Σχόλια: 
 Αν αναρωτιέστε από πού προέκυψαν ιδέες που είδαμε στο THE TERMINATOR, TIMECOP και πολλές άλλες ταινίες ταξιδιού στο χρόνο, καλό είναι να ρίξετε μια ματιά σε αυτό το παγκοσμίως άγνωστο εργάκι από τα μέσα της δεκαετίας του ’60, μια εποχή όπου τουλάχιστον στην Αμερική οι παραγωγοί προσπαθούσαν να ξεκολλήσουν τον κόσμο από τη νέα τρέλα της TV και να τους πάνε πάλι στις κινηματογραφικές αίθουσες.
Την εποχή, το είδος της Ε/Φ ήταν ίσως στο πιο ψηλό του σκαλί με κυριολεκτικά εκατοντάδες ταινίες να κυκλοφορούν κάθε χρόνο παγκοσμίως. Σήμερα οι περισσότερες από αυτές παρακολουθούνται κυρίως για ιστορικούς λόγους μιας και το πέρασμα του χρόνου ήταν αμείλικτο πάνω τους κάνοντας τις να φαίνονται ξεπερασμένες, cheesy και γενικά χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
 Το CYBORG 2087 δεν αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα, αλλά το ενδιαφέρον του είναι ακόμα μεγάλο, τόσο για τις σεναριακές ιδέες οι οποίες εξερευνήθηκαν πολύ αργότερα από το σινεμά Ε/Φ, όσο και για την ιστορική του αξία. Έχουμε ταξίδι στο χρόνο με χρονοκάψουλες, άφθαρτα ανδροειδή, μισά μηχανές, μισά άνθρωποι με σχεδόν υπερφυσικές δυνάμεις και χωρίς κανένα ανθρώπινο συναίσθημα και σατανικές κυβερνήσεις που τα χρησιμοποιούν για να έχουν την ανθρωπότητα υποχείριο τους.
Η ταινία χρησιμοποιεί αρκετά στοιχεία που κυριαρχούσαν στις τηλεοπτικές εκπομπές και σειρές εκείνης της εποχής, μαζί και με το soundtrack του Paul Dunlap το οποίο είμαι σίγουρος ότι πολλοί θα αναγνωρίσουν χωρίς όμως να είναι σίγουροι από πού. Όμως, έλλειψη σημαντικού προϋπολογισμού και ειδικών εφέ, το CYBORG 2087 ξεχωρίζει και όχι μόνο για τα στοιχεία ανεπιτήδευτου χιούμορ, όπως ίσως να σκεφτεί κανείς.
 Η ιστορία είναι σχεδόν η ίδια με αυτή που όλοι απολαύσαμε στο THE TERMINATOR. Στη Γη του μέλλοντος και συγκεκριμένα του έτους 2087, οι άνθρωποι πλέον δεν έχουν ελευθερία σκέψης, μιας και η βούληση τους ελέγχεται αυστηρά από τις κυβερνήσεις. Όλα αυτά προέκυψαν το 1966 όταν ένας καθηγητής τελειοποίησε και παρουσίασε την έρευνα του πάνω στην «Ράδιο- Τηλεπάθεια», όπως την αποκαλούν στην ταινία, χωρίς να σκεφτεί ότι οι δυνατότητες αυτής της τεχνολογίας θα εκμεταλλευόντουσαν από διψασμένους για εξουσία στρατιωτικούς και πολιτικούς.
 Έτσι, ένα ανδροειδές (cyborg) στέλνεται πίσω στο 1966 με στόχο να αποτρέψει τον καθηγητή από το να παρουσιάσει την μελέτη του και κατά συνέπεια να σώσει την ανθρωπότητα από τη μαύρη μοίρα της. Στο ρόλο του χωρίς ανθρώπινα συναισθήματα ανδροειδούς ο γνωστός από το THE DAY THE EARTH STOOD STILL, Michael Rennie, ντυμένος με φουτουριστική στολή και έχοντας ανέκφραστο πρόσωπο από την αρχή μέχρι το τέλος. Στα πρώτα λεπτά του ερχομού του στο παρόν αναστατώνει την τοπική αστυνομία αλλά και την βοηθό του καθηγητή, που με λίγη πλύση εγκεφάλου από τον Rennie δεν αργεί να πιστέψει τα λεγόμενα του και να προσπαθεί με κάθε τρόπο να βοηθήσει το ανδροειδές σε αυτή την περίεργη εκστρατεία διάσωσης του δυσοίωνου μέλλοντος.
