτά και είναι γενικά μια «θαλάσσια» ταινία είναι ένα ακόμα από τα πολλά θετικά στοιχεία της παραγωγής.

Μια ομάδα μισθοφόρων πειρατών που επιβαίνουν σε μισθωμένο πλοίο με καπετάνιο τον John Finnegan (Treat Williams) ετοιμάζεται να την πέσει σε πολυτελές κρουαζιερόπλοιο που κάνει το παρθενικό του ταξίδι. Το κρουαζιερόπλοιο είναι γεμάτο από επιφανείς πολίτες της υψηλής τάξης, αλλά φτάνοντας εκεί η ομάδα πειρατών το βρίσκει εντελώς άδειο και με σημάδια ότι δέχτηκε επίθεση.

Σύντομα θα καταλάβουν ότι δεν είναι μόνοι τους μέσα στο πλοίο, καθώς εκτός από μια όμορφη λαθρεπιβάτη (Famke Janssen) και τον διοργανωτή του παρθενικού ταξιδιού (Anthony Heald) θα συνειδητοποιήσουν ότι το πλοίο βρίθει από τεραστίων διαστάσεων υποβρύχια πλάσματα με απίστευτη δύναμη και ακόρεστη δίψα για αίμα, τα οποία αρχίζουν να τους ξεπαστρεύουν τον ένα μετά τον άλλο.

Ο Stephen Sommers (THE MUMMY, THE MUMMY RETURNS), ο οποίος έχει γράψει και το σενάριο του DEEP RISING καταφέρνει και το αξιοποιεί στο έπακρο και φτιάχνει μια ταινία που δύσκολα δεν θα αρέσει στους fans του συγκεκριμένου είδους. Η ταινία έχει ασταμάτητο και γρήγορο ρυθμό, σχεδόν άριστα ειδικά εφέ, gore, μπαμ- μπουμ και εκρήξεις και γενικότερα όλα εκείνα τα στοιχεία που θα περίμενε κανείς από μια τέτοια παραγωγή.

Αν και οι χαρακτήρες είναι κλισαρισμένοι όσο δεν παίρνει και ο διάλογος είναι μάλλον το πιο αδύνατο σημείο στην ταινία, οι πασίγνωστοι πρωταγωνιστές καταφέρνουν να κάνουν αυτά τα μειονεκτήματα να μην πολυφαίνονται. Ο Treat Williams είναι στα γνωστά του λημέρια, με non- stop χιουμοριστικές και όχι τόσο χιουμοριστικές ατάκες και μια ερμηνεία που δείχνει ξεκάθαρα ότι το διασκεδάζει αφάνταστα, χωρίς να το παίρνει και πολύ στα σοβαρά. Στα ίδια επίπεδα και η πάντα καυτή Famke Janssen που είναι χάρμα οφθαλμών, ιδίως στο σημείο που φοράει εκείνη την εκπληκτική βραδυνή τουαλέτα που αναδυκνύει ακόμα περισσότερο τα άπειρα κάλη της.

Μοναδική μου ένσταση είναι η υπερβολική χρήση του χαρακτήρα που υποδύεται ο κατά τ’ άλλα συμπαθής και τακτικός σε ταινίες του Stephen Sommers, Kevin J. O'Connor, ο οποίος υποτίθεται δίνει το κωμικό στοιχείο στην ταινία, αλλά από ένα σημείο και μετά καταντάει εκνευριστικός και περισσότερο βλάπτει την ταινία παρά την βοηθάει. Όσο για τους υπόλοιπους, ο Anthony Heald είναι τυπικός στο ρόλο του διπρόσωπου και αμφιλεγόμενου χαρακτήρα που τόσες φορές έχει παίξει στο παρελθόν, ενώ η ομάδα πειρατών είναι ακριβώς όπως θα έπρεπε.

Αξίζει εδώ να αναφέρω ότι η ταινία γενικά δεν έχει κάποιο ξεκάθαρα καλό, με τον οποίο να μπορεί να ταυτιστεί ο θεατής. Ο Williams είναι καιροσκόπος και χωρίς ηθικούς φραγμούς, η Janssen είναι κλέφτρα που πατάει επί πτωμάτων για να πετύχει τους στόχους της, ενώ όλοι οι υπόλοιποι είναι εξ ορισμού αντιπαθητικοί χαρακτήρες. Πάντως η φάτσα του Treat Williams καταφέρνει και τον κάνει συμπαθή παρόλο που η φύση του χαρακτήρα του είναι μάλλον ακριβώς το αντίθετο, οπότε περνάει και αυτό το μειονέκτημα στο ντούκου μπροστά στην καλογυρισμένη δράση που ξεκάθαρα είναι το βασικό ενδιαφέρον της ταινίας.

Υπάρχει επίσης μια αχνή υποψία επιρροής του H.P. Lovecraft στο σχεδιασμό των τεράτων, που είναι γιγαντόσωμα, γεμάτα απειλητικά πλοκάμια και ακαθόριστου γενικά σχήματος, αλλά αυτή μπορεί να είναι και τελείως ευκαιριακή.

Γενικά καλό θα είναι κανείς να μην το ψάξει και πολύ το θέμα όταν αποφασίσει να δει το DEEP RISING. Από όποια πλευρά και να το πάρει, είναι φως φανάρι ότι η ταινία φτιάχτηκε χωρίς ιδιαίτερες φιλοδοξίες για κάτι άλλο εκτός από το χαβαλέ, τη δράση και το θεαμα, και σε αυτούς τους τομείς μάλλον παίρνει άριστα, και αξίζει την προσοχή των φίλων του σινεμά δράσης/ τρόμου και επιστημονικής φαντασίας των 90s, που μπορεί λόγω του αδιάφορου τίτλου της να επιλέξουν να την αγνοήσουν.

Όπως αναφέρει και ο φίλος Rakhe, η ταινία κυκλοφόρησε στη χώρα μας από την Odeon

R1 Αμερική (Buena Vista Home Entertainment)
R2 Γερμανία (BMG)
R2 Ολλανδία (RCV)
R2 Μ. Βρετανία (Entertainment In Video)
R4 Αυστραλία (Roadshow Home Entertainment)

Όλες οι εκδόσεις είναι χωρίς περικοπές. Καλύτερη είναι η Ολλανδική με αναμορφική μεταφορά και τα περισσότερα extras. Η R1 και η R4 δεν έχουν αναμορφική μεταφορά.