Σχόλια: Το HENRY είχε προκαλέσει πολύ μεγάλη αναταραχή τόσο στην Αμερική όσο και στα περισσότερα μέρη όπου συζητήθηκε η προβολή του την εποχή που κυκλοφόρησε. Μάλιστα στις ΗΠΑ πήρε τελικά κατηγοριοποίηση από το MPAA περίπου 4 χρόνια μετά την κυκλοφορία του επειδή οι λογοκριτές δυσκολεύονταν να χωνέψουν την ωμότητα με την οποία ο John McNaughton προσέγγισε τον «ήρωά» του.
Το HENRY είναι βασισμένο στην αληθινή ιστορία του Henry Lee Lucas, δραματοποιημένη και με αλλαγές για τους σκοπούς της ταινίας. Συνήθως αυτό φτάνει για να προκαλέσει την αντίδραση του κοινού, μιας και ο κύριος Henry Lee Lucas ήταν ένας από τους πιο φημισμένους κατ’ εξακολούθηση δολοφόνους στην Αμερική.
Ο Henry είναι ένας φαινομενικά ευαίσθητος, ντροπαλός νέος που στον ελεύθερο χρόνο του αρέσκεται να παρακολουθεί νεαρές γυναίκες (και όχι μόνο) και να βγάζει πάνω τους τα απωθημένα που του άφησε η μητέρα του, με όλη την κακομεταχείριση που υπέστη όταν ήταν μικρός. Όμως δε μάσησε, και την σκότωσε με ένα ρόπαλο του μπέιζμπολ, ή με πιστόλι, ή με μαχαίρι. Δεν έχει σημασία πώς, σημασία έχει ότι το έκανε, όπως τελικά εκμυστηρεύτηκε στην Becky, loser αδελφή του ακόμα πιο loser συγκάτοίκου του Henry, του Ottis, που μετακόμισε για λίγο μαζί τους στο Σικάγο.
Η τελευταία είναι ο τύπος της σούπερ κατεστραμμένης νεαρής Αμερικανίδας, που όταν ήταν μικρή υπέφερε συνεχείς σεξουαλικές κακοποιήσεις στα χέρια του πατέρα της, και τώρα προσπαθεί να βρει την ηρεμία. Ο αδελφός της ο Ottis δεν βοηθάει σε αυτή την κατεύθυνση, μιας και είναι και ο ίδιος αιμομίκτης και χωρίς κανέναν ηθικό φραγμό, οπότε η φτωχή Becky βρίσκει παρηγοριά στο πρόσωπο του Henry, που τη δεδομένη χρονική στιγμή μοιάζει κάτι σαν «μάνα εξ ουρανού» για την ταλαιπωρημένη γυναίκα.
Αυτό που δεν ξέρει η Becky είναι τα χόμπυ του Henry, που περιλαμβάνουν μπούκες σε οικογενειακά σπίτια και ξεκλήρισμα των οικογενειών που κατοικούν εκεί, δολοφονίες νεαρών γυναικών στο δρόμο και άλλες παρόμοιες δραστηριότητες. Μια μέρα που ξέδιναν με τον Ottis, ο Henry σκοτώνει δύο γυναίκες μέσα στο αμάξι, μπροστά στα έκπληκτα μάτια του Ottis, που όμως φάνηκε να το απολαμβάνει. Έτσι οι δυο τους αρχίζουν να συνεργάζονται σ’ αυτόν τον τομέα, και μάλιστα αποκτούν και μια βίντεο κάμερα για να αποθανατίζουν τις περιπέτειές τους, με φόντο την τραγική φιγούρα της Βecky, που πιστεύει ότι βρήκε στο πρόσωπο του Henry τον άνθρωπο τον οποίο έψαχνε. Μιλάμε για λανθασμένες αποφάσεις ζωής τώρα, όχι αστεία!
Το κλίμα που επικρατεί στο HENRY είναι τουλάχιστον νοσηρό, και αυτός είναι κατά τη γνώμη μου ο κύριος λόγος που αντιμετώπισε προβλήματα με τη λογοκρισία διότι από πλευράς gore τα πράγματα είναι υποτονικά, αν και κάποιες σκηνές προκαλούν αναμφίβολα ανατριχίλες. Ο John McNaughton αντιμετωπίζει το θέμα του χωρίς καμία διάθεση για κρίση ή επίκριση των πράξεων των πρωταγωνιστών. Ο μεν Henry είναι έτσι από φυσιολογικού του, ενώ ο Ottis είναι ένας επικίνδυνος συνδυασμός περιορισμένος διανοητικών δυνατοτήτων και έλλειψης κρίσης και ηθικής που σε ορισμένες στιγμές τον κάνει ακόμα πιο τρομακτικό από τον Henry.
Μάλιστα ο McNaughton φτάνει αυτή τη σχέση σε ένα σημείο όπου ουσιαστικά αναγκάζει το θεατή να ταυτιστεί με τον γενικά δυσάρεστο χαρακτήρα του Henry, παρά με τον τελειωμένο αιμομίκτη Ottis που δεν έχει κανένα φανερό κίνητρο για τις πράξεις του (σε αντίθεση με τον Henry που ουσιαστικά πληρώνει την κακομεταχείριση που είχε μικρός), εκτός του ότι του αρέσει να κάνει αυτά που κάνει. Ο Henry από την άλλη μεριά, φαίνεται να αρχίζει να απολαμβάνει την παρέα της Becky, και συνήθως την προστατεύει από τις νοσηρές σεξουαλικές διαθέσεις του διαταραγμένου αδελφού της.
Η δράση των δύο κατά τις εξορμήσεις τους κόβει την ανάσα, ενώ ο ρεαλισμός των χαρακτήρων κάνει το θεατή να ανασκουμπώνεται και να σκέφτεται ότι ίσως να υπάρχουν πραγματικά τέτοιοι άνθρωποι που κυκλοφορούν ανάμεσά μας ελεύθεροι και συνεχίζουν ανεμπόδιστοι το φονικό τους έργο. Μάλιστα αυτό γίνεται ακόμα περισσότερο αντιληπτό όταν με τερατώδη ψυχραιμία και απαλή φωνή, ο Henry εξηγεί στον Ottis πως δεν χρησιμοποιεί ποτέ το ίδιο όπλο για να σκοτώσει, έτσι ώστε να μη δίνει στην αστυνομία στοιχεία για να τον πλησιάσουν. Αυτό είναι ένα θέμα που δεν φαίνεται να απασχολεί καθόλου τον Henry, που προγραμματίζει το ανίερο έργο του χωρίς καμία ουσιαστική ενόχληση από εξωγενείς παράγοντες.
Ο ανελέητος ρεαλισμός και η «βρωμιά» του HENRY πραγματικά συντρίβει τη προσωπικότητα του θεατή, και τον κάνει να κουλουριάζεται στην πολυθρόνα του ανήμπορος να αντιδράσει. Είναι σόκινγκ, είναι δυσάρεστο, αλλά την ίδια στιγμή σε προκαλεί να συνεχίσεις να το βλέπεις. Δεν στηρίζεται σε ακραίο gore (όπως π.χ. το MANIAC που έχει το ίδιο νοσηρό κλίμα), αλλά στο ρεαλισμό και την αξιοπιστία των πράξεων των δύο πρωταγωνιστών, που όσο και δραματοποιημένη να είναι σε σύγκριση με την πραγματική ιστορία, παραμένει πέρα για πέρα αληθινή.
Άβολο, ψυχοπλακωτικό και ανελέητο, το HENRY είναι με βεβαιότητα μια από τις πιο τρομακτικές ταινίες με serial killers που κυκλοφόρησε στο σινεμά. Δεν είναι ούτε DAHMER ούτε SCHRAMM, στα οποία οι art house αναζητήσεις των δημιουργών ελαφρύνουν κάπως τα πράγματα. Το HENRY χτυπάει κατευθείαν στο ψαχνό, με sleazy ατμόσφαιρα παρακμής, και αληθινά τρομακτικά δρώμενα, και επομένως είναι μια ταινία που κανείς οπαδός του τρόμου δεν πρέπει να χάσει. |