Το ταξίδι του Michael Rennie στο χρόνο δεν περνάει απαρατήρητο από την κυβέρνηση του μέλλοντος που στέλνει δυο ανδροειδή εκτελεστές για να εμποδίσει τον Rennie από το να αλλάξει το μέλλον που τόσο βολεύει την αιμοδιψή κυβέρνηση.
 Με λίγα λόγια, να από πού προέκυψε το THE TERMINATOR και TERMINATOR 2: JUDGEMENT DAY που τόσο άλλαξαν το πρόσωπο της επιστημονικής φαντασίας τις δεκαετίες του ’80 και αρχές του ‘90! Το CYBORG 2087, φυσικά, δεν έχει ούτε τα εφέ ούτε τον προϋπολογισμό των ταινιών του James Cameron, οπότε αναγκαστικά προσπαθεί να διηγηθεί μια ενδιαφέρουσα ιστορία και να την κάνει να μοιάζει έτσι από την αρχή ως το τέλος. Και τα καταφέρνει μια χαρά, αν εξαιρέσει κανείς τα γνώριμα προβλήματα που συναντάμε σε αντίστοιχες ταινίες του είδους.
 Το CYBORG 2087 έχει δράση, ρυθμό και αρκετό ενδιαφέρον και λογικά θα ικανοποιήσει και με το παραπάνω τους φίλους και φίλες της κλασσικής ρετρό Ε/Φ. Κατ’ αρχάς έχει ρεαλισμό από πλευράς υπόθεσης και γενικά αποφεύγει τις κλασσικές παγίδες του ατελείωτου ψευδοεπιστημονικού μπλα- μπλα που συναντάμε σε πολλές αντίστοιχες ταινίες. Το ενδιαφέρον της ταινίας είναι η εξέλιξη της πλοκής και κατά δεύτερο οι χαρακτήρες, με αυτόν του Michael Rennie να έχει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον απ’ όλους, μιας και αντιλαμβάνεται ότι η επιτυχία της αποστολής του μάλλον θα σημάνει το τέλος του αφού το μέλλον θα αλλάξει ριζικά, κάτι που του προσδίδει και μια τραγική υπόσταση.
 Από εκεί και πέρα δε λείπουν και οι αφέλειες, όπως για παράδειγμα η ευκολία με την οποία πείθονται τόσο ο καθηγητής όσο και οι γύρω του για την τιμιότητα του ανδροειδούς από το μέλλον και τους σκοπούς του, αλλά αυτά είναι απλές λεπτομέρειες που δεν επηρεάζουν ούτε στο ελάχιστο το τελικό αποτέλεσμα. Στο φινάλε έχουμε και κάποιες όχι και τόσο ρεαλιστικές αλλά αρκετά διασκεδαστικές σκηνές καταδίωξης και μάχης μεταξύ cyborgs και όλα τελικά βαίνουν καλώς για την ανθρωπότητα, χωρίς ιδιαίτερες φανφάρες.
 Σίγουρα η ταινία θα μπορούσε να ήταν ακόμα καλύτερη αν είχαν αποφευχθεί οι γνώριμες κακοτοπιές, αλλά ακόμα και έτσι το ενδιαφέρον είναι δεδομένο για τους fans των ταινιών με ταξίδια στο χρόνο και cyborgs αλλά και γι αυτούς που θέλουν να δουν με τα μάτια τους πόσο πολύ επηρέασαν οι ταινίες εκείνης της εποχής το μεταγενέστερο σινεμά Ε/Φ και πόσο λάθος είναι να καταδικάζονται πρωτότυπες και κλασσικές ταινίες μόνο και μόνο λόγω της χρονολογίας που κυκλοφόρησαν. Κύριε James Cameron, σε πιάσαμε!
|
