Μια Εβραία γυναίκα επιστρέφει στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στο οποίο ήταν φυλακισμένη κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, μαζί με τον τότε βασανιστή της με τον οποίο είχε συνάψει ερωτικές σχέσεις κατά την αιχμαλωσία της σε μια προσπάθεια να επιβιώσει.

Ομολογώ ότι έμεινα με ανάμικτα συναισθήματα μετά την παρακολούθηση του GESTAPO’S LAST ORGY, μια από τις πιο διαβόητες καταχωρήσεις στη λίστα της πιο σκοτεινής πλευράς του exploitation, τις ταινίες nazisploitation. Δεν μπορώ να πω ότι τρελαίνομαι για τέτοιου είδους ταινίες, αλλά σαν γνήσιος οπαδός του exploitation θα ευχαριστηθώ που και που ένοχες απολαύσεις τύπου "ILSA SHE WOLF OF THE SS" και THE BEAST IN HEAT. Το GESTAPO’S LAST ORGY όμως ξεφεύγει πολύ από τα γενικά «ακίνδυνα» μονοπάτια των προαναφερόμενων και προσπαθεί να εξερευνήσει τα ακόμα πιο σκοτεινά και σόκιν σημεία του συγκεκριμένου κακόγουστου παρακλαδιού του τρόμου.

Ουσιαστικά πρόκειται για απομίμηση του THE NIGHT PORTER, με ολίγο από SALO, κομματάκι από ILSA και μια επιλογή από τα πιο sleazy κομμάτια του SALON KITTY, όλα μαζί στο μπλέντερ του σκηνοθέτη Cesare Canevari, και το τελικό αποτέλεσμα είναι το GESTAPO’S LAST ORGY.

Αρκετά απομακρυσμένη από την camp αισθητική των ταινιών της σειράς της ILSA και την αρκετά αισιόδοξη οπτική γωνία του SALON KITTY, το GESTAPO’S LAST ORGY προσπαθεί να δώσει έναν τόνο σοβαροφάνειας και αξιοπιστίας στην ιστορία του, παράλληλα φυσικά με τον πατροπαράδοτο στόχο όλων των ταινιών Nazisploiutation και WIP, δηλαδή να προκαλέσουν και να σοκάρουν.

Ο σκηνοθέτης τα καταφέρνει μέχρι ένα σημείο στο δεύτερο σκέλος, πρώτα απ’ όλα με την «κακία» που αναδύει η παραγωγή, μια από τις λίγες ταινίες Nazisploitation που έχω δει που ευθέως επιτίθεται στους Εβραίους. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι διαδραματίζεται σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης Εβραιοπούλων με στόχο τον απόλυτο σεξουαλικό εξευτελισμό και ταπείνωσή τους για τη νοσηρή ψυχαγωγία των σαδιστών Ναζί.

Και όταν λέμε «σαδιστές» το εννοούμε, γιατί οι υπεύθυνοι του συγκεκριμένου στρατοπέδου χρησιμοποιούν τον πόνο, τα βασανιστήρια και την ταπείνωση ως σεξουαλικά παιχνίδια με τα οποία ικανοποιούν τις ανίερες ορέξεις τους σε βάρος των νεαρών Εβραιοπούλων.

Δεν υπάρχει κάποια ιδιαίτερα αιματηρή σκηνή, αλλά είναι ο νοσηρός τόνος του όλου εγχειρήματος που σοκάρει. Τόσο με τις διατροφικές συνήθειες των Ναζί, όσο και με τη στυγνή αντισημιτική προπαγάνδα που ακούμε σχεδόν σε όλη τη διάρκεια της ταινίας.

Και δεν μιλάμε μόνο για τις τυπικές υπερφίαλες κουβέντες μεγαλείου του 3ου Ράιχ, αλλά για πολύ πιο σόκιν μονόλογους και παροτρύνσεις των υψηλόβαθμων Ναζί προς τους κατώτερους εκπαιδευόμενούς τους.

Φυσικά οι τυπικές φρικαλεότητες και βασανιστήρια που συναντάμε και σε άλλα WIP υπάρχουν κι εδώ, με μια γυναίκα να παραδίδεται στης φλόγες στο γεύμα των Ναζί κανίβαλων για να αποτελέσει το κυρίως πιάτο, μια άλλη να ρίχνεται στα αιμοβόρα ντόμπερμαν από την απαραίτητη θηλυκή δεσμοφύλακα, που κι αυτή έχει κάτι από ντόμπερμαν μέσα της, και άλλα τέτοια ωραία. Όμως, όσο φρικτές και να είναι αυτές οι σκηνές δεν πιάνουν μία μπροστά στο ανελέητο και αρκετά κακόγουστο ρεπερτόριο μισανθρωπίας και sleaze που αναδύεται απ’ το όλο κλίμα.

Όσο για το πρώτο σκέλος του στόχου του Canevari, μένει ανολοκλήρωτο, με τις art house ευαισθησίες του να καταπιέζονται από το μηδαμινό budget και τον ερασιτεχνισμό της παραγωγής και εντέλει να μένει αδιάφορο μπροστά στο θέατρο φρικαλεοτήτων. Υπάρχουν, πάντως κάποια στοιχεία που μοιάζουν να πετυχαίνουν, όπως την αρκετά περίπλοκη διήγηση που υλοποιείται με χρήση flashbacks από την πρωταγωνίστρια όταν βρίσκεται πλέον στη σύγχρονη εποχή στους εγκαταλελειμμένους χώρους του στρατοπέδου μαζί με τον πρώην βασανιστή της και… θυμούνται τα παλιά.

Η ιστορία είναι ξεπατικωμένη από το THE NIGHT PORTER, αλλά παραδόξως λειτουργεί αρκετά καλά και τονώνει το ενδιαφέρον. Η σαδομαζοχιστική σχέση του βασανιστή Marc Loud με την όμορφη Daniela Poggi, που αρνείται να υποκύψει στα βασανιστήρια του τελευταίου και να παραδοθεί στη μοίρα της, τον αναγκάζει ουσιαστικά να προσπαθήσει να την «σπάσει» με κάθε τρόπο και εξελίσσεται σε ένα ανίερο ρομάντζο λόγω της ανάγκης της νεαρής γυναίκας να γλιτώσει πάση θυσία απ’ αυτή την κόλαση.

Σ’ όλα αυτά και το γλυκόπικρο soundtrack του Alberto Baldan Bembo δίνει το δικό του στίγμα σε μια ταινία που μπορεί δικαιολογημένα κανείς να της δώσει οποιοδήποτε χαρακτηρισμό θέλει όσο βαρύς και να είναι, εκτός από το «αδιάφορη».

Κακοφτιαγμένη ναι, κακόβουλη ναι, σαδιστική ναι, χωρίς ηθικές αξίες ναι, δυσάρεστη σίγουρα ναι, αλλά πάντως αδιάφορη όχι.

Το GESTAPO’S LAST ORGY δεν έχει κυκλοφορήσει σε DVD στη χώρα μας.

R1 Αμερική (Exploitation Digital / Media Blasters)
R1 Αμερική (Retro – Shock-O-Rama) – Με τίτλο ‘’Caligula Reincarnated As Hitler’’, μαζί με το WHITE SLAVE
R2 Ιαπωνία (KlockWorx) 

Η νέα έκδοση της Media Blasters είναι χωρίς περικοπές και έχει αναμορφική μεταφορά. Όλες οι άλλες εκδόσεις είναι βαριά λογοκριμένες.