Σχόλια:  Οι Wes Craven και Sean S. Cunningham άνοιξαν το κουτί της Πανδώρας το 1972 με το κλασσικό και ακόμα και σήμερα εξαιρετικά διφορούμενο LAST HOUSE ON THE LEFT. Η πολύ μεγάλη αίσθηση που είχε κάνει η ταινία στο παγκόσμιο κινηματογραφικό στερέωμα οδήγησε πολλούς exploitation σκηνοθέτες να βυθίσουν τα δόντια τους στο θέμα του βιασμού- εκδίκησης, με αποτέλεσμα τα επόμενα χρόνια να ξεπηδήσουν ταινίες όπως το WRONG WAY, I SPIT ON YOUR GRAVE, HOUSE ON THE EDGE OF THE PARK, κλπ, όλα ασχολούμενα με το θέμα βιασμού- εκδίκησης.
Το RAPE SQUAD δεν φτάνει τα επίπεδα σοκαριστικής δράσης των LAST HOUSE ON THE LEFT και I SPIT ON YOUR GRAVE ούτε στο ελάχιστο, αλλά η θεματολογία από μόνη της αρκεί να σχηματίσει συνεφιασμένες εκφράσεις στα πρόσωπα των θεατών που κάθισαν να τη δοκιμάσουν.
Ένας κατ’ εξακολούθηση βιαστής που φοράει πορτοκαλιά ολόσωμη φόρμα και μάσκα του Χόκεϊ α λα Jason παρακολουθεί μια νεαρή γυναίκα (Jo Ann Harris) μέχρι τη στιγμή που τη βιάζει και την ξυλοκοπάει βάναυσα. Μάλιστα την ώρα του βιασμού την αναγκάζει να τραγουδάει το "Jingle Bells", προφανώς σε μια προσπάθεια της παραγωγής να κάνει την πράξη του βιασμού ακόμα πιο ειδεχθή και δυσάρεστη απ’ ότι ούτως ή άλλως είναι.
Η νεαρή πηγαίνει στην αστυνομία, αλλά δέχεται τη γνωστή αντιμετώπιση από τους γενικά ανίκανους ιθύνοντες, που βιάζονται να την κατηγορήσουν μεταξύ άλλων ότι ήταν προκλητικά ντυμένη. Παρόμοια αντιμετώπιση δέχεται και από τον φίλο της, που όπως όλοι οι αρσενικοί χαρακτήρες στο RAPE SQUAD είναι στην καλύτερη περίπτωση περιορισμένων διανοητικών δυνατοτήτων.
Όταν συνειδητοποιεί ότι οι μπάτσοι δεν πρόκειται να κάνουν τίποτα για να βρουν το βιαστή, αποφασίζει μαζί με μια ομάδα από άλλες κοπέλες- θύματα του ίδιου βιαστή να σχηματίσουν την «Ομάδα βιασμών» που θα δέχεται καταγγελίες από γυναίκες που έπεσαν θύματα βιασμών, θα τις ερευνάει και τελικά θα παίρνει εκδίκηση για λογαριασμό τους. Προς αυτήν την κατεύθυνση, αρχίζουν να μαθαίνουν αυτοάμυνα με τη βοήθεια μιας από τα μέλη της ομάδας που είναι ειδική στο kung fu.
Οι πρώτες καταγγελίες έρχονται, και δύο επίδοξοι βιαστές παίρνουν αυτό που τους αξίζει, μέχρι την τελική μάχη με τον βιαστή του "Jingle Bells" στο φινάλε.
Το RAPE SQUAD είναι μια ντεμί κατάσταση, που περισσότερο κινείται στα λημέρια κοινωνικού δράματος με στοιχεία περιπέτειας παρά στο θέαμα αγωνίας και πολλές φορές τρόμου που συναντάμε στα LAST HOUSE ON THE LEFT και I SPIT ON YOUR GRAVE. Αυτό το κάνει κάπως πιο ευκολοχώνευτο από τα προαναφερόμενα, καθώς οι σκηνές των βιασμών είναι μεν αρκετά δυσάρεστες, αλλά σε καμία περίπτωση δεν φτάνουν τα επίπεδα σκληρότητας των προηγούμενων.
Τα επακόλουθα των βιασμών για τις πρωταγωνίστριες επίσης δεν εξερευνούνται στο σημείο που θα περίμενε κανείς, καθώς οι νεαρές γυναίκες μοιάζουν να ξεπερνάν πολύ γρήγορα το σοκ του βιασμού. Τουλάχιστον η εκδίκηση των βιασμένων γυναικών παρουσιάζεται ως αναπόφευκτη και απόλυτα δικαιολογημένη, όπως και η τιμωρία των βιαστών, οπότε δεν μπορεί κανείς να κατηγορήσει το RAPE SQUAD ότι παρουσιάζει τον βιασμό σαν κάτι αποδεκτό (όπως είχε κατηγορηθεί και ακόμα κατηγορείται αδίκως το I SPIT ON YOUR GRAVE) και ατιμώρητο.
Πέρα από το ψυχολογικό κομμάτι της ιστορίας, το RAPE SQUAD δεν καταφέρνει να συντηρήσει το ενδιαφέρον του μιας και ο ρυθμός δεν είναι ικανοποιητικός, και εν μέσω των βιασμών τα γεγονότα είναι πεζά και μονοδιάστατα, ενώ δεν υπάρχει σχεδόν καθόλου σασπένς στην ιστορία, μιας και όλοι ξέρουν πολύ καλά το πώς θα καταλήξει. Αποτέλεσμα είναι στις περισσότερες στιγμές του να γίνεται πολύ αργό και αδιάφορο.
Το φινάλε δεν παίρνει κάποια ιδιαίτερη πρωτοβουλία να αλλάξει τα παραπάνω, και αντίθετα τα κάνει όλα ακόμα πιο προβλέψιμα, παρόλη την προσπάθεια του Bob Kelljan να δώσει κάποια πρωτοτυπία με το φαινομενικό γύρισμα της πλοκής προς το τέλος. Πάντως στη δική μου περίπτωση, δεν τα κατάφερε καθόλου καλά!
Γενικά, το RAPE SQUAD μπορεί να χαρακτηριστεί σαν μια παντελώς αχρείαστη άσκηση στο πλαίσιο του θέματος βιασμού- εκδίκησης, μιας και ό,τι προσφέρει έχει ξαναγίνει σε πολύ πιο ικανοποιητικό βαθμό σε προηγούμενες ταινίες. Τα σοκ υπάρχουν διάσπαρτα, αλλά ακόμα και καθαρά απ’ αυτή την άποψη δεν είναι τίποτα το φοβερό και οι σοκαριστικές σκηνές ξεχνιούνται ευτυχώς αρκετά γρήγορα, όπως άλλωστε και ολόκληρη η ταινία!
Τίποτα το φοβερό, το RAPE SQUAD έχει κυρίως ενδιαφέρον από ιστορικής πλευράς για να δει κανείς τα αποτελέσματα στην βιομηχανία του σινεμά exploitation του LAST HOUSE ON THE LEFT. Αλλιώς από άποψη θεάματος, εγώ στη θέση σας θα κοίταγα αλλού.
|
