Σχόλια:  Αν ακόμα δεν έχετε ξεκαθαρίσει στο μυαλό σας τι ακριβώς σημαίνει ο όρος "Grindhouse Classic", τότε δεν χρειάζεται να ψάξετε παραπάνω μιας και το πιασάρικα τιτλοφορημένο ASYLUM OF SATAN είναι ίσως ο ορισμός του συγκεκριμένου όρου. Από τον γνωστό b-μουβά, σκηνοθέτη των GRIZZLY, THREE ON A MEATHOOK και THE MANITOU, William Girdler, ο οποίος ναι μεν ποτέ δεν έφτασε σε ικανοποιητικά καλλιτεχνικά επίπεδα με τις ταινίες του, αλλά κάθε μια έχει τη δική της ξεχωριστή θέση στο πάνθεον του κινηματογράφου exploitation. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για το συγκεκριμένο έπος χαμηλού προϋπολογισμού (κόστισε μόλις 50000 δολάρια).
 Το ASYLUM OF SATAN ξεκινάει χωρίς χρονοτριβές με μια νεαρή γυναίκα (Carla Borelli) να ξυπνάει ουσιαστικά σε ένα άγνωστο νοσοκομείο όπου υποτίθεται την έστειλε ο προσωπικός της γιατρός. Η ίδια δεν έχει ιδέα περί αυτού και έτσι είναι αρκετά προβληματισμένη για το πώς βρέθηκε εκεί, ιδίως όταν έχει την πρώτη συνάντηση με την υπεύθυνη του ιδρύματος, μια γυναίκα που υποδύεται ο πανταχού παρών Charles Kissinger (ναι, αλήθεια!), η οποία της λέει ότι πρέπει να συνεργαστεί με τον σεβαστό Δρ. Spector (πάλι ο Charles Kissinger) που είναι το μεγάλο αφεντικό του Ασύλου. Η λογική για την μη χρησιμοποίηση γυναίκας στον συγκεκριμένο ρόλο μου διαφεύγει, αλλά ακόμα και έτσι δημιουργήθηκε μια από τις πολλές δικαιολογίες που χρειαζόμουν για να συμπαθήσω την ταινία ανεξάρτητα από το που θα κατέληγε!
 Μετά από ένα όχι και τόσο ευχάριστο περίπατο στους χώρους του ασύλου όπου βλέπει ότι η συντριπτική πλειοψηφία των τροφίμων είναι αμίλητοι, ακούνητοι και καλυμμένοι με μακριές άσπρες ρόμπες, η νεαρή πρωταγωνίστρια γνωρίζει τον Δρ. Spector ο οποίος την καθησυχάζει αλλά δεν της δίνει το λόγο για τον οποίο βρέθηκε εκεί παρά τη θέληση της. Κάποιες ελαφρά δοσμένες εξηγήσεις δεν την πείθουν και μάλιστα όταν προσπαθεί να φύγει ανακαλύπτει ότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατο. Εντωμεταξύ γνωρίζει και άλλους 4 τροφίμους που τυγχάνει να είναι οι μοναδικοί χωρίς τις μυστηριώδεις άσπρες ρόμπες που της εξηγούν ότι ο καλός Δρ. Spector είναι η μοναδική τους ελπίδα και γι αυτό αποφάσισαν να τιμήσουν το συγκεκριμένο άσυλο.
 Όμως ο φίλος της, που υποδύεται ο μυστακοφόρος και απόλυτα «ξύλινος» στην ερμηνεία του Nick Jolley, την αναζητάει και όταν ο Δρ. Spector ουσιαστικά του απαγορεύει να την δει πηγαίνει και μοιράζεται τον προβληματισμό του με την αστυνομία. Έλα όμως που όσο προσπαθούν να εντοπίσουν το άσυλο οι κόποι τους πηγαίνουν το βρόντο, ενώ πληροφορούν τον Nick Jolley ότι ο Δρ. Spector είχε στο παρελθόν αρκετές κατηγορίες για σατανισμό και δαιμονολατρία μέχρι την εξαφάνιση του από προσώπου Γης. Αυτά τα νέα προβληματίζουν τον μουστάκια ο οποίος γίνεται στενός κορσές στους μπάτσους μέχρι να τον βοηθήσουν να βρει την φίλη του.
