Σχόλια:  Το σημαντικότερο στοιχείο για το GANG WAR IN MILAN είναι ότι αποτελεί την πρώτη σκηνοθετική προσπάθεια του παραγωγικότατου Umberto Lenzi στο χώρο της γκανγκστερικής περιπέτειας. Πριν από αυτό ο Ιταλός maestro είχε ασχοληθεί με αρκετή επιτυχία με γουέστερν, giallo και πολεμικές ταινίες, αλλά το συγκεκριμένο έργο ήταν που του έδωσε το έναυσμα για να καταπιαστεί με τις ταινίες που θα γινόντουσαν μόδα στους Ιταλούς σκηνοθέτες και θα καθιέρωνε τον Lenzi ως έναν από τους καλύτερους σκηνοθέτες αστυνομικών θρίλερ, ιδίως μετά την κατά τεκμήριο καλύτερη ταινία του, το ALMOST HUMAN (1974).
Η ιστορία του GANG WAR IN MILAN τυπική και απλούστατη. Η συμμορία νταβατζήδων δεν δέχεται να συνεργαστεί με τον Γάλλο μαφιόζο της περιοχής στο εμπόριο ναρκωτικών, κάτι που σηματοδοτεί πόλεμο μεταξύ των δύο οργανώσεων.
Αν και στο πρώτο μισάωρο η δράση είναι λίγο αναγνωριστική μιας και ο Lenzi εισάγει πολλούς χαρακτήρες στη δράση, ο ρυθμός σταθεροποιείται στη συνέχεια σε καλά επίπεδα, και υπάρχει αρκετή δράση, αποκαλύψεις και γυρίσματα της πλοκής για να ικανοποιήσουν τους φίλους του είδους.
 Από την άλλη, το GANG WAR IN MILAN έχει ένα πολύ βασικό μειονέκτημα. Το κοινό είναι πολύ δύσκολο να ταυτιστεί με τον Toto Cangemi (Antonio Sabato), μιας και σε γενικές γραμμές είναι ο τύπος ανθρώπου που ελάχιστοι μπορούν να συμπαθήσουν αυθόρμητα. Είναι νταβατζής και μάλιστα πολύ υπερήφανος, καθώς και αρκετά αλαζόνας, ένα στοιχείο που χρησιμοποιεί πολύ ο Lenzi και καταλήγει τελικά στο σχετικά απρόβλεπτο φινάλε.
Ο Toto ασκεί βία στις υπαλλήλους του, κάνει τσαμπουκάδες σε πολυτελή εστιατόρια επειδή «η Αγγλική γλώσσα μου τη δίνει στα νεύρα» (!!), και γενικά είναι ένας αρκετά δυσάρεστος τύπος μαφιόζου.
Επίσης, ο Antonio Sabato, αν και κλασικό όνομα στο Ιταλικό σινεμά της εποχής, δεν έχει τη σκηνική παρουσία και τη γοητεία που έκανε τον Tomas Millian του ALMOST HUMAN συμπαθή, παρόλο που στην τελική ανάλυση ήταν ένας απλός φονιάς.
 Από εκεί και πέρα, το GANG WAR IN MILAN κινείται στα γνώριμα μονοπάτια του είδους, με δολοπλοκίες, γυρίσματα της πλοκής και εισαγωγές χαρακτήρων που θα παίξουν καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της δράσης.
Η βία είναι αρκετά συγκρατημένη για τα στάνταρντς του Lenzi, που πάντως ακόμα κι εδώ συμπεριλαμβάνει την παρούσα σχεδόν σε όλες του τις ταινίες βία προς το γυναικείο στήθος, αν και σε πολύ πιο «χαλαρούς» ρυθμούς απ’ ότι στα EATEN ALIVE!, CANNIBAL FEROX και NIGHTMARE CITY.
 Οι πιστοί του Lenzi σίγουρα θα έχουν ήδη ασχοληθεί με το GANG WAR IN MILAN, όπως φαντάζομαι και με τις επόμενες γκανγκστερικές ταινίες του. Οι υπόλοιποι μπορούν άφοβα να… χώσουν τα δόντια τους σ’ αυτήν την άνιση, αλλά αναμφίβολα ιστορική προσπάθεια.
|
