Οι τρόφιμοι ενός ασύλου φρενοβλαβών αποκτούν τον έλεγχο του ιδρύματος, φυλακίζουν γιατρούς και νοσοκόμες και λειτουργούν το ίδρυμα όπως νομίζουν αυτοί, κάτω από την καθοδήγηση ενός παρανοϊκού γιατρού που στοχεύει σε παγκόσμια κυριαρχία.

Μια καθ’ όλα παράξενη ταινία που η ιστορία έχει τοποθετήσει άδικα στον ευρύτερο cult- horror- exploitation χώρο, το THE MANSION OF MADNESS του γνωστού Μεξικάνου σκηνοθέτη Juan Lopez Moctezuma (ALUCARDA) είναι στην πραγματικότητα μια εμπνευσμένη και πρωτότυπη μαύρη σουρεαλιστική κωμωδία με αρκετά περισσότερα στοιχεία art house λογικής παρά αντίστοιχα exploitation. Η ταινία θα μπορούσε να συγκριθεί με τις πιο ψυχεδελικές- σουρεαλιστικές προσπάθειες του Coffin Joe εκείνης της εποχής πολύ περισσότερο απ’ ότι με τις Μεξικάνικες exploitation παραγωγές του Rene Cardona και άλλων Μεξικάνων δημιουργών, κάτι που φαίνεται ξεκάθαρα από τα πρώτα πολύχρωμα και ακαθόριστα πλάνα της έναρξης.

Πρόκειται για μια ιστορία εποχής που διαδραματίζεται σε ένα παλιό Άσυλο φρενοβλαβών στο οποίο πηγαίνει ένας δημοσιογράφος της εποχής ονόματι Gaston για να πάρει συνέντευξη και να μιλήσει με τον υπεύθυνο γιατρό Dr. Maillard για μια νέα μέθοδο καταπολέμησης της παράνοιας την οποία χρησιμοποιεί στους έγκλειστους ασθενείς του.

Κάνοντας την ξενάγηση του μαζί με τον καλό γιατρό, ο Gaston θα ανακαλύψει ότι η μέθοδος του περιλαμβάνει την κατάργηση κάθε περιοριστικού μέσου για τους ασθενείς οι οποίοι φαίνονται ελεύθεροι να κάνουν αυτά που τους αρέσει μέσα στην εγκατάσταση που βρίσκεται στο βάθος του τοπικού δάσους. Μάλιστα ο καλός γιατρός φαίνεται να τους προτρέπει να συμπεριφέρονται «τρελά» αντί να προσπαθεί να τους θεραπεύσει. Οι εκπλήξεις συνεχίζονται όταν ο Δρ. Maillard τον ξεναγεί στις κατακόμβες της εγκατάστασης και βλέπει εκεί στοιβαγμένους σε ημί- ζωώδη κατάσταση ασθενείς- πειραματόζωα της Νέας Μεθόδου του Δρα Maillard.

Ο Gaston δεν αργεί να ανακαλύψει ότι οι φυλακισμένοι είναι στην πραγματικότητα το ιατρικό προσωπικό του ιδρύματος που πήρε τη θέση των ασθενών και ότι ο Δρ. Maillard είναι ένας παρανοϊκός ψυχοπαθής που έχει φτιάξει την αρρωστημένη αυτοκρατορία του στο ίδρυμα, κάνοντας τους πρώην τροφίμους αυλικούς του να τον υπηρετούν με απώτερο στόχο την παγκόσμια κυριαρχία. Μάλιστα συναντάει και την όμορφη Eugιnie, την κόρη του πρώην διευθυντή του ιδρύματος που κρατιέται φυλακισμένη όπως και ο πατέρας της η οποία γίνεται το αντικείμενο του πάθους του και μαζί προσπαθούν να αποδράσουν σταματώντας τον γιατρό και τα μεγαλεπήβολα σχέδια του.

