Ένας γιγάντιος λευκός καρχαρίας τρομοκρατεί μια παραθαλάσσια πόλη.

Θυμάμαι ακόμα όταν είχα πρωτοδεί τη συγκεκριμένη ταινία σε ένα επαρχιακό σινεμά της Κορινθίας όπου και παραθέριζα όταν ήμουν μικρός. Θυμάμαι ξεκάθαρα ότι είχα τρομάξει τόσο εγώ όσο και οι 10χρονοι κολλητοί μου, που όπως οι περισσότεροι νέοι της εποχής ψάχναμε μετά μανίας ταινίες με γιγάντιους καρχαρίες, κροκόδειλους, πιράνχας, μέχρι και μπαρακούντα (τη θυμάται κανείς αυτήν την ταινία, αλήθεια;). Γενικά ας είχε θαλάσσιο σαρκοφάγο κήτος η ταινία, και εμένα θα μου άρεσε!

Φυσιολογικά, πλησίασα το THE LAST SHARK με παρόμοιο ενθουσιασμό και τώρα, στα 33 μου, αλλά δυστυχώς είδα ότι αν και το συναίσθημα ήταν το ίδιο, ο χρόνος έχει αφήσει ανεξίτηλο το σημάδι του σ’ αυτήν την προσπάθεια του μαέστρου της Ιταλικής b-δράσης, Enzo G. Castellari.

Πρόκειται για ένα από τα πιο καλά rip off του JAWS που βγήκαν εκείνη την εποχή, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι είναι μια πραγματικά καλή ταινία. Η φιλμογραφία του Castellari μέχρι τότε κάνει οποιονδήποτε να είναι πιο απαιτητικός και εδώ ο Enzo δεν τον δικαιώνει απόλυτα παρά μόνο σε ορισμένα σημεία. Όμως ο άνθρωπος είναι προφανώς ανίκανος να βγάλει κάτι που να μην είναι ψυχαγωγικό και έτσι τα μέτρια ειδικά εφέ και η αφελής δράση δεν τον εμποδίζουν να κάνει μια φαινομενικά χαμένη περίπτωση να αποδώσει τα μέγιστα.

Σ’ αυτό βοηθάει πολύ το πρωταγωνιστικό δίδυμο των James Franciscus και Vic Morrow, που μαζί είναι απολαυστικοί και ιδίως ο αδικοχαμένος Morrow που δίνει και τον απαραίτητο δραματικό τόνο με μια παθιασμένη και ειλικρινέστατη ερμηνεία όπως συνήθως. Πολύ καλός είναι επίσης ο Joshua Sinclair στον άκρως κλισαρισμένο ρόλο του δημάρχου της πόλης. Υπάρχει και ο Giancarlo Prete (BRONX WARRIORS) και η κόρη του Castellari, Stefania Girolami και βέβαια δεν θα μπορούσε να λείπει ο πανταχού παρών Romano Puppo που έχει μια μικρή εμφάνιση λίγο πριν καταλήξει στο στομάχι του καρχαρία!

Από εκεί και πέρα μην ψάχνετε για εκπλήξεις μιας και η δράση κινείται σε προβλέψιμα για το είδος μονοπάτια, αλλά πάντως υπάρχει αρκετή εφευρετικότητα από πλευράς δρώμενων, παρόλο που τα περισσότερα μοιάζουν κάπως «χαζά». Σε μια σκηνή, για παράδειγμα, ο καρχαρίας καταδιώκει τους Franciscus και Morrow οι οποίοι καταφεύγουν σε ένα υποβρύχιο σπήλαιο. Ο καρχαρίας προσπαθεί να τους φτάσει και αφού βλέπει ότι δεν μπορεί, κατεδαφίζει μέρος της σπηλιάς για να τους παγιδεύσει!

Δράση υπάρχει αρκετή, όπως στη συντριπτική πλειοψηφία των ταινιών του Castellari, αλλά η ποιότητά της κινείται σε χαμηλά επίπεδα κυρίως λόγω της ανεπάρκειας των ειδικών εφέ. Η τρομερή σε σύλληψη σκηνή της επίθεσης του καρχαρία στο ελικόπτερο χαντακώνεται κυριολεκτικά από τις αδέξιες μινιατούρες και τις εκρήξεις εκτός κάμερας (;). Όσο για το κήτος της ιστορίας, κινείται κι αυτό στα ίδια επίπεδα από πλευράς ποιότητας, με ελάχιστη ρεαλιστική κίνηση συνοδευόμενη από πολλά (αταίριαστα) πλάνα αρχείου τα οποία έχουν προστεθεί για να κάνουν μάταια την παρουσία του πιο απειλητική.

Από gore το THE LAST SHARK πάει μια χαρά, με τουλάχιστον δύο πολύ δυνατές σκηνές που έχουν να επιδείξουν ίσως τα κορυφαία εφέ της ταινίας, ενώ υπάρχουν και κάποιες άλλες σκηνές που ξεχωρίζουν όπως η επίθεση του καρχαρία κατά τη διάρκεια διαγωνισμού σερφ και την σκηνή του φινάλε που παρασύρει την πλατφόρμα μέσα στη θάλασσα. Κοινός παρονομαστής αυτών των σκηνών ότι δεν εμφανίζεται ο καρχαρίας και έτσι καταφέρνουν να παραμένουν ενδιαφέρουσες και αγωνιώδεις χωρίς να γίνονται cheesy.

Πάντως αν και περιέχει αρκετά αμήχανα και αργά σημεία, γενικά πρόκειται για μια ταινία που λογικά θα ικανοποιήσει τόσο τους φίλους του Castellari όσο και τους φίλους του Ιταλικού σινεμά της εποχής γενικότερα, αρκεί να μην υπάρχουν πολλές απαιτήσεις. Σίγουρα σήμερα μοιάζει ξεπερασμένη, αλλά όπως και να το κάνουμε η γοητεία πάντα θα υπάρχει και αυτό εμένα προσωπικά μου φτάνει και με το παραπάνω.

Δεν υπάρχει κυκλοφορία σε DVD στην Ελλάδα.

R2 Γαλλία (Mad Movies)

Η μοναδική αυτή έκδοση μοιάζει χωρίς περικοπές αλλά έχει μόνο το ντουμπλαρισμένο στα Γαλλικά κανάλι ήχου.