 Πίσω στο άσυλο, παράξενα γεγονότα αρχίζουν να λαμβάνουν χώρα, όπως οι εξαφανίσεις των τεσσάρων μη κουκουλοφόρων τροφίμων, ενώ η φίλη μας αρχίζει να πανικοβάλλεται όταν βλέπει από το παράθυρο τον μουστάκια φίλο της και καταλαβαίνει ότι ο Δρ. Spector και η παρέα του δεν πρόκειται να την αφήσουν να φύγει τόσο εύκολα.
 Όλα καταλήγουν με πολύ ωραίο grindhouse στυλ σε μια ιστορία σατανισμού και έλευσης του ίδιου του Διαβόλου στη Γη μέσω θυσίας μιας παρθένας, με ένα υποτίθεται απρόβλεπτο φινάλε που πάντως είναι αρκετά ατμοσφαιρικό και έχει να επιδείξει ίσως τη χειρότερη μάσκα τέρατος στην ιστορία των b-movies.
 Κακά τα ψέματα, το ASYLUM OF SATAN απέχει πολύ από τον χαρακτηρισμό ως «καλή ταινία», αλλά ταυτόχρονα θα ήταν άτοπο να ασχοληθεί κανείς με τις τεχνικές, σεναριακές κακοτοπιές και αστείες ερμηνείες των πρωταγωνιστών. Οι σκληραγωγημένοι b-μουβάδες δύσκολα θα χάσουν από τη στιγμή που αφεθούν στην μαγεία της ταινίας, που σε ορισμένες στιγμές της αγγίζει επίπεδα «τόσο κακή που είναι καλή». Τα πρώτα 20-30 λεπτά είναι ίσως τα πιο ατμοσφαιρικά και ενδιαφέροντα σε ολόκληρη την ταινία, όπου έχουμε την εισαγωγή στους χαρακτήρες και στο μυστήριο του Ασύλου, αλλά δυστυχώς ο Girdler δεν συνεχίζει στον ίδιο ρυθμό μιας και όταν πλέον το μυστήριο αποκαλύπτεται το ενδιαφέρον περιορίζεται σχεδόν άμεσα.
 Μέχρι να φτάσει το φινάλε, όμως, υπάρχουν αρκετά στοιχεία που ικανοποιούν, έστω και με ανεπιτήδευτο τρόπο. Πρώτα απ’ όλα υπάρχει η πέρα από κάθε εξήγηση ερμηνεία του Charles Kissinger τόσο ως Δρ. Spector όσο και ως κυρία Martine Williams που έχει σίγουρα το χαβαλέ της, οι σποραδικές αλλά «ζουμερές» εμφανίσεις του Nick Jolley και τέλος η ερμηνεία της πρωταγωνίστριας που προσπαθεί και τα δίνει όλα. Gore και γυμνό είναι σχεδόν ανύπαρκτα, αλλά αυτό προσωπικά δεν με χάλασε και πολύ μιας και υπάρχει πανταχού παρούσα εκείνη η γλυκιά αίσθηση που έχουν οι Αμερικάνικες b-movies εκείνης της περιόδου που κάνει ακόμα και το πιο κακοφτιαγμένο θέαμα να μοιάζει σαν gourmet φαγητό για τους fans της σκηνής.
 Σε γενικές γραμμές έχουμε να κάνουμε με ένα τυπικό δείγμα δουλειάς τόσο του William Girdler όσο και της εποχής, με τις ταινίες σατανισμού να βγαίνουν η μία μετά την άλλη όπως και αντίστοιχες με άσυλα φρενοβλαβών. Όσο για τον Girdler, η ποιότητα της δουλειάς του είναι σε σταθερά μέτρια επίπεδα, με κάποιες διάσπαρτες εμπνεύσεις αλλά και αρκετά σημεία ακινησίας και αμηχανίας, στοιχεία που συναντάμε στις περισσότερες ταινίες του μέχρι τον πρόωρο θάνατο του από πτώση ελικοπτέρου το 1978 σε ηλικία μόλις 31 ετών.
 Προσωπικά βρήκα το ASYLUM OF SATAN καλύτερο από αρκετές δουλειές υψηλότερου προφίλ του σκηνοθέτη όπως το υπερεκτιμημένο GRIZZLY και σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογώ το κράξιμο που έφαγε και γενικά τρώει κατ’ εξακολούθηση μετά την κυκλοφορία του σε DVD. Εξάλλου πρόκειται για ταινία της grindhouse εποχής που απευθύνεται στο κοινό των b-movies και όχι στο γενικό σινεφίλ κοινό, και ως τέτοια την θεωρώ αρκετά επιτυχημένη.
Με λίγα λόγια, ένα ακόμα ευχάριστο 80λεπτο, grindhouse style!
|
