Μια αρχαία κατάρα που βαραίνει την πόλη του Ludlow και τους κατοίκους της και επανέρχεται στη σύγχρονη εποχή μέσω ενός δαιμονικού πιάνου

Έχοντας την τύχη να υποστώ πολλές από τις ταινίες του κλασσικού grindhouse-ά, Bill Rebane, μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι το παγκοσμίως άγνωστο και ολοκληρωτικά ξεχασμένο THE DEMONS OF LUDLOW είναι από τις πιο καλές του προσπάθειες. Αυτοί που ξέρουν, όμως, τι εστί Bill Rebane λογικά θα υποψιάζονται πως αυτή η δήλωση δε σημαίνει και πολλά.

Όμως αυτή τη φορά ο Bill επιστρατεύει την εμπειρία τόσων χρόνων στην low budget βιομηχανία και φτιάχνει μια γενικά ενδιαφέρουσα και εμπνευσμένη ταινία χρησιμοποιώντας το κλασσικό θέμα της εκδίκησης.

 Θύματα οι κάτοικοι της πόλης του τίτλου που πήρε το όνομα της από τον ομώνυμο διαβόητο μάγο και τύραννο 200 χρόνια πριν. Στην επέτειο μια νεαρή γέννημα της πόλης του Ludlow επιστρέφει μετά από πολλά χρόνια για να καλύψει τους εορτασμούς των 200 χρόνων για να βρεθεί στη μέση μιας αρχαίας κατάρας που βαραίνει την μικρή πόλη και τους κατοίκους της.

Η νεαρή αρχίζει να σκαλίζει την ιστορία της πόλης βρίσκοντας όμως ελάχιστα πράγματα ενώ οι κάτοικοι είναι απρόθυμοι να μιλήσουν τόσο για το παρελθόν όσο και για ένα πιάνο που εστάλη ανήμερα της επετείου φαινομενικά από απόγονους του Ludlow σαν δώρο για τα γενέθλια της πόλης. Η φίλη μας είναι βέβαιη ότι το πιάνο του Ludlow βρισκόταν στην πόλη και έφυγε όταν και αυτός, οπότε φυσιολογικά αρχίζει να το ψάχνει περισσότερο. Και σαν να μην έφταναν αυτά αρχίζουν και κάποιοι ιδιαίτερα αιματηροί φόνοι που μοιάζουν να ταιριάζουν σε ένα μεγαλύτερο και τρομακτικότερο σχέδιο.

Αρκετά τυπικά τα πράγματα από σεναριακής πλευράς και ο έμπειρος b-μουβάς Bill Rebane δεν προδίδει το σενάριο του ούτε στο ελάχιστο. Αν εξαιρέσει κανείς το πρώτο μέρος της ταινίας που είναι αργοκίνητο και επαναλαμβανόμενο και αν είναι ανεκτικός στις αφελείς σεναριακές παραδοχές τότε το THE DEMONS OF LUDLOW έχει να επιδείξει καλή ατμόσφαιρα, αρκετές gory δολοφονίες και κάποια φιλόδοξα πλάνα του Rebane που μέχρι ενός σημείου μπερδεύουν την φαντασία με την πραγματικότητα δίνοντας μια ονειρική αίσθηση στο θέαμα.

Πάντως παρότι η ταινία γυρίστηκε το 1983 έχει περισσότερο εκείνη την αξιολάτρευτη αίσθηση των 70’s, αν εξαιρέσει κανείς τις κομμώσεις των πρωταγωνιστών. Κάτι τέτοιο είναι αποτέλεσμα και του προϋπολογισμού, ή καλύτερα της έλλειψης του, αλλά επίσης είναι και το στυλ του συμπαθέστατου σκηνοθέτη του κλασσικού THE GIANT SPIDER INVASION όσο και η παλαιομοδίτικη ιστορία εκδίκησης που πάντως θυμίζει αρκετά από το μεταγενέστερο THE FOG του John Carpenter, με το πιάνο στη θέση της ομίχλης στη συγκεκριμένη περίπτωση.

Αυτό είναι και το κύριο μειονέκτημα της ταινίας, ότι δηλαδή όσο καλός και να είναι ο συμβολισμός σου ένα πιάνο παραμένει ένα πιάνο και γενικά δεν είναι ούτε ατμοσφαιρικό, πόσο μάλλον τρομακτικό. Πάντως χαβαλέ έχει, ιδίως στις σκηνές του φινάλε όπου κάνει και ορισμένα σάλτα και υποτίθεται τρομακτικές γκριμάτσες (ναι, για το πιάνο συζητάω!). Στο ίδιο μοτίβο και τα αρκετά «νεκρά» σημεία της δράσης και οι σεναριακές αφέλειες που εμποδίζουν τον Bill Rebane να κάνει ίσως το απόλυτο αριστούργημα του. Αυτός, όπως πάντα, είναι τίμιος απέναντι στο κοινό του και συνεπής στο έργο του και παρόλο που το THE DEMONS OF LUDLOW δεν είναι ο «Νονός» είναι μια αγνή και πότε- πότε αρκετά εμπνευσμένη ταινία τρόμου.

Δεν υπάρχει κυκλοφορία στη χώρα μας.

R0 Αμερική (Mill Creek)

Η μοναδική αυτή έκδοση είναι χωρίς περικοπές και με μεταφορά εικόνας ποιότητας VHS. Πιθανότατα να υπάρχει και σε άλλες budget εκδόσεις παρόμοιας ποιότητας.