Σχόλια:  Ότι και να μου πει κανείς, εγώ επιμένω ότι είναι πολύ δύσκολο να αντιπαθήσει κανείς μια ταινία σαν το THE WARRIOR AND THE SORCERESS, όσο κακή κι αν είναι αν κριθεί με τα παραδοσιακά μεγέθη και σταθμά. Σίγουρα δεν είναι και η καλύτερη ταινία φαντασίας που έχει βγει, αναμφίβολα έχει αμήχανα σημεία, ανύπαρκτες ή στην καλύτερη περίπτωση cheesy ερμηνείες, αλλά έχει και μια ακαταμάχητη γοητεία μέσα στην ανοησία της που τουλάχιστον προσωπικά με κέρδισε.
 Ουσιαστικά πρόκειται για ακόμα ένα remake του κλασσικού YOZIMBO του Akira Kurosawa, τοποθετημένο σε μια άγνωστη εποχή σε έναν φανταστικό κόσμο. Ο David Carradine παίρνει τη θέση του σκληρού περιπλανώμενου Ρονίν Toshiro Mifune και του αντίστοιχου κάουμποϊ του Clint Eastwood και κάνει ένα περίεργο υβρίδιο μεταξύ των δύο.
Τώρα που το καλοσκέφτομαι, η ταινία είναι ένα παράξενο υβρίδιο μεταξύ γουέστερν, ηρωικής φαντασίας και κλασσικής Ιαπωνικής ταινίας Σαμουράι, είδη που μοιάζουν αρκετά σε δομή ούτως ή άλλως.
 Η πλοκή ουσιαστικά είναι καρμπόν το YOZIMBO, με μικρές υποτίθεται πρωτότυπες πινελιές, όπως μια Τρίτη φυλή μεταλλαγμένων που μπαίνει ανάμεσα στις αντιμαχόμενες οικογένειες. Οι χαρακτήρες των δύο αρχηγών έχουν το γούστο τους και ιδίως ο Bludge (Harry Townes) που είναι εμφανισιακά κάτι σαν το ανθρώπινο ισοδύναμο με τον Τζάμπα τον Χατ από το RETURN OF THE JEDI. Μάλιστα, έχει σύμβουλο και αγαπημένο κατοικίδιο- φίλο ένα ερπετό που φέρνει λίγο σε κροκόδειλο που του ψιθυρίζει στο αυτί συμβουλές! Ο δεύτερος είναι ο πιο αδίστακτος τύπος, με απότομη ομιλία και ανέκφραστο, χωρίς συναισθήματα πρόσωπο.
 Έτσι, ο Ατρόμητος Carradine αρχίζει το διπλό παιχνίδι, το οποίο σαν αξία θεάματος έχει να επιδείξει κάποιες ρουτινιάρικες ξιφομαχίες και πολλές γυμνόστηθες γυναίκες να περιφέρονται ή να επιδίδονται σε εξωτικούς χορούς. Τώρα που το θυμάμαι, δε νομίζω να υπάρχει γυναίκα σε ολόκληρη την ταινία που να μην είχε το στήθος ακάλυπτο. Σκηνή ανθολογίας, φυσικά ο αισθησιακός χορός της γυναίκας με τα τέσσερα (!) στήθη προς τιμήν του Carradine κατά τη διάρκεια ενός πλούσιου γεύματος με τον έναν από τους δύο αρχηγούς.
 Κατά τα’ άλλα έχουμε και το απαραίτητο (λαστιχένιο) τέρας ακαθόριστου σχήματος, αλλά με πολλά πλοκάμια, που όμως ο Carradine καθαρίζει πριν προλάβει κανείς να πει «Cheeeezze»!
Το κύριο προσόν του THE WARRIOR AND THE SORCERESS είναι η πολύ καλή ατμόσφαιρά του, που εμένα προσωπικά με έπεισε ότι διαδραματιζόταν σε έναν φανταστικό κόσμο. Η μουσική είναι επίσης «διάνα» και βοηθάει πάρα πολύ στη διατήρηση αυτής της ατμόσφαιρας.
 Το κύριο μειονέκτημα, αντίθετα, είναι ότι ο John C. Broderick παίρνει την όλη ιστορία πολύ πιο σοβαρά απ’ ότι μάλλον θα έπρεπε, σε αντίθεση με ταινίες όπως το HAWK THE SLAYER που στην τελική ανάλυση εκμεταλλεύεται τα ελαττώματα του προς όφελός του.
Πάντως, αυτή η σοβαροφάνεια δεν καταφέρνει να υποβαθμίσει το θέαμα, το οποίο είναι αρκετά καλό, πάντα στα στάνταρντς των b-movies του είδους. Αρκετή δράση, αν και σε κάποια σημεία πολύ cheesy, ξιφομαχίες και μάχες με φόντο το αρκετά επιτυχημένο σκηνικό, χαρακτήρες καρικατούρες από τους «κακούς» και ένας David Carradine σε προβλέψιμα μονοδιάστατο ρόλο κάνουν το THE WARRIOR AND THE SORCERESS ένα πολύ διασκεδαστικό 80λεπτο για τους fans της cheesy ηρωικής φαντασίας της δεκαετίας του 80, αρκεί να μην υπάρχουν υπερβολικές απαιτήσεις.
Για τα εκατοντάδες γυμνόστηθα πλάνα μίλησα;
|