Όπως προανέφερα, το THE MANSION OF MADNESS δεν είναι μια exploitation ταινία και θα είναι άδικο να κριθεί με τέτοια κριτήρια. Πρόκειται για μια ταινία με φανερό όραμα και έμπνευση από τους δημιουργούς της που αψηφάει τις σφιχτές δομές και τον γνωστό τρόπο αφήγησης. Η όλη ιστορία μοιάζει σαν μια θεατρική παράσταση με αυτοσχεδιασμούς από τους ηθοποιούς και την ομάδα παραγωγής που προς το φινάλε μετατρέπεται σε τυπική κωμική περιπέτεια με κάποιες επιρροές από τους Monty Pythons.

Η αλήθεια είναι ότι η δράση δεν είναι συχνή και ο σκηνοθέτης προτιμάει συνεχείς διαλόγους για να διηγηθεί την παράξενη ιστορία του, κάτι που βλάπτει το ρυθμό της ταινίας ιδίως στα πρώτα λεπτά της προβολής. Πάντως οι διάλογοι αυτοί έχουν αρκετά μεγάλο ενδιαφέρον δείχνοντας τόσο την διαταραγμένη ψυχική κατάσταση των πρωταγωνιστών όσο και το μη συμβατικό και προσωπικό στυλ που χρησιμοποιεί ο σκηνοθέτης για να την μεταδώσει. Αποτέλεσμα αυτών είναι ένα μεγάλο μέρος της ταινίας να ασχολείται με την ξενάγηση μέσα στο Ίδρυμα όπου βλέπουμε κάθε είδους περιθωριακούς και πνευματικά διαταραγμένους κατοίκους της εγκατάστασης και τις καθημερινές του συνήθειες. Όλη αυτή η ενότητα παρουσιάζεται με ομολογουμένως αρκετά επιτυχημένο χιούμορ και μια αξιαγάπητη εκκεντρικότητα που τονώνει το ενδιαφέρον παρόλο που η δράση είναι ελάχιστη. Σε ορισμένες στιγμές υπάρχει μια υπέρ- συσσώρευση εκκεντρικών στοιχείων που γίνεται ολίγον τι κουραστική στην παρακολούθηση αλλά γενικά η ταινία κυλάει με άνεση και χωρίς την βοήθεια ουσιών όπως η καφεΐνη, τουλάχιστον στη δική μου περίπτωση!

Στα θετικά είναι και οι πολύ καλές ερμηνείες όλων ανεξαιρέτως των πρωταγωνιστών με τον Claudio Brook φυσιολογικά να ξεχωρίζει στο ρόλο του χειμαρρώδη Δόκτορα Maillard, ενώ οι συμπληρωματικοί χαρακτήρες κυμαίνονται από το απλά παράξενο μέχρι το εντελώς εξωτικό και παρδαλό. Στο φινάλε έχουμε και κάποιες εντυπωσιακές σκηνές δράσης, αν μπορεί να τις χαρακτηρίσει κανείς έτσι, που διαδραματίζονται στις σκοτεινές κατακόμβες της εγκατάστασης που προκαλούν την αλλαγή κλίματος που άλλοι θα εκτιμήσουν και άλλοι όχι.

Σε γενικές γραμμές πρόκειται για ακόμα ένα από τα πολλά κινηματογραφικά αξιοπερίεργα της δεκαετίας του ’70 που έχει βάθος και τη δική του υπόσταση και καταφέρνει να δέσει τα κομμάτια του σε ένα σύνολο που σίγουρα δεν απευθύνεται σε όλους, αλλά που δεν μπορεί να αγνοηθεί από τις περιπετειώδεις φίλες και φίλους του πραγματικά αντισυμβατικού σινεμά που μπορεί να αναγνωρίσουν στο THE MANSION OF MADNESS ένα μικρό αριστούργημα τρέλας και σουρεαλισμού των 70’s.

Δεν υπάρχει έκδοση στη χώρα μας.

R0 Αμερική (Mondo Macabro)

Η μοναδική αυτή έκδοση είναι χωρίς περικοπές και με υπέροχη αναμορφική μεταφορά. Η ταινία κυκλοφορεί και σε budget εκδόσεις με εικόνα ποιότητας VHS.