Σχόλια:  Τι να πω, βρε παιδιά, το παραδέχομαι. Λατρεύω αυτές τις σκοτεινές φτηνιάρικες παραγωγές της δεκαετίας του ’70, που κατά καιρούς προβάλλονται στην Ελλάδα από την ελεύθερη τηλεόραση κατά τις 4:30 το πρωί για κυνηγούς gore με μεγάλη υπομονή. Κάθε φορά που βλέπω μια από αυτές τις ταινίες- ορόσημα για το Αμερικανικό κύκλωμα των grindhouses και drive- in της δεκαετίας του ’70, με τα σκοτεινά πλάνα και τα σημάδια από σκόνη στην VHS κόπια ή στο λευκό πανί με πιάνει μια γλυκιά νοσταλγία για τα παιδικά μου χρόνια, όπου στα Video Clubs της γειτονιάς μας βρίσκαμε διαμαντάκια όπως το DON’T LOOK IN THE BASEMENT! ή το BLOODY PIT OF HORROR σε σκονισμένες και κακοτυπωμένες VHS εκδόσεις, αλλά με τόση μεγάλη συναισθηματική αξία.
Ένα από τα καλύτερα αυτά drive- in θριλεράκια τρόμου είναι το SILENT NIGHT- BLOODY NIGHT, μια ταινία που γυρίστηκε από τον Theodore Gershuny το 1970, αλλά λόγω επιπλοκών της εταιρίας διανομής κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ 3 χρόνια μετά, και συγκεκριμένα την περίοδο των Χριστουγέννων, μαζί με άλλη μια κλασσική «χριστουγεννιάτικη» ταινία τρόμου, το BLACK CHRISTMAS.
Το SILENT NIGHT- BLOODY NIGHT δεν είναι «χριστουγεννιάτικη» slasherάκι όπως ας πούμε το SILENT NIGHT- DEADLY NIGHT, αλλά είναι ένα πολύ δυνατό θρίλερ μυστηρίου που όλα πηγαίνουν όπως τα θέλει και τυχαίνει τα γεγονότα ορόσημο να συμβαίνουν παραμονή Χριστουγέννων..
 Η πλοκή είναι αρκετά σύνθετη, αλλά καταφέρνει να μη γίνεται κουραστική. Έχει να κάνει με την επιστροφή του νεαρού Jeffrey Butler στο πατρικό του σπίτι στη γενέτειρά του, όπου τη δεκαετία του ’30 είχε μετατραπεί σε άσυλο φρενοβλαβών από τον παππού του, Wilfred Butler, με τραγική κατάληξη. Ο Jeffrey έχει στόχο να πουλήσει το σπίτι στους ντόπιους τους οποίους μας συστήνει με νόημα ο Gershuny, που για κάποιο λόγο επιθυμούν διακαώς να το αγοράσουν μιας και το θεωρούν μνημείο της ιστορίας της περιοχής. Όμως, μια σειρά από παράξενα τηλεφωνήματα στους ντόπιους από μια γυναικεία φωνή που ισχυρίζεται ότι είναι η Marianne Butler, η χαμένη κόρη του Wilfred Butler και μητέρα του Jeffrey, ταράζει την ηρεμία του χωριού. Τα πράγματα περιπλέκονται όταν ένας προς έναν οι ντόπιοι αρχίζουν να δολοφονούνται, κάτι που κάνει τον Jeffrey να αρχίσει να ψάχνει παραπάνω τη δουλειά, μέχρι που πέφτει στα χέρια του ένα ημερολόγιο του παππού του που εξηγεί τι είχε συμβεί.
Η πλοκή του SILENT NIGHT- BLOODY NIGHT είναι τόσο ενδιαφέρουσα και καλογραμμένη που δε μου πάει να την αποκαλύψω παραπάνω. Αρκεί να αναφέρω ότι ξεδιπλώνεται με μαεστρία, ενώ αν και δεν αποφεύγει κάποιες αναληθοφάνειες, σε καμιά περίπτωση αυτές δεν είναι κραυγαλέες. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα όσο πλησιάζει το φινάλε και η φαινομενική λύση του μυστηρίου, το ενδιαφέρον να μεγαλώνει όλο και περισσότερο.
