Σχόλια:  Δεν χρειάστηκε πολύς καιρός για να τσιμπήσει η παγκόσμια κοινότητα τρόμου από την πρωτοφανή επιτυχία του BLACK SUNDAY του μέγιστου Mario Bava, και μέχρι ένα σημείο αυτά που ακολούθησαν ήταν λίγο- πολύ αναμενόμενα. Η Barbara Steele μεταμορφώθηκε σε Ιέρεια του γοτθικού τρόμου και άρχισε να εμφανίζεται σχεδόν σε όλες τις σχετικές παραγωγές τόσο από Ιταλία όσο και από άλλες χώρες, οι Riccardo Freda, Antonio Margheriti και άλλοι Ιταλοί δημιουργοί της εποχής άρχισαν να βουτάν με το κεφάλι σε περιοχές γοτθικού τρόμου κλπ κλπ.
 Ο Antonio Margheriti μπορεί να χαρακτηρίστηκε κυρίως από τις ταινίες δράσης που γύριζε αδιάκοπα τις δεκαετίες του 70 και 80, αλλά η θητεία του στο χώρο του τρόμου μόνο αμελητέα δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Κορυφαία του στιγμή σίγουρα το CASTLE OF BLOOD, με την Steele πρωταγωνίστρια, αλλά υπάρχει πληθώρα άλλων ταινιών που αν και δεν φτάνουν σε ποιότητα το προαναφερόμενο ή το BLACK SUNDAY, σίγουρα αποτελούν ενδιαφέροντα δείγματα του σινεμά τρόμου της εποχής στην Ιταλία και αξιόπιστο υλικό για τους οπαδούς του είδους.
 Μια από τις λιγότερο ίσως ενδιαφέρουσες ταινίες αυτής της συνομοταξίας είναι το άψογα τιτλοφορημένο THE LONG HAIR OF DEATH του 1964, μια ακόμα σκοτεινή και ατμοσφαιρική ιστορία έρωτα και εκδίκησης πέρα από τον τάφο, στην τιμημένη παράδοση όλων σχεδόν των ταινιών τρόμου με πρωταγωνίστρια την θεά Barbara Steele. Η υπόθεση έχει να κάνει με την οικογένεια Karnstein και την ιστορία της μετά από τη βάρβαρη θανάτωση στην πυρά της κστηγορούμενης για μαγεία μητέρας της νεαρής Elizabeth (Halina Zalewska) και αδελφής της όμορφης Mary (Barbara Steele) από τον τοπικό άρχοντα Kurt (George Ardisson).
 Μάλιστα, ο πατέρας του τελευταίου καθαρίζει συνοπτικά και την Mary την ώρα που η αδελφή της ορκίζεται εκδίκηση λίγο πριν την καταβροχθίσουν οι φλόγες. Κάποια χρόνια αργότερα, ο γκομενιάρης Kurt παντρεύεται δια της βίας την μοναδική επιζούσα της οικογένειας, Elizabeth, παρόλο που η τελευταία δεν θέλει να τον βλέπει ούτε ζωγραφιστό. Μια μέρα ενώ η περιοχή πλήττεται σφόδρα από την πανούκλα, μια άγνωστη (πάλι η Barbara Steele) καταφθάνει στο σπίτι των φίλων μας και καταφέρνει να τραβήξει το βλέμμα του πάντα μέσα σε τέτοιες καταστάσεις Kurt.
 Που να ήξερε ο άμοιρος Kurt ότι η πανέμορφη ξένη είναι στην πραγματικότητα η νεκραναστημένη Mary που μαζί με την Elizabeth θέλουν να τον εκδικηθούν για εκείνο το κάψιμο στην πυρά πριν αρκετά χρόνια. Έτσι, ο Kurt πέφτει σε όλες τις παγίδες που του στήνει η Mary και μπλέκει οικοιοθελώς σε ένα ερωτικό τρίγωνο από το οποίο κανείς λογικός στο μυαλό δεν θα στοιχημάτιζε ότι ο αιμοβόρος ευγενής θα έβγαινε κερδισμένος. Σαν να μην έφταναν αυτά, έχουμε και την αναγκαία σκοτεινή οικονόμο και κηδεμόνα της Elizabeth και τον Ιερέα του αρχοντικού κομπλέ με την τελευταία λέξη της μόδας της εποχής στην κόμμωση να δίνουν ακόμα περισσότερη ατμόσφαιρα και βάθος στο μυστήριο.
 Κακά τα ψέματα, όταν κανείς έχει δει πολλές ταινίες της εποχής με παρόμοια θεματολογία είναι σχεδόν αδύνατο να μην μαντέψει τι ακριβώς θα γίνει από ένα σημείο και μετά. Το THE LONG HAIR OF DEATH αν και έχει καταπληκτική ατμόσφαιρα σε όλη του τη διάρκεια υστερεί φανερά σε σεναριακές εμπνεύσεις και δημιουργικότητα από τους ήδη βετεράνους Bruno Valeri και Ernesto Gastaldi. Συνέπεια αυτού είναι το θέαμα να είναι μεν οπτικά εντυπωσιακό, αλλά εκτός από ελάχιστες στιγμές απόλυτα προβλέψιμο και τετριμμένο.
 Πάντως, όπως είθισται σε τέτοιες περιπτώσεις, εκεί που η πλοκή χωλαίνει, έχουμε πληθώρα καταπληκτικών ερμηνειών από τους πρωτοκλασάτους πρωταγωνιστές. Για την Ιέρεια Barbara Steele αυτό είναι απόλυτα προβλέψιμο μιας και κλέβει με άνεση την παράσταση όση ώρα βρίσκεται στο πλάνο, αλλά τόσο ο George Ardisson στο ρόλο του ερωτοχτυπημένου Kurt όσο και η πανέμορφη Halina Zalewska στο ρόλο της παθιασμένης για εκδίκηση Elizabeth τα δίνουν όλα και ανεβάζουν το δείκτη του ενδιαφέροντος.
 Ενδιαφέρον πάντως υπάρχει αρκετό για τους φίλους του κλασικού γοτθικού τρόμου, όσο και κάποια προχωρημένα για τα στάνταρντς της εποχής ειδικά εφέ. Η σκηνοθεσία του Margheriti είναι κάτι παραπάνω από απλώς διεκπαιρεωτική και γενικά όλα βαίνουν καλώς για όσους είναι έτοιμοι να θυσιάσουν την πεζή ιστορία για τα υπόλοιπα επιμέρους στοιχεία. Απλώς θα ήταν λάθος να περιμένει κανείς ένα νέο CASTLE OF BLOOD ή PIT AND THE PENDULUM, πόσο μάλλον ένα νέο BLACK SUNDAY, μιας και η ιστορία έχει αποδείξει πολλές φορές ότι τέτοιες τεράστιες στιγμές δύσκολα επαναλαμβάνονται.
|
