Ένας άφθαρτος δολοφόνος σπέρνει τον τρόμο σε μια μικρή πόλη.

Ο αδιαφιλονίκητος βασιλιάς του Ιταλικού sleaze ξαναχτυπά με την ανεπίσημη συνέχεια του κλασσικού και «αγαπημένου» των λογοκριτών ANTROPOPHAGUS.

Ο George Eastman υποδύεται τον Έλληνα Νίκο Στενόπουλο μετά τον φοβερό Νίκο Καραμανλή του ANTROPOPHAGUS, έναν άνθρωπο που λόγω μιας εγχείρησης στην οποία υποβλήθηκε έχει αποκτήσει την ικανότητα να αναζωογονεί τα κύτταρα του με αποτέλεσμα να είναι σχεδόν αθάνατος. Η λεπτομέρεια είναι ότι ο κ. Στενόπουλος είχε πεθάνει πριν από την εγχείρηση, οπότε τώρα είναι κάτι σαν ανίκητο ζόμπι, αλλά αυτή τη φορά χωρίς την πείνα για ανθρώπινη σάρκα όπως ο κανίβαλος Καραμανλής και η πλειοψηφία των ζωντανών νεκρών.

Παρόλα αυτά, ο Στενόπουλος είναι εξαιρετικά βίαιος, ιδίως μετά από το παλούκωμά του στα κάγκελα μιας οικίας στην οποία προσπάθησε να μπει για να ξεφύγει από έναν όχι και πολύ λογικό στην όψη Έλληνα παπά (Edmund Purdom) που τον έχει πάρει στο κυνήγι. Μη φανταστείτε εδώ κανέναν ρασοφόρο μουσάτο παπά όπως τους περισσότερους Ορθόδοξους, γιατί ο D’Amato και ο Eastman προτίμησαν να τον κάνουν καθολικό, κομπλέ με το κολάρο στο λαιμό και φρεσκοξυρισμένο, για κάποιο λόγο που δεν μπόρεσα να καταλάβω ακριβώς!

Λεπτομέρειες, μιας και ο Eastman, με τα έντερα του να κρέμονται από το σκισμένο στομάχι του, σε μια επαναφορά της τελικής σκηνής του ANTROPOPHAGUS, κατευθύνεται τελικά πριν καταρρεύσει μέσα στο σπίτι που κατοικεί η οικογένεια των Bennett, κομπλέ με το αντιπαθέστατο αγοράκι τους και την κατάκοιτη κόρη τους. Η θέα του Eastman να συγκρατεί τα εντόσθιά του όπως είναι φυσικό προβληματίζει τους Bennet, κάτι που τον κάνει να φύγει από το σπίτι μόνο και μόνο για να χτυπηθεί στο δρόμο από το αμάξι του πατέρα Bennet που οδηγούσε μεθυσμένος.

Ο Eastman καταλήγει στο πλησιέστερο νοσοκομείο, όπου βρίσκει ευκαιρία εν μέσω της θεραπείας του να ανοίξει μια τρύπα στο κεφάλι της άτυχης νοσοκόμας που ήταν σε βάρδια και να αποδράσει για άλλες περιπέτειες.

Αλλού, ο Έλληνας καθολικός παπάς εξηγεί στην αστυνομία που τον περιμάζεψε το λόγο που ο Στενόπουλος είναι ουσιαστικά άφθαρτος, εκτός κι αν καταστραφεί ο εγκέφαλός του, όπως προβλέπεται για τους περισσότερους ζομπιοποιημένους μανιακούς δολοφόνους!

Εντωμεταξύ ο αντιπαθητικός γιος των Bennett φοβάται ότι ο «Μπαμπούλας» θα επιστρέψει, αλλά η αδελφή του τον καθησυχάζει λέγοντάς του ότι δεν υπάρχει λόγος να φοβάται. Αμ δε, γιατί ο τσαντισμένος Στενόπουλος έρχεται προς το σπίτι τους αφού προηγουμένως κάνει λοβοτομή σε έναν ανυποψίαστο ξυλουργό με το επιτραπέζιο ηλεκτρικό πριόνι του και καθαρίζει και την baby sitter με ένα τσεκούρι.

