Θυμάμαι όταν ήμουν γύρω στα 13 αγόρασα από το περίπτερο της γειτονιάς μου το βιβλίο του Jay Anson από την Βιβλιοθήκη του Τρόμου (τα θυμάται κανείς αυτά τα υπέροχα μαύρα βιπεράκια;) με τίτλο «Τρόμος στην Αμιτιβίλ» και είχα ενθουσιαστεί διαβάζοντάς το, κρυφά από τους γονείς μου φυσικά! Λίγο μετά, και αφού έκανα βολτούλα στο βίντεο κλαμπ μου, παρατήρησα τον ίδιο ακριβώς τίτλο σε μια από τις κασέτες εκεί στα ράφια με τις ταινίες τρόμου, δίπλα στο NEW YORK RIPPER του Fulci, που όμως ο βιντεοκλαμπάς μου δεν με άφηνε να νοικιάσω γιατί ήμουν πολύ μικρός. Πήρα τον θησαυρό που μόλις εντόπισα και κατευθύνθηκα σπίτι να το απολαύσω.
Γύρω στα 20 χρόνια μετά αποφασίζω να ξαναδώ το THE AMITYVILLE HORROR, μαθαίνοντας ότι σχεδιάζεται χολυγουντιανό remake της κλασσικής αυτής ταινίας, και ήταν σαν να το έβλεπα για πρώτη φορά, αφενός μεν γιατί δεν θυμόμουν σχεδόν τίποτα, και αφ εταίρου γιατί τα χρόνια που μεσολάβησαν είδα τόσες πολλές ταινίες τρόμου, που πραγματικά χρειάζεται κάτι πάρα πολύ καλό για να μου κάνει αίσθηση.

Και δυστυχώς το THE AMITYVILLE HORROR δεν ήταν αυτό που έψαχνα και με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι μάλλον το είχα υπερεκτιμήσει όταν ήμουν μικρός.

Το THE AMITYVILLE HORROR είναι μια κλασσική ιστορία στοιχειωμένου σπιτιού, με όλα τα κλισέ παρόντα. Το 1974 μια ανεξήγητη μαζική δολοφονία συγκλονίζει την μικρή κοινότητα της Amityville, όταν ένας κάτοικος εντελώς ξαφνικά σκοτώνει με τσεκούρι την τετραμελή οικογένειά του προτού συλληφθεί από την αστυνομία.
Λίγα χρόνια μετά, ένα νιόπαντρο ζευγάρι έρχονται να μετακομίσουν στο ίδιο σπίτι, και δεν περνάει και πολύς χρόνος μέχρι να αρχίσουν τα ανεξήγητα φαινόμενα. Η συμπεριφορά του George (James Brolin) αρχίζει να γίνεται περίεργη, επιδεικνύοντας μια ψύχωση με το κόψιμο ξύλων για το τζάκι, η μικρή κόρη αποκτάς έναν φανταστικό φίλο, ενώ οι ιερείς της πόλεις δυσκολεύονται να μπουν μέσα στο σπίτι, αφού κάτι τους κρατάει απ’ έξω. Η Kathy (Margot Kidder) αρχίζει να υποψιάζεται ότι κάτι παίζεται με το σπίτι.

Κάποιες καλές στιγμές γνήσιας τρομάρας επιφυλάσσει η ταινία, αυτό πρέπει να της το αναγνωρίσω. Αυτό που δεν κατάλαβα ποτέ όμως, είναι γιατί τόσο μεγάλη διάρκεια; 120 λεπτά για ταινία τρόμου είναι υπερβολικά, και συνήθως είναι σε βάρος της ατμόσφαιρας και του σασπένς.
Τα δύο τελευταία στοιχεία σε γενικές γραμμές υπάρχουν στο THE AMITYVILLE HORROR, αλλά δυστυχώς η ταινία κινείται απελπιστικά αργά αναλώνοντας τον χρόνο της σε βαρετά οικογενειακά πλάνα που πότε- πότε διακόπτονται για να δούμε και λίγη δράση από την πλευρά του σπιτιού.

Ο σχεδόν «δαιμονισμός» του James Brolin είναι ίσως η πιο αξιομνημόνευτη υποπλοκή στην ταινία, και παρουσιάζεται σταδιακά και αρκετά αποτελεσματικά, αν και οι πιο έμπειροι θεατές θα τον εντόπισαν χιλιόμετρα μακριά, όσο και την κατάληξη που θα είχε όλη αυτή η ιστορία.

Από εκεί και πέρα έχουμε κάποιες καλές σκηνές αγωνίας, όπως το σημείο που η baby sitter της μικρής κόρης κλείνεται στην ντουλάπα, ενώ η μικρή απ’ έξω εμποδίζεται από τον φανταστικό φίλο της να ανοίξει, καθώς και το φινάλε το οποίο είναι αρκετά καλό από άποψη εφέ και ατμόσφαιρας, αλλά όπως και να το κάνουμε είναι προβλέψιμο και αρκετά ξαφνικό αν σκεφτεί κανείς ότι ο Stuart Rosenberg ουσιαστικά ξόδεψε περίπου 2 ώρες ταινίας για να μας προετοιμάσει γι αυτό.
Από πλευράς ερμηνειών, ξεχωρίζουν η Margot Kidder σε μια 100% πειστική ερμηνεία, ενώ ο Rod Steiger είναι για μια ακόμα φορά απολαυστικός στην υπερβολή του, ενσαρκώνοντας τον Πάτερ Delaney, έναν παπά έξω από τα συνηθισμένα που πρώτο αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο που διατρέχει η οικογένεια όσο μένουν στο σπίτι. Εντύπωση, πάντως, μου προκάλεσε η ερμηνεία του James Brolin, που μοιάζει αρκετά βαριεστημένος, λες και κάνει αγγαρεία που παίζει στην ταινία. Ακόμα και στο φινάλε που υποτίθεται ότι έχει δαιμονιστεί και πρέπει να γίνει τρομακτικός, εμένα προσωπικά δεν με πείθει ούτε στο ελάχιστο.

Το πέρασμα του χρόνου δυστυχώς έχει αφήσει το σημάδι το πάνω στο THE AMITYVILLE HORROR, και το κάνει να μοιάζει ξεπερασμένο με τα σημερινά κριτήρια. Κάτι όμως μου λέει ότι ακόμα και έτσι θα είναι καλύτερο από το (αχρείαστο) remake που ετοιμάζεται. Τι απόφαση κι αυτή! Να βγάλεις remake μιας μέτριας ταινίας που έχει γνωρίσει 7 (ναι, σωστά διαβάσατε, 7) sequels. Πάντως αν κάποιος μάζεψε τα καλύτερα σημεία και των 8 ταινιών της σειράς, δεν μπορεί, κάπως καλό θα βγει το remake!

Απογοητευτικό, αλλά το AMITYVILLE 2: THE POSSESSION που ακολούθησε 2 χρόνια μετά διορθώνει την κατάσταση αρκετά.