Ένα νεαρό ζευγάρι παρασύρεται στα δίχτυα μιας σατανικής αίρεσης τα μέλη της οποίας έχουν ειδικά σχέδια για αυτούς.

Η Ισπανία άργησε να πάρει μπροστά στο παγκόσμιο κύμα του exploitation και cult horror που βρισκόταν στο ζενίθ του ολόκληρη τη δεκαετία του 70. Χρειάστηκαν οι ταινίες των Jess Franco και Paul Naschy για να μπει στον χάρτη, αλλά όταν το έκανε ο ρυθμός παραγωγής ταινιών ήταν εξαντλητικός. Όπως είναι φυσικό, δεν θα μπορούσε να λείπει από το χορό του σατανισμού που ήταν ένα από τα πιο hot θέματα για ταινίες τρόμου της εποχής. Το SATAN’S BLOOD είναι μια τυπική τέτοια παραγωγή που ξεχειλίζει από τα στοιχεία εκείνα που χαρακτήρισαν το euro- horror της εποχής, αλλά δυστυχώς αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είναι και καλή.

Η ταινία αφηγείται την ιστορία ενός ζευγαριού, των Andres και Ana που κατά τη διάρκεια βολτούλας με το αμάξι συναντούν στο δρόμο έναν υποτιθέμενο παλιό γνωστό του ανδρός μαζί με την γυναίκα του. Παρόλο που ο Andres δεν μπορεί να θυμηθεί τον τυπά που ισχυρίζεται ότι ήταν συμφοιτητής του, εντούτοις συμφωνεί να τους ακολουθήσουν με την Ana στο σπίτι τους για ένα ποτό.

Με το που φτάνουν στην απομακρυσμένη έπαυλη αρχίζει το γλέντι, μιας και το ζευγάρι των Bruno και Berta τυχαίνει μεταξύ άλλων να είναι σατανιστές και παρασύρουν το ζευγάρι σε κάθε είδους σεξουαλικά όργια και τελετουργίες. Αυτοί αν και αρχίζουν να νιώθουν άβολα, οι συγκυρίες τους κάνουν να μην μπορούν να φύγουν από το σπίτι στο οποίο το μυστήριο φτάνει στην κορύφωση του με τον φόνο του σκύλου τους και την φαινομενική αυτοκτονία του οικοδεσπότη που τους κάνει να φαίνονται ένοχοι.

Γενικά η ταινία φαίνεται να προσπαθεί πολύ να επιτύχει πέρα από το στενό φάσμα του αναίτιου γυμνού και του τυπικού exploitation θεάματος, αλλά προσωπική μου αίσθηση είναι ότι ο Carlos Puerto που βοηθιέται από τον έμπειρο Juan Piquer Simon αποτυγχάνει παταγωδώς στα περισσότερα μέτωπα. Λογικά οι σκηνοθέτες ήθελαν να κάνουν κάτι μεταξύ ROSEMARY’S BABY, THE EXORCIST και τυπικού euro sleaze, αλλά αντίθετα το τελικό αποτέλεσμα όσο κι αν είναι οπτικά εντυπωσιακό είναι στην περισσότερη διάρκεια του μια εκνευριστική συσσώρευση από κλισέ του είδους που δεν καταφέρνει ούτε να συντηρήσει το ενδιαφέρον ούτε να δημιουργήσει έστω και το υποτυπώδες σασπένς, αλλά ούτε και να φτάνει ποτέ σε επίπεδα «τόσο κακού που είναι καλό».

Κι ενώ υπάρχουν κάμποσες καλοσχεδιασμένες σατανικές τελετές, βλάσφημες εικόνες, παρακμιακό γυμνό και σκοτεινή ατμόσφαιρα, όλα μοιάζουν να μην έχουν καμία απολύτως κατεύθυνση παρά εκείνη του να ξεγυμνώσουν όσο περισσότερο γίνεται τις πρωταγωνίστριες. Κάτι που γίνεται αρκετά αποτελεσματικά με ασταμάτητα πλάνα ερωτικών περιπτύξεων που όμως μοιάζουν εντελώς ευκαιριακά από πλευράς εξέλιξης της πλοκής. Ο λόγος που επιμένω στην πλοκή ενώ τόσα exploitation καλούδια συνήθως θα με είχαν ικανοποιήσει απόλυτα είναι η σοβαροφάνεια με την οποία πλησιάζουν το θέμα οι σκηνοθέτες που μοιάζουν να θέλουν σε κάθε ευκαιρία να αποδείξουν την καλλιτεχνική και δημιουργική τους αξία.

Το εντελώς παιδικό και ευκαιριακό σενάριο όμως προδίδει κάθε καλή πρόθεση τουλάχιστον μέχρι τα τελευταία 10 λεπτά στην ταινία που είναι και όλο το ζουμί από πλευράς ευρηματικότητας, πρωτοτυπίας, σασπένς και έντασης, αλλά σίγουρα 10 λεπτά δεν είναι ικανά να αντισταθμίσουν όλο το προηγούμενο που κινείται σε προβλέψιμα μονοπάτια. Οι δύο πρωταγωνιστές δεν έχουν απολύτως κανένα κίνητρο για να ακολουθήσουν το ζευγάρι στο σπίτι τους, όσο και δεν έχουν επίσης κανένα για να μην φύγουν. Η παραμονή τους εκεί αιτιολογείται με κάθε είδους αστεία δικαιολογία του τύπου «ξέχασα την τσάντα μου» που όσες παραχωρήσει και να κάνει κάποιος είναι πολύ δύσκολο να πάρει στα σοβαρά όπως φανερά θέλουν οι δημιουργοί.

Θα μπορούσα να πω ότι τα πρώτα 75 λεπτά στην ταινία θα ήταν ιδανικά για χρήση σαν παιχνίδι με τίτλο «μαντέψτε τι θα ακολουθήσει» μαζί με την σινεφίλ παρέα. Σίγουρα δεν θα μείνουν πολλές ερωτήσεις αναπάντητες μιας και ότι υπάρχει στο SATAN’S BLOOD το έχουμε δει δεκάδες φορές και με πολύ καλύτερα αποτελέσματα, ενώ ακόμα και το υποτίθεται ψαγμένο φινάλε δε νομίζω ότι θα δυσκολέψει ιδιαίτερα τους πιο έμπειρους σε ταινίες τρόμου. Έτσι αυτό που μένει είναι μια νερόβραστη τσοντούλα που είναι μεν ατμοσφαιρική και έχει τις στιγμές τις, αλλά ακόμα κι αυτές ξεχνιούνται με μεγάλη ευκολία αμέσως μετά το τέλος της προβολής.

Δεν υπάρχουν εκδόσεις σε DVD στη χώρα μας.

R0 Αμερική (Mondo Macabro)

Η μοναδική αυτή επιλογή είναι χωρίς περικοπές και γενικά σούπερ, με αναμορφική widescreen μεταφορά και του κόσμου τα extras.