Μια ομάδα ανθρώπων εγκλωβίζονται σε υπό κατάργηση αστυνομικό τμήμα την ώρα που συμμορίες ενόπλων τους πολιορκούν.

Το ASSAULT ON PRECINCT 13 από πολλούς θεωρείται ως η ταινία που έκανε ευρύτερα γνωστό τον John Carpenter και ουσιαστικά είναι η δεύτερη χρονικά πιο αξιόλογη σκηνοθετική του δουλειά μετά το DARK STAR του 1974, για να ακολουθηθεί με τη σειρά του από το μεγάλο smash hit τρόμου HALLOWEEN το 1978. Όπως στις περισσότερες ταινίες του, ο Carpenter  δημιουργεί επιβλητική ατμόσφαιρα που υποστηρίζεται από υπόθεση χωρίς πολλές «φανφάρες», με συγκεκριμένους πρωταγωνιστές με ξεκάθαρους ρόλους, και πολύ δράση.

Αν και ο χρόνος δείχνει πια τα σημάδια του στην ταινία, που σε ορισμένες στιγμές μοιάζει πολύ ξεπερασμένη σήμερα, το συναίσθημα της κλειστοφοβίας και της αγωνίας των ηρώων μεταφέρεται ακόμα με μαεστρία στο κοινό. Η πληθώρα των ειδικών εφέ και προσωπικού της πρόσφατης εκδοχής της ταινίας δεν υπήρχαν το 1976 και μ’ αυτό υπόψη κανείς πρέπει να αναγνωρίσει το ταλέντο του Carpenter στο να δημιουργεί την ατμόσφαιρα που πρέπει από το τίποτα. Διπλώστε το αυτό με το για άλλη μια φορά άγνωστο καστ και ίσως το ASSAULT ON PRECINCT 13 τελικά να είναι για τον Αμερικανό σκηνοθέτη ένα πολύ μεγαλύτερο επίτευγμα απ’ ότι η ιστορία έχει καταγράψει μέχρι σήμερα.

Η υπόθεση ασχολείται με μια ομάδα ανθρώπων που παγιδεύονται στο υπό κατάργηση Αστυνομικό Τμήμα 13 όταν ένας τύπος σκοτώνει ένα μέλος της τοπικής συμμορίας για να εκδικηθεί το θάνατο της κόρης του και καταφεύγει κυνηγημένος μέσα στο τμήμα. Εκεί υπάρχουν δυο- τρία άτομα υποστηρικτικού προσωπικού, και ένας χαμηλών τόνων μπάτσος. Τα πράγματα περιπλέκονται όταν ένα λεωφορείο μεταφοράς κρατουμένων αναγκάζεται να σταματήσει στο τμήμα και οι κρατούμενοι ένας από τους οποίους ο εξαιρετικά επικίνδυνος Napoleon Wilson (Darwin Joston) μεταφέρονται στο κρατητήριο.

Πριν προλάβουν όμως να επιδιορθώσουν το πρόβλημα, το τμήμα περικυκλώνεται και δέχεται ανελέητη επίθεση από την τοπική συμμορία που θέλει το κεφάλι του τύπου που σκότωσε τον συνάδελφό τους. Και σαν να μην έφταναν αυτά, κόβεται απότομα το ρεύμα στο τμήμα μιας και υποτίθεται ήταν η τελευταία μέρα λειτουργίας του οπότε ο υπεύθυνος μπάτσος αναγκάζεται να ελευθερώσει τους κρατούμενους που μπαίνουν κι αυτοί στο στόχαστρο των συμμοριτών  

Σφιχτοδεμένο και χωρίς κοιλιές, το ASSAULT είναι ρυθμικό και γρήγορο, παρ’ όλο που πέφτει σε σεναριακές παγίδες που το κάνουν να δείχνει ολίγον κλισέ σε ελάχιστα πάντως σημεία. Η απειλή των συμμοριτών που πολιορκούν ντο τμήμα μπορεί να παρομοιαστεί με την αντίστοιχη των ζωντανών νεκρών στο NIGHT OF THE LIVING DEAD, μιας και γενικά είναι αθόρυβοι και ο Carpenter τους δίνει μια σχεδόν υπερφυσική υπόσταση. Οι πολιορκητές δεν φαίνονται και γενικά δεν ακούγονται, βρίσκονται όμως εκεί και όταν πρέπει χτυπούν άμεσα και θανατηφόρα.