Η φίλη της οικογένειας, ενσαρκωμένη από την πανταχού παρούσα σε Ιταλικές ταινίες της εποχής Annie Belle, που τυχαίνει να είναι νοσοκόμα στο ίδιο νοσοκομείο που νοσηλεύθηκε ο Στενόπουλος επιστρέφει σπίτι και τον συναντάει εκεί. Αυτός προσπαθεί να την… ψήσει, όμως δυστυχώς για την crossover πρώην πορνοστάρ μοιάζει να το εννοεί, αφού της σφηνώνει το κεφάλι στον αναμμένο φούρνο, και μετά κινείται προς τα παιδιά.

Αν σκεφτεί κανείς ότι η δημιουργία ατμόσφαιρας και έντασης δεν είναι και το μεγαλύτερο φόρτε του Joe D’Amato, πρέπει να παραδεχτεί ότι το ABSURD είναι μια από τις πιο ρυθμικές και γενικά ψαγμένες ταινίες του το χώρο του τρόμου, μετά από το αγαπημένο μου BEYOND THE DARKNESS.

Το ABSURD έχει αρκετά γρήγορο ρυθμό, έχει υπόθεση που εξελίσσεται όσο αφελής και απίστευτη και να μοιάζει, ενώ φυσικά δεν λείπουν και οι πολλές και εφευρετικές σκηνές σαδιστικής βίας και gore που θα περίμενε κανείς να υπάρχουν σε μια ταινία του D’Amato. Σαν μπόνους έρχεται το πολύ καλό soundtrack, το οποίο σε σύγκριση με τον… ξεκούρδιστο Ζορμπά του ANTROPOPHAGUS είναι απόλυτα ταιριαστό και δίνει ακόμα περισσότερο ρυθμό.

Συγκεκριμένα το φινάλε όπου ο Στενόπουλος πολιορκεί τα δύο παιδιά μέσα στο σπίτι, με την δεμένη στο κρεβάτι της μικρή να προσπαθεί να ελευθερωθεί και να βοηθήσει το μικρό αδελφάκι της, ίσως είναι η σκηνή με την περισσότερη ένταση σε ταινία του μεγάλου Ιταλού sleazemaster.

Επίσης, ο κανόνας είναι ότι πάντα κάτι παίζεται στο ABSURD, κάτι που μειώνει σημαντικά τα χρονοβόρα και άσκοπα διαλείμματα μεταξύ σκηνών σπλάτερ που χαρακτηρίζουν την πλειοψηφία των ταινιών του D’Amato, κατά τη διάρκεια των οποίων δε συμβαίνει απολύτως τίποτα. Μπορεί αυτά τα γεγονότα να μην έχουν λογική, αλλά τουλάχιστον βλέπονται ευχάριστα και κάνουν το ABSURD αρκετά ψυχαγωγικό.

Τα τελευταία χρόνια, οι περισσότερες ταινίες του D’Amato έχουν επανακυκλοφορήσει σε ειδικές DVD εκδόσεις, κατά κανόνα full uncut. Παραδόξως, το ABSURD ακόμη δεν έχει βρει την DVD έκδοση που του αξίζει. Έτσι αναγκαστικά το στάνταρ είναι οι διάφορες uncut VHS κυκλοφορίες του κατά καιρούς, που όμως είναι αρκετά σπάνιες σήμερα και πωλούνται σε αστεία μεγάλα ποσά. Αυτό έχει κάπως συντηρήσει το μύθο γύρω του, όπως ακριβώς είχε γίνει και με το ANTROPOPHAGUS, με αποτέλεσμα σήμερα να είναι επιτακτική η ανάγκη μιας επεξεργασμένης κυκλοφορίας σε DVD.

Μέχρι τότε, όμως, οι οπαδοί του D’Amato πρέπει να βολευτούν με τις σκονισμένες VHS εκδόσεις που κυκλοφορούν, μιας και τουλάχιστον για ‘μένα το ABSURD είναι μια αναγκαία προσθήκη για τη συλλογή τους.

Το ABSURD δεν έχει κυκλοφορήσει σε DVD στη χώρα μας.

R0 Αμερική (Mya)
R2 Γερμανία (Astro)
R2 Γερμανία (Laser Paradise - Blood Edition)
R2 Γερμανία (Best Entertainment)

Η μοναδική έκδοση χωρίς περικοπές είναι η R0 που περιέχει την πιο πλήρη έκδοση της ταινίας. Όλες οι άλλες εκδόσεις έχουν περικοπές, με τις περισσότερες να είναι στην έκδοση της Best Entertainment. Επίσης και οι 3 Γερμανικές εκδόσεις έχουν εικόνα ποιότητας VHS και περιλαμβάνουν μόνο το μεταγλωττισμένο στα Γερμανικά ήχο.