Σχόλια:  Φαντάζομαι λίγοι από τους φίλους του τρόμου δεν θα έχουν διαβάσει έστω και ένα βιβλίο ή δεν έχουν δει ούτε μια ταινία του Clive Barker. Ο συγγραφέας, σκηνοθέτης του κλασσικού HELLRAISER ξαναγυρνάει πίσω από την κάμερα για ένα αρκετά σύνθετο παραμυθάκι τρόμου όπως είναι το LORD OF ILLUSIONS. Πολλοί ίσως να σκεφτούν, μα που βρίσκει χρόνο ο Barker για να γράφει και να σκηνοθετεί ταινίες, μιας και είναι παραγωγικότατος συγγραφέας και το όνομά του έχει εμφανιστεί σε ουκ ολίγες ταινίες από τα τέλη της δεκαετίας του ’80.
Στην πραγματικότητα, το LORD OF ILLUSIONS είναι μόλις η τρίτη σκηνοθετική προσπάθεια του Barker μετά το HELLRAISER και το άνισο NIGHTBREED. Όπως έχει δηλώσει ο ίδιος, κατά βάση είναι συγγραφέας και κατά δεύτερο λόγο είναι σκηνοθέτης, παρόλη την ολοένα και αυξανόμενη ενασχόλησή του με το σινεμά τρόμου.
Η συγκεκριμένη ταινία, παραγωγής Columbia pictures, είναι αρκετά φιλόδοξη τόσο από πλευράς θέματος, όσο και από πλευράς εκτέλεσης και σε ένα μεγάλο βαθμό πετυχαίνει το στόχο της, σίγουρα περισσότερο απ’ ότι το NIGHTBREED.
Η ιστορία ξεκινάει το 1982, όπου ένας μάγος ονόματι Swann διασώζει ένα ανήλικο κορίτσι από τα χέρια του πανίσχυρου Μάγου Nix και αρχηγού ενός είδους αίρεσης φανατικών, και στη συνέχεια τον σκοτώνει και παράλληλα φροντίζει να μπλοκάρει τις μαγικές του δυνάμεις που θα μπορούσαν να γίνουν επικίνδυνες ακόμα και μετά το θάνατό του. Το πτώμα του Nix θάβεται σε βαθύ τάφο με τη δέουσα μυστικότητα, έτσι ώστε ακόμα και κάποιος να τον αναζητήσει να μην μπορεί να τον βρει.
Έλα όμως που 13 χρόνια μετά οι πιστοί του θέλουν πάση θυσία να τον επαναφέρουν στη ζωή, κάτι που σιγά- σιγά ανακαλύπτει ο σκληροτράχηλος ιδιωτικός ντετέκτιβ D’Amour (Scott Bakula) μιας και προσελήφθη σε μια υπόθεση ασφαλιστικής απάτης στην οποία σχετιζόταν ο πλέον πασίγνωστος Ταχυδακτυλουργός Swann. Το μικρό κορίτσι το οποίο ο τελευταίος έσωσε από τα χέρια του σατανικού Nix είναι πλέον η πανέμορφη σύζυγός του (μια πρωτοεμφανιζόμενη Famke Janssen), για την οποία ο D’Amour νιώθει μια κάποια έλξη, έτσι ώστε να παραμείνει στην υπόθεση.
Η ιστορία ξετυλίγεται σχετικά αργά σε στυλ film-noir, με τον D’Amour να μπλέκει σε διάφορες περιπέτειες και αιματηρές συναντήσεις με μέλη της αίρεσης του Nix, μέχρι που τελικά κατανοεί προς τα πού πηγαίνει το πράγμα.
Αν και η διάρκεια του LORD OF ILLUSIONS είναι αρκετά μεγάλη (κοντά στις 2 ώρες), η φύση της ιστορίας είναι τέτοια που συντηρεί το ενδιαφέρον και δεν κάνει μεγάλες «κοιλιές». Αλήθεια, το θέμα της μαγείας μοιάζει προφανής επιλογή ιδίως για το σινεμά του φανταστικού, αλλά μέχρι σήμερα πολύ λίγες ταινίες έχουν ασχοληθεί μαζί του, με πιο αξιομνημόνευτες το MAGIC (1978) και τη σπλατεριά του Herschell Gordon Lewis WIZARD OF GORE. Το LORD OF ILLUSIONS δεν ασχολείται επιδερμικά με το θέμα, διαχωρίζοντας μεταξύ Ταχυδακτυλουργών και Μάγων και δίνοντάς μας αρκετή γνώση πάνω σ’ αυτή την τόσο ελκυστική και μυστικιστική πρακτική.
Από πλευράς δράσης ο ρυθμός του είναι καλός, με το φινάλε να κλέβει την παράσταση, ιδίως μετά από την ανάσταση του σχεδόν ημίθεου Nix.
Τα ειδικά εφέ φτάνουν σε ένα αρκετά καλό επίπεδο, ενώ το gore είναι παρών, όπως θα περίμενε κανείς από μια ταινία του Clive Barker, αν και δεν είναι τίποτα το τρομερό ή που δεν έχουμε ξαναδεί.
Γενικά το κύριο προσόν της ταινίας είναι η περίπλοκη αφήγηση και η παρακράτηση διαφόρων σημαντικών πληροφοριών από τον Barker που δίνει ακόμα περισσότερο μυστήριο στα δρώμενα.
Οι ερμηνείες είναι πολύ καλές από τα αρκετά γνωστά ονόματα που κατέχουν τους πρωταγωνιστικούς ρόλους και προσθέτουν ακόμα περισσότερη ποιότητα σ’ αυτό το έτσι κι αλλιώς ποιοτικό 2ωρο.
Αν συγκρίνουμε το LORD OF ILLUSIONS με τις προηγούμενες σκηνοθετικές δουλειές του Barker, είναι φανερό ότι βρίσκεται κάπου στη μέση, μεταξύ του HELLRAISER και του NIGHTBREED. Και, εντάξει, το HELLRAISER είναι δύσκολο να ξεπεραστεί υπό νορμάλ συνθήκες, αλλά τουλάχιστον ο Barker κατάφερε και ξεπέρασε με άνεση το NIGHTBREED, που ίσως είναι πιο κοντά σε θεματολογία στο LORD OF ILLUSIONS.
Τι άλλη πληροφορία χρειάζεστε λοιπόν, για να το δείτε; Και gore έχει, και δράση έχει, και μυστήριο έχει, και ρυθμό έχει. Σίγουρα δεν είναι η καλύτερη ταινία τρόμου όλων των εποχών, αλλά αν σας πω ότι δεν θα διασκεδάσετε βλεποντάς την, σίγουρα θα λέω ψέματα.
|