Η ατμόσφαιρα της ταινίας η οποία είναι φανερά γυρισμένη με μηδαμινό προϋπολογισμό θα μπορούσε να διδάσκεται σε σεμινάρια για νέους σκηνοθέτες. Το κλίμα κλειστοφοβίας και ολοένα αυξανόμενου πανικού είναι σχεδόν μοναδικό στα χρονικά του σινεμά, με μόνη ταινία που μου έρχεται στα γρήγορα στο μυαλό που να μπορεί να το συναγωνιστεί είναι το αξεπέραστο πρώτο έπος ζωντανών νεκρών του George Romero, το οποίο είναι και η κύρια επιρροή του Carpenter για το ASSAULT ON PRECINCT 13. Ιδίως από το σημείο της διακοπής ρεύματος και μετά, το θέαμα είναι γεμάτο αγωνία και γνήσιο σασπένς που γίνεται ακόμα μεγαλύτερο από την για άλλη μια φορά τρομερή μουσική του John Carpenter.

Πέρα όμως από την ατμόσφαιρα και το σασπένς, υπάρχει και πετυχημένη ανάλυση χαρακτήρων, αρκετό συγκαλυμμένο μαύρο χιούμορ και βέβαια μπαμ- μπουμ και δράση που δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει από μοντέρνες παραγωγές, χωρίς να πέφτει σε παγίδες αναληθοφανειών σχεδόν σε καμία στιγμή του, σε αντίθεση με το μοντέρνο remake των εκατομμυρίων δολαρίων και των φανταχτερών ονομάτων. Ο John Carpenter ποτέ δεν χρειάστηκε τέτοια πράγματα για να κάνει τις δουλειές του να λειτουργούν, και το ASSAULT ON PRECINCT 13 λειτουργεί άψογα και έχει τον θεατή να κάθεται στην άκρη του καθίσματος του από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό της προβολής.

Χωρίς φλυαρίες και χάσιμο χρόνου, χωρίς περιττά δραματοποιημένα στοιχεία και με γνησιότητα και πρωτοτυπία, ο μεγάλος Αμερικανός δημιουργός χτυπάει στο κέντρο για άλλη μια φορά δίνοντας ακόμα ένα σημείο αναφοράς για το ανεξάρτητο Αμερικάνικο σινεμά της δεκαετίας του 70.  Και όσο και να έχει παλιώσει σήμερα, το ASSAULT ON PRECINCT 13 δείχνει ότι τέτοιες στιγμές δεν θα επαναληφθούν ποτέ από το Χόλυγουντ όσα εκατομμύρια και να πέσουν στο τραπέζι, κάτι που άλλωστε δείχνουν και οι περισσότερες ταινίες του Carpenter που βγήκαν στα επόμενα 25 χρόνια.

Υπάρχει ένα κακοτυπωμένο bootleg της Silver Media Group που προέρχεται από προβληματικό master και κατά συνέπεια ο ήχος της ταινίας προηγείται κατά 4 με 5 περίπου δευτερόλεπτα από την εικόνα από το 40^ο λεπτό και μετά. Αποτέλεσμα είναι να μην «βλέπεται» η ταινία από εκείνο το σημείο. Το αστείο της υπόθεσης είναι πως η εταιρεία αντί να αποσύρει την προβληματική σειρά DVD (η οποία ακόμα φιγουράρει σε διάφορα καταστήματα DVD) την παραχώρησε σε γνωστή εφημερίδα η οποία κυκλοφόρησε συνοδευτικό DVD της ταινίας με ακριβώς το ίδιο πρόβλημα!

R0 Αμερική (Image Entertainment)
R0 SE Αμερική (Image Entertainment)
R1 Αμερική (Image Entertainment)
R1 Αμερική (Image Entertainment) - Restored Collector's Edition
R2 Γαλλία (Edito Films/Fravidis)
R2 CE Γαλλία (Edito Films/Fravidis)
R2 CE Γερμανία (e-m-s)
R2 CE Ιταλία (Stormovie)
R2 Σκανδιναβία (Atlantic Film)
R2 Μ. Βρετανία (Contender)
R2 Μ. Βρετανία (Universal Pictures)
R2 SE Μ. Βρετανία (Optimum Releasing)
R4 Αυστραλία (Universal Pictures)

Blu-ray A Αμερικής (Image Entertainment)
Blu-ray B Γερμανίας (Capelight)

Από τις εκδόσεις DVD οι Γαλλικές έχουν περικοπές. Όλες οι υπόλοιπες είναι χωρίς περικοπές με κορυφαίες τις R1 Αμερικής- Restored Collector's Edition και την R2 CE Γερμανίας λόγω extras και ανώτερων τεχνικών χαρακτηριστικών. Από τα Blue Ray το Αμερικάνικο φαίνεται να κερδίζει στα σημεία.