Το budget της ταινίας είναι φανερό ότι ήταν ιδιαίτερα μικρό, αλλά αυτό δίνει ακόμη μεγαλύτερη αξία στο τελικό αποτέλεσμα που βάζει τα γυαλιά στις αντίστοιχες σημερινές χολιγουντιανές παραγωγές, που με πολλαπλάσιο budget και τεχνικά μέσα δεν καταφέρνουν να πλησιάσουν ούτε στο ελάχιστο την ένταση και την ατμόσφαιρα τρόμου του SILENT NIGHT- BLOODY NIGHT.
Ακόμα και κάποια πολύ σκοτεινά πλάνα στα οποία είναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς τι συμβαίνει, λειτουργούν πολύ καλά μέσα στην ταινία, μεταδίδοντας στο θεατή το συναίσθημα της παγωμάρας και την μακαβριότητας και κάνοντας τα δρώμενα να μοιάζουν ίσως πολύ πιο τρομακτικά απ’ όσο είναι στην πραγματικότητα.
Η σκηνή ανθολογίας του SILENT NIGHT- BLOODY NIGHT έρχεται όταν ο Jeffrey διαβάζει το ημερολόγιο του παππού του, και εμείς βλέπουμε σε μορφή flashback το τι είχε συμβεί στο σπίτι τη δεκαετία του ’30. Με εκπληκτική, χωρίς υπερβολή, ασπρομαυροκόκκινη φωτογραφία που κάνει τις σκηνές αυτές να μοιάζουν πραγματικά γυρισμένες τη δεκαετία του ’30, ο Theodore Gershuny μας δίνει μια από τις πιο ρεαλιστικά τρομακτικές σεκάνς που έχουμε δει, μια σεκάνς φανερής έμπνευσης και σκηνοθετικής βιρτουοζιτέ, που μόνο και μόνο γι αυτήν αξίζει κανείς να ψάξει να βρει το SILENT NIGHT- BLOODY NIGHT.
 Από gore κάτι γίνεται, αλλά αυτό δεν είναι το βασικό ατού της ταινίας. Το κύριο πλεονέκτημά του είναι η πυκνή ατμόσφαιρα, που δίνει μια εφιαλτική αίσθηση στα δρώμενα. Οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών είναι επίσης αρκετά καλές και βοηθούν την ταινία στο να μην γίνει cheesy, που σίγουρα θα ήταν αταίριαστη με το μακάβριο κλίμα της. Και άλλωστε με παρουσίες σαν της Mary Woronov (DEATH RACE 2000, EATING RAOUL), και του γνωστού και μη εξαιρετέου John Carradine σε ένα μικρό ρόλο, οι φίλοι του είδους ξέρουν ότι θα δουν κάτι καλό.
Γενικά, το SILENT NIGHT- BLOODY NIGHT είναι μια αδικημένη ταινία, που θα έπρεπε να είχε αναγνωριστεί από την κοινότητα του τρόμου μέχρι σήμερα, αλλά κάτι η σπανιότητά της, κάτι οι κακές ποιοτικά εκδόσεις DVD και VHS στις οποίες κυκλοφόρησε την καταδίκασαν στην ανυπαρξία, όπως πολλές άλλες ταινίες πριν και μετά απ’ αυτή. Το μόνο που ελπίζω και εύχομαι είναι κάποια εταιρία διανομής να την ανακαλύψει και να της δώσει επιτέλους τη μεταχείριση που της αξίζει. Και βέβαια, προτρέπω τον οποιονδήποτε οπαδό του τρόμου να την ψάξει και να τη δει, γιατί είναι ένα μικρό χαμένο διαμάντι της σκηνής που όλοι οι φίλοι του τρόμου πρέπει να δουν κάποια στιγμή.
Ένα εύκολο τεσσαράκι, χωρίς φόβο και πάθος.
